Μαν. Χριστοδουλάκης στο “Π”: Μέχρι να έρθει το εμβόλιο…
Του
ΜΑΝΩΛΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΑΚΗ
Γραμματέα του Κινήματος Αλλαγής
Αναλωνόμαστε πολύ στο τι έγινε μέχρι τώρα στη διαχείριση της πανδημίας. Ο καθένας από τη δική του σκοπιά, ο καθένας με τον δικό του τρόπο και με τον δικό του τόνο. Άλλοι για να υπερθεματίσουν, πανηγυρίζοντας για τους «λίγους» νεκρούς, κάνοντας την ανθρώπινη ζωή στατιστική, άλλοι με αυτοσκοπό την κριτική, καβαλώντας τα κύματα αντίδρασης, και άλλοι, όπως εμείς, με μοναδική αγωνία, μέσα από τις προτάσεις και τις παρεμβάσεις μας, να προλάβουμε αστοχίες, να διορθώσουμε λάθη και παραλείψεις, να σταθούμε στην πράξη δίπλα στους συνανθρώπους μας που δοκιμάζονται.
Όμως αυτή η συζήτηση, από όποια σκοπιά και αν την κάνει ο καθένας, εξακολουθεί να ασχολείται με το παρελθόν. Τι έγινε μέχρι τώρα, και τι θα μπορούσε να είχε γίνει καλύτερα. Χρήσιμη φυσικά, ίσως και απαραίτητη. Αλλά εξακολουθεί να μας βρίσκει ένα βήμα πίσω από την ίδια την πανδημία. Με τη νόσο να εξαπλώνεται ταχύτερα από ό,τι μπορούμε να προβλέψουμε, να παρουσιάζεται κατά κύματα και την προοπτική του εμβολίου –όσο αισιόδοξη και αν είναι– ακόμα να καθυστερεί, αναζητούμε τον τρόπο να προσπεράσουμε τον κορονοϊό σε αυτήn τη μάχη. Να βρεθούμε εμείς μπροστά, μέχρι την οριστική λύση.
Και για να συμβεί αυτό, δεν επαρκεί μόνο να διαβουλευόμαστε ή ακόμα χειρότερα να συρόμαστε επί του τρόπου κλεισίματος, αλλά να προλαμβάνουμε και να σχεδιάζουμε το ασφαλές άνοιγμα της χώρας. Που δεν θα νεκρώσει την οικονομική και κοινωνική της ζωή, αλλά, παράλληλα, δεν θα θέτει εκ νέου σε κίνδυνο, και μάλιστα με ανεξέλεγκτο τρόπο, τη ζωή των συμπολιτών μας.
Αναγκαία προϋπόθεση για αυτό είναι να θέσουμε μία βασική αρχή: O σχεδιασμός του μοντέλου ανοίγματος δεν μπορεί να βασίζεται για ακόμα μία φορά σε γενικά, οριζόντια μέτρα καθολικής εφαρμογής. Δεν μπορεί το επιβαρυμένο επιδημιολογικό φορτίο της Θεσσαλονίκης, λ.χ., να επηρεάζει την κοινωνικοοικονομική δραστηριότητα στη Ρόδο, την Κω, την Κρήτη, τη Νότια Ελλάδα. Ακριβώς με αυτό το σκεπτικό, λοιπόν, ως Κίνημα Αλλαγής, παρουσιάζουμε τη δική μας ολοκληρωμένη πρόταση. Ένα διαφορετικό μοντέλο για το άνοιγμα της χώρας.
Πρώτο βήμα, ο καθορισμός γεωγραφικών ενοτήτων, ανά νομό για την ηπειρωτική χώρα και ανά νησί για τη νησιωτική. Στις γεωγραφικές αυτές ενότητες, μετά τη λήξη της δεύτερης καραντίνας, μέσα από μαζικά τεστ στο σύνολο του πληθυσμού, ακολουθώντας αντίστοιχα μοντέλα άλλων δυτικοευρωπαϊκών κρατών, προσδιορίζουμε το πραγματικό επιδημιολογικό τους φορτίο. Δίνουμε μεγάλη έμφαση στον μαζικό χαρακτήρα και όχι στον δειγματοληπτικό, που θα καταστήσει την αποτύπωση πραγματική και όχι στατιστική, ενώ θα συμβάλει στην άμεση απομόνωση των επιβεβαιωμένων κρουσμάτων και στην καλύτερη ιχνηλάτησή τους.
Στη συνέχεια στεγανοποιούμε τις γεωγραφικές αυτές ενότητες, τους νομούς και τα νησιά μας, επιτρέποντας τις μετακινήσεις μεταξύ αυτών μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις και μόνο με την προσκόμιση αρνητικού τεστ εντός των τελευταίων 48 ωρών. Με βάση το επιβεβαιωμένο, πλέον, επιδημιολογικό φορτίο, στις κόκκινες περιοχές προχωράμε σε αυστηροποίηση των μέτρων και εντατικοποίηση των ελέγχων εφαρμογής τους. Σε αυτές, όμως, με ήπια επιδημιολογικά δεδομένα και έχοντας απομονώσει τα ενεργά κρούσματα προχωράμε σε άνοιγμα της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας. Και αυτήν τη φορά το κάνουμε έχοντας ελαχιστοποιήσει τους κινδύνους επανεμφάνισης δυναμικών εστιών υπερμετάδοσης. Το κάνουμε με τρόπο βέβαιο και ασφαλή.
Δικλίδα ασφαλείας, ο περιοδικός επανέλεγχος του επιδημιολογικού φορτίου ανά γεωγραφική ενότητα, κάθε 20 ημέρες, με επανάληψη των μαζικών τεστ στον πληθυσμό και επαναπροσδιορισμό των δεδομένων. Και για αυτούς που μπορεί να ανησυχούν για το κόστος των μαζικών τεστ, με το προηγούμενο ευρωπαϊκών κρατών που τα έχουν ήδη προμηθευτεί μαζικά, τα οκταψήφια ποσά απέχουν πολύ από τα δεκαψήφια που απαιτούνται τώρα για την –έτσι κι αλλιώς ελλιπή– στήριξη των πληγέντων οικονομικά κλάδων, με τους επαγγελματίες να στενάζουν, τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα να βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, την πραγματική οικονομία αποδεκατισμένη, και τα μακροοικονομικά μεγέθη να μας επαναφέρουν στην καρδιά της δημοσιονομικής κρίσης της περασμένης δεκαετίας.
Τι κερδίζουμε; Αν κινηθούμε, επιτέλους, άμεσα και οργανωμένα, σύντομα ολόκληρες περιοχές θα μπορούν σταδιακά να ανακτήσουν την οικονομική τους λειτουργία και την κοινωνική τους δραστηριότητα με υγειονομική ασφάλεια και συνολικά η χώρα μας να πάρει ένα προβάδισμα έναντι του ιού. Να πείσουμε τους Έλληνες στην πράξη ότι μετά τις δυσκολίες και τα εμπόδια υπάρχει ακόμα ελπίδα και προοπτική.
Τι μας λείπει; Ίσως η βούληση να το υλοποιήσουμε ή πιθανώς το σθένος να αποδεχτούμε ότι λύσεις υπάρχουν, αρκεί να τις αναζητήσουμε, αντί να υπερσυγκεντρώνουμε τις πολιτικές μας δυνάμεις στην επικοινωνιακή προπαγάνδα της αποτυχημένης μας διαχείρισης.
Η δική μας επιλογή, σε αυτές τις συνθήκες, να είμαστε ένα βήμα μπροστά από τις προκλήσεις της κρίσης.
Είναι όμως ώρα να ακουστούμε.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ