Έπρεπε ο κόμπος να φτάσει στο χτένι για να ξυπνήσουμε…
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Κανείς δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει την αυταπάρνηση, τη γενναιότητα και τη ανθρωπιά των γιατρών, του νοσηλευτικού προσωπικού, των ανθρώπων του ΕΚΑΒ και όλων όσων έχουν σχέση με την υγεία, για την αγωνιώδη προσπάθεια που καταβάλουν για την αντιμετώπιση του κορονοϊού.
Και εμείς οι άλλοι, που παρακολουθούμε όλο αυτόν τον αγώνα, νιώθουμε, είναι αλήθεια, πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί, στην πρώτη γραμμή, για να μας υπερασπιστούν και να γίνουν ένα τείχος που μας προστατεύει από αυτό το γεγονός, που ποτέ δεν είχαμε ζήσει.
Συγκίνηση, υπερηφάνεια και θαυμασμό για τις 14 νεαρές νοσοκόμες, που πήγαν στη Θεσσαλονίκη από την Κρήτη για να βοηθήσουν τους συναδέλφους τους, αποκαμωμένους από τις ατέλειωτες ώρες μάχης μ’ αυτήν την πανδημία που αποδεκατίζει τον ανθρώπινο πληθυσμό. Ένας φόβος μας τύλιξε κι ένα είδος απομάκρυνσης από την καθημερινότητα που ζούσαμε. Ξεχαστήκαμε μέσα σε έναν παραλογισμό, λες και βρισκόμαστε σε άλλο κόσμο, ανήμποροι, αδύναμοι, με τα χέρια ψηλά, περιμένοντας, ευτυχώς για μας, ανθρώπους να μας βγάλουν μέσα από αυτό το πηγάδι της θολούρας, που η σκέψη μπερδεύεται με την αλήθεια.
Αρχικά πάψαμε να ακούμε, κλείσαμε τα αυτιά μας στις παραινέσεις των επιστημόνων και ως Έλληνες που είμαστε, αντιρρησίες πολυμήχανοι και κόντρα, γιατί έτσι λέει το ξερό κεφάλι μας, φτιάξαμε ιστορίες και μπερδέψαμε τα δεδομένα που βλέπαμε στις οθόνες με συμφέροντα, με ύποπτες ενέργειες, με ψεύτικες διαδόσεις του τύπου δεν υπάρχει ο ιός, αλλά κάτι άλλο, που έχει σκοπό να μας υποτάξει σαν κοπάδι προβάτων κλεισμένων σε ένα τεράστιο μαντρί και θα μας ελέγχει κάθε στιγμή.
Τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι ξαφνικά καταλάβαμε ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν εχθρό ύπουλο και κλαίμε πάνω από τους νεκρούς μας. Άραγε, θα νιώσουμε αυτές τις 14 νεαρές κυρίες, που ήρθαν εθελόντριες από την Κρήτη για να βοηθήσουν τους συναδέλφους τους; Θα αντιληφθούμε τη μεγαλοψυχία τους, τη δύναμή τους; Αυτές ήρθαν με ένα μόνο όπλο στη φαρέτρα τους απέναντι στον ιό, την αγάπη τους για τους συνανθρώπους τους, γιατί αυτή είναι η αποστολή τους, γιατί πιστεύουν ότι η αλληλεγγύη είναι ο σκοπός της ζωής τους.
Ας ελπίσουμε, όταν όλο αυτό περάσει και έρθουν πάλι οι μέρες που γνωρίζουμε, ότι θα έχουμε αντιληφθεί πόσο μάταιο είναι να διεκδικούμε στόχους ανέφικτους και θα ευγνωμονούμε τη φύση και τον Θεό, που μας έδωσε το πλέον ανεκτίμητο δώρο, τη ζωή, την οποία κουρελιάσαμε, αψηφώντας κάθε αρχή και γίναμε θηρία, ενεργώντας σαν αυτά, άλλοτε δολοφονώντας, άλλοτε κλέβοντας, άλλοτε μπλέκοντας σε ιστορίες με ναρκωτικά και κάθε είδους παρανομία.
Μήπως αυτή η δοκιμασία είχε σκοπό να ξεκαθαρίσει τα πράγματα και με τρόπο σκληρό να τιμωρήσει τις εγωιστικές ενέργειές μας, τις ατιμώρητες πράξεις μας, τον άθλιο τρόπο ζωής, που ορισμένοι θεωρούσαν και ακόμα θεωρούν ιδανικό, πλέοντας μέσα στο πέλαγος της ακολασίας, του πλούτου και της αλλοίωσης του φυσικού τρόπου ζωής;
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ