Στενάχωρες αλήθειες για τα εμβόλια – Του Π. Αδαμίδη

Του
ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΑΔΑΜΙΔΗ
Δικηγόρου, LL.M (Harvard’ 95), ΔΝ, αν. Καθηγητή
Κοινοτικού Δικαίου, Προμηθειών και Διεθνών Σχέσεων
στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων

Στην κλασική ταινία «Υπάρχει και Φιλότιμο», της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, ο διαβόητος «Μαυρογιαλούρος», όταν πια καταλαβαίνει και ξεσπά για την πολιτική και τους πολιτικάντηδες, που πρώτα ο ίδιος είναι υπεύθυνος, απευθύνεται στον κομματάρχη του τον «Γκρούεζα» και του λέει: «Εμ για αυτό είναι, Γκρούεζα, τα μαιευτήρια.

Για να πηγαίνουν οι γυναίκες να γεννάνε. Όχι για να κάθονται οι μουστακαλήδες να παίζουν πρέφα». Μοναδικές αλήθειες για τα αυτονόητα. Για το ποιος είναι ο προορισμός κάθε τόπου και ποια είναι η αρμοδιότητα κάθε ανθρώπου. Αυτό που με άλλα λόγια, αιώνες πριν, ο Σωκράτης είχε πει για τους ειδικούς και πως μόνο στη γνώμη τους έδινε βάση και που ο Αλέκος Σακελλάριος, με το μοναδικό ταλέντο του, το μετέφερε ως καθημερινή αρχή ζωής στην ταινία του. Έκαστος και έκαστο μέρος στο είδος του.

Από τότε ο χρόνος κύλησε. Αλλά σαν να είμαστε διαρκώς στη μέρα της μαρμότας, πρέπει ξανά και ξανά να μιλάμε για τα ίδια. Που κανονικά είναι αυτονόητα, αλλά πάντα κάποιοι αετονύχηδες ψάχνουν να βρουν την κρυμμένη σημασία τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα εμβόλια. Μέγιστη κατάκτηση της επιστήμης και του ανθρωπίνου πνεύματος. Δημιουργίες και ανακαλύψεις λαμπρών επιστημόνων. Που έσωσαν εκατοντάδες εκατομμύρια ζωές και πρόσφεραν ποιότητα σε μυριάριθμες άλλες. Κάποιοι από αυτούς το έκαναν αφιλοκερδώς. Χωρίς να είναι υποχρεωμένοι για τούτο. Για να κοπεί και ο βήχας σε ορισμένους πονηρούς, που για να καλύψουν τη μηδαμινότητα και τα συμπλέγματά τους θέλουν τους άξιους και ικανούς να πένονται. Και μετά ψάχνουν για πυξίδα στην κοινωνία και την κακομοιριά τους.

Τα εμβόλια φυσικά δεν είναι ούτε φρούτο εποχής ούτε αφέψημα για την όρεξη ή τη χώνεψη. Χορηγούνται αφού δοθεί το πράσινο φως. Όχι από τους σηματοδότες του «Σταμάτη» και του «Γρηγόρη», αλλά και πάλι από τους ειδικούς. Τους επιστήμονες. Αυτούς που έλιωσαν πα­ντελόνια και μάτωσαν στα θρανία και στα εργαστήριά τους. (Η αναφορά σε παντελόνια γίνεται για λόγους οικονομίας. Σπουδαίες είναι οι γυναίκες ιατροί και ερευνήτριες, ειδικά τους αιώνες των ανακαλύψεων.)

Βέβαια, όπως υπάρχουν οι προπονητές της κερκίδας και οι πρωθυπουργοί του καφενείου (αμφότεροι προ lockdown), έχουν προκύψει και «αναλυτές» των εμβολίων. Εκεί και εάν υπάρχει πανηγύρι. Από τους ρομφαιοφόρους κατά του Αντίχριστου μέχρι τους «γρηγορούντες» κατά της «παγκόσμιας συνωμοσίας». Και όλοι αυτοί απευθύνονται σε μια κοινωνία κουρασμένη, ταλαιπωρημένη, με ζοφερό οικονομικό ορίζοντα. Η χαρά, δηλαδή, των δημαγωγών.

Οι αρνητές των εμβολίων επικαλούνται δικαιώματα. Με πρώτο αυτό της επιθυμίας τους να μην εμβολιαστούν. Εδώ λοιπόν είναι που πρέπει να ξεκαθαρίσουν ορισμένα πράγματα. Έχουν κατ’ αρχήν το δικαίωμα να μην εμβολιαστούν; Η απάντηση είναι «ναι». Όπως έχουν και το δικαίωμα επί της ζωής τους. Αυτό το δικαίωμα όμως δεν είναι απόλυτο. Πρώτα από όλα σε σχέση με τα προστατευόμενα μέλη της οικογένειάς τους. Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να θέσουν τη ζωή και την υγεία τους σε κίνδυνο. Υπάρχουν οι σχετικές διαδικασίες από τον νόμο για την αντιμετώπισή τους. Κατά δεύτερον, σε σχέση με το κοινωνικό σύνολο. Εάν η άρνησή τους να εμβολιαστούν δεν επιτρέπει να αποκτηθεί η ανοσία αγέλης ή ο ισοδύναμος επιστημονικός όρος της, τότε τίθεται ζήτημα δημόσιας υγείας.

Και με αυτή δεν παίζουμε. Υπάρχουν τα δικαιώματα των πολλών, που δεν μπορούν να υπονομευθούν για καπρίτσια και πλακίτσες.

Υπάρχουν και αυτοί, που, αφού έλυσαν το θέμα με τους κινδύνους για την υγεία, εφόσον ποτέ τους απασχόλησε, μιλούν για τους κινδύνους παρακολούθησης «με τσιπάκια». Εάν εξαιρέσει κανείς τις κινεζικές αρχές, που βρήκαν την ευκαιρία να συνδέσουν τους εμβολιασμούς με τα συστήματα καταγραφής προσωπικών δεδομένων, τίποτα άλλο πειστικό δεν έχει παρουσιαστεί. Όταν βρεθεί και αφού πάρουμε πίσω τη ζωή μας, ευχαρίστως να το συζητήσουμε. Ειδικά για τους Κινέζους, η προσέγγισή τους, ανεξαρτήτως κινήτρων, είναι ένα ακόμα οδυνηρό για τον δυτικό κόσμο ξύπνημα. Είναι μια υπόμνηση για την επιθυμία της μεγάλης αυτής χώρας να συλλέγει προσωπικά δεδομένα με κάθε ευκαιρία και μια δικαιολογημένη αναζωπύρωση των ανησυχιών για την πρόσβαση που οι κινεζικές εταιρείες διεκδικούν στην ε­γκατάσταση και λειτουργία των δικτύων 5G. Αλλά και εκ του αποτελέσματος, η «ιδέα τους» να συνδεθεί ο εμβολιασμός με την καταγραφή προσωπικών δεδομένων δίνει «αέρα στα πανιά» των συνωμοσιολόγων και υπονομεύει τον πάνδημο αγώνα για τη δημόσια υγεία.

Υπάρχουν και οι «υποψιασμένοι», που βλέπουν πίσω από τον ιό και τα εμβόλια οργανωμένα σχέδια των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών για να αποκομίσουν κέρδη. Θα είναι, λέει, δισεκατομμύρια οι ποσότητες που θα αγοραστούν και τα ποσά που θα καταβληθούν. Την ίδια πάντως στιγμή δεν μπαίνουν στον κόπο να υπολογίσουν τα δισεκατομμύρια που έχουν επενδυθεί στην έρευνα για την ανάπτυξη αυτών των εμβολίων, με αμφίβολη τις περισσότερες φορές την προοπτική επανάκτησής τους. Και δεν είναι μόνο αυτά. Οι «δαιμόνιοι» αυτοί αναλυτές δεν υπολογίζουν τα εκατομμύρια των ασθενών που υπέκυψαν στον ιό και τις επιπλοκές του και θα πάψουν πια να καταναλώνουν τα φάρμακα, σε βάθος χρόνων, των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών. Μακάβριοι οι υπολογισμοί, αλλά είναι αναγκαία απάντηση στα «κοράκια» και τους κήρυκες των συνωμοσιών.

Το θλιβερό ωστόσο δεν είναι οι απαντήσεις, αλλά η έλλειψή τους. Πιθανότατα και η άγνοιά τους από όσους είναι επιφορτισμένοι με τη χάραξη και την εφαρμογή των σχετικών πολιτικών, που για τον σκοπό αυτό έχουν αποκτήσει και θώκους. Και αποδεικνύουν την ελλειμματικότητα και την ανεπάρκειά τους. Τόσο των ιδίων όσο, κυρίως, αυτών που τους επέλεξαν για να ικανοποιήσουν την ανασφάλειά τους. Ένας ανίκανος δεν είναι λύση. Την κρίσιμη στιγμή θα κληθείς να διαχειριστείς και τα θέματά του αλλά και την ανικανότητά του, που θα φαντάζει βουνό, όταν και ο ίδιος δεν έχεις τα εφόδια.

Αλλά υπάρχει και μία ακόμα διάσταση. Αυτών που πρέπει να υπερασπιστούν την ανάγκη του εμβολιασμού και την απόκτηση εμβολίων, όταν προ δεκαετίας έχτισαν καριέρες αμφισβητώντας την ανάγκη προμήθειας εμβολίων για την αντιμετώπιση μιας άλλης πανδημίας ή επωφελήθηκαν από τη διαδικασία σκύλευσης ανθρώπων και αποφάσεων.

Η Ελλάδα δεν ήταν η μόνη περίπτωση. Η Γαλλία είχε προμηθευθεί 94 εκατομμύρια δόσεις εμβολίων από τις οποίες χρησιμοποίησε μόνο 6 εκατομμύρια. Στην παρούσα συγκυρία  θα πρέπει η χώρα μας ομοίως να αποκτήσει εκατομμύρια δόσεις, δεδομένου ότι κάποια εμβόλια θα πρέπει να γίνουν σε δύο φάσεις. Τώρα οι τότε πολέμιοι δεν αντιδρούν. Βέβαια βρήκαν και ελλιποβαρή ανθρωπάκια, που δεν είχαν το σθένος να υπερασπιστούν τις επιλογές τους, που μπορεί και να μην τις καταλάβαιναν.

Και έσπευσαν να πετάξουν στην πυρά ανθρώπους και να θεωρήσουν τις ίδιες τις αποφάσεις τους σκουπίδια που μπορούσαν να τα κρύψουν κάτω από το χαλί, που προφανώς το θεωρούσαν μαγικό και ιπτάμενο, για υψηλότερους στόχους. Είναι ένα συνηθισμένο βέρτιγκο, που συνήθως καταλήγει στο να σε θεωρήσουν ένα με το χαλί. Και να σε πατήσουν.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ