Απαιτείται σοβαρότητα – Του Π. Αδαμίδη

Του
ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΑΔΑΜΙΔΗ
Δικηγόρου, LL.M (Harvard’ 95), ΔΝ, αν. Καθηγητή
Κοινοτικού Δικαίου, Προμηθειών και Διεθνών Σχέσεων
στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων

Η πανδημία συνεχίζει να δείχνει τα δόντια της. Σε όλους μας και ιδιαίτερα σε όσους υποφέρουν από τον ιό και δίνουν τη μάχη της ανάρρωσης. Αλλά και όσους σηκώνουν τον μοναχικό τους σταυρό στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Και βέβαια στους οικείους τους και όσους βιώνουν τον άφατο πόνο της απώλειας. Και ούτε λόγος να γίνεται για την οικονομική καταστροφή του συνόλου της κοινωνίας, που δεν τολμά να αναλογιστεί τον ζόφο της επόμενης μέρας.

Απέναντι σε όλα αυτά το ελάχιστο αλλά και πρώτιστο που απαιτείται είναι η σοβαρότητα. Όχι με διάθεση ηθικοπαιδαγωγική ή για να τραβηχτεί το αυτί στους απείθαρχους από τους αυτόκλητους «γυμνασιάρχες», αλλά για να εστιάσουμε, ως μονάδες και ως σύνολο, απέναντι στον κίνδυνο που απειλεί και πλήττει όλους μας.

Γιατί τώρα είναι η ώρα της μάχης. Χρόνος για να αναζητηθούν και να αποδοθούν ευθύνες υπάρχει. Αρκεί να υπάρχει η θέληση. Και να μην είναι αυτή απλά πυροτέχνημα για δημιουργία εντυπώσεων και εκλογικά κέρδη, που, για να εξηγούμαστε, σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι κομμάτι του παιχνιδιού. Τα λάθη σου τα πληρώνεις. Ο αντίπαλος έχει κάθε δικαίωμα να τα εκμεταλλευτεί. Το αν στη συνέχεια θα δείξει συνέπεια λόγων, καταγγελιών και έργων είναι πια δική του ευθύνη, που θα την πληρώσει στην ώρα της.

Την ώρα αυτή, της μάχης, πρέπει να ξεχωρίσουμε τα ουσιώδη από τις φαιδρότητες. Για να έχουν νόημα και οι όποιες αποκαλύψεις, χωρίς αυτό να μειώνει τις δημοσιογραφικές επιτυχίες. Μεγάλος «αχός» σηκώθηκε για το λεγόμενο «διπλό σύστημα καταγραφής» των κρουσμάτων. Σε σημείο που να δυσκολεύεται να καταλάβει κανείς ποια είναι η παράλειψη, ποιο είναι το σφάλμα και ποιες είναι οι συνέπειες. Είναι λοιπόν απαραίτητο να ξεκινήσουμε από τα στοιχειώδη.

Είχε δικαίωμα ο καθ’ ύλην αρμόδιος οργανισμός και ο πρόεδρός του να αναζητήσουν κάθε πρόσφορο μέσο, τεχνολογία και υπηρεσία για να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικότερα την πανδημία; Η απάντηση είναι ναι. Θα πρόσθετα μάλιστα και υποχρέωση.

Είχε δικαίωμα ο καθ’ ύλην αρμόδιος οργανισμός και ο πρόεδρός του να αξιοποιήσουν κάθε διαδικασία, ακόμα και τις έκτακτες, για να προμηθευτούν αυτόν τον εξοπλισμό; Η απάντηση είναι και πάλι ναι. Δεν έχουν αλλιώς νόημα οι εξαιρετικές διαδικασίες, αν δεν εφαρμόζονται σε εξαιρετικές καταστάσεις. Εάν η απόκτηση του εξοπλισμού ή των υπηρεσιών γίνονταν μετά το τέλος της πανδημίας, θα αποτελούσε ένα πικρό και κακόγουστο αστείο.

Έχει ευθύνη ο καθ’ ύλην αρμόδιος οργανισμός και ο πρόεδρός του αν η απόκτηση του εξοπλισμού και των υπηρεσιών μειονεκτεί και είναι πρόδηλα ασύμφορη σε σχέση με άλλες λύσεις που έχουν στη διάθεσή τους; Η απάντηση είναι ναι, εφόσον δεν υπάρχει και η αναγκαία επιστημονική τεκμηρίωση.

Έχει ευθύνη ο καθ’ ύλην αρμόδιος οργανισμός και ο πρόεδρός του εάν, λόγω της απόκτησης του πρόσθετου αυτού εξοπλισμού ή υπηρεσιών, προκλήθηκε σύγχυση, υπήρξαν παραλείψεις και ανεπάρκεια στην αντιμετώπιση της πανδημίας και συνέπειες για την υγεία του κοινωνικού συνόλου; Η απάντηση είναι ότι πρέπει να διερευνηθεί, όταν η κατάσταση τεθεί υπό έλεγχο. Και να μην υπάρξει περισπασμός και απώλεια στόχου. Όλα τα προηγούμενα δεν έχουν να κάνουν με τα πρόσωπα και τις ικανότητες ή την ανικανότητα και την ανεπάρκειά τους. Αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά σε όσους έχουν άποψη και στοιχειώδη αντιληπτική ικανότητα. Και θα αναφανούν σε όποια σχετική έρευνα.

Σαφήνεια ως προς τον εντοπισμό των παραλείψεων και των συνεπειών τους είχαμε, με βάση την πολυσέλιδη έκθεση που δημοσίευσε το CNN, στην περίπτωση της Κίνας και των υποδιπλάσιων, τουλάχιστον, κρουσμάτων που στην απαρχή της επιδημίας, συνειδητά όπως λέγεται, ανακοίνωνε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μη ληφθούν έγκαιρα τα μέτρα περιορισμού της και προπαρασκευής και να εξελιχθεί σε πανδημία. Τις συνέπειες όλοι τις βιώνουμε. Είναι σημαντικό στοιχείο για να διεκδικηθούν αποζημιώσεις.

Όταν μάλιστα, όπως δηλώνεται αρμοδίως, η «πολύφερνη» επένδυση της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά έχει μηδενική συνεισφορά στην τοπική οικονομία.

Κατά τα άλλα πρέπει να στοχεύσουμε στα σοβαρά. Να στηρίξουμε ένα δημόσιο σύστημα υγείας που έχει ξεπεράσει, με πρώτους τους λειτουργούς του, τα όρια και τις αντοχές του. Και να ετοιμαστούμε για την επόμενη μέρα, που δείχνει να οδηγεί την κοινωνία εκτός ορίων και αντοχών.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ