Σπουδές Supernova
Γράφει ο
Δρ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Β. ΤΣΑΚΛΗΣ
Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Res. Assoc, Karolinska Institute, Sweden
[email protected]
Καθώς ατενίζεις τον νυχτερινό ουρανό στον Τοξότη του Νοέμβρη, μια απειροελάχιστη λάμψη, κάπου εκεί, ανάμεσα στ’ αστέρια, προδίδει τον καινοφαινή που έτρεξε τον χρόνο του έως να σου γίνει αίσθηση. Κάπου πιο εγγύς, δίπλα και παραπέρα σου, η σφαίρα η γαλάζια που τη λέμε Γη δεν περιστρέφεται μονάχα στον άξονα αλλά και στον σκοπό που τσαμπουνάει ένας ιός.
Η έγνοια της υγείας, πρωτεύουσα, φυσικά! Το είδος να διασωθεί και ομού η οικονομία του έρημου πλανήτη. Ξάφνου, βρέθηκαν μύρια να ξοδευτούν για τούτα τα πρωτεύοντα. Με τρόπο μαγικό, θα στηριχθούν οι πάντες και θα μας περισσέψουν για να πάρουμε καινούργιες καραβέλες και σαΐτες και να ξορκίσουμε τον νευρικό μας γείτονα και, ποιος ξέρει, μπορεί να βασιλέψουμε ξανά στον Βόσπορο.
Εκείνο όμως το καινοφανές αλλού πονάει. Λαμπυρίζει ελάχιστα, στιγμιαίο και ανερμάτιστο, όπως στις μέρες μας ο χώρος της σπουδής και της παιδείας. Μπορεί να τιθασεύσουμε τον ιό και την οικονομία, σε χρόνο άγνωστο, μα σίγουρα μικρό, αλλά το πλήγμα το κοινωνικό στη βάση όλων των υπηρεσιών που ο κάθε άνθρωπος προσφέρει θα είναι δυσανάλογα μεγάλο και διαχρονικό.
Μπροστά στο δίλημμα της υγείας, οι σπουδές θυσιαστήκαν ως άλλη Ιφιγένεια, για να ευδαιμονήσουν οι πλατφόρμες και να δρέψουν άλλοθι οι παροικούντες τον υπουργικό λαβύρινθο. Οι σπουδαγμένοι του αύριο θα είναι δεξιοτέχνες εξ αποστάσεως. Το πρόβλημα θα εγερθεί κατόπιν, με την εγγύτητά τους, όταν από καθήκον θα κληθούν να τριτάρουν στου «Κασίδη την κεφαλή»…
Με λίγα λόγια, το σύστημα, αν και κινείται με τις τεχνολογίες της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, εντούτοις θα αποδώσει εξ ανάγκης ανικανότητα και η μαθητεία θα μετατεθεί άμα τη λήψη του πτυχίου και θα πραγματωθεί ως πείραμα, επαναλαμβανόμενο, έως ότου (καλώς εχόντων) εξωραϊστεί και εμπεδωθεί στον έρμο τον κ. Κασίδη…
Λειψές οι αποφάσεις, σωτήριες όμως ετών και εξαμήνων… η δουλειά να γίνεται… Παγκόσμιο το γεγονός, συμμέτοχοι απανταχού στο έγκλημα. Συμμέτοχοι και οι συμμετέχοντες δάσκαλοι εμείς και σπουδαστές.
Ουδείς τολμά να σταματήσει τον χρόνο. Ιδεατό θα ήταν να υψωθεί αντίδραση πρώτιστα από τους ίδιους τους φοιτητές και άρνηση στη βόλεψη που τους προσφέρεται. Ποιος όμως θα ζητούσε να μην κατοχυρώσει αυτές τις ερμαφρόδιτες σπουδές; Είναι, πέρα από πραγματικό, ριζωμένο σε πιο εμπράγματες ανάγκες, όπως ο φόρτος της οικογένειας και η οικονομία. Θα ήταν όμως πιο ανθρώπινο, καθώς η επιστήμη αναζητά, ως πρέπει, την αλήθεια και όταν την κατακτά, τη μεταλαμπαδεύει για την επέκεινα αναζήτηση. Και κάπου εδώ θα έχουμε πρόβλημα και μάλιστα στην πράξη.
Στην κατ’ ανάγκη βόλεψη και την ατάραχη λιμνάζουσα επιφάνεια της παιδείας, λιγοστές οι φωνές των φοιτητών, κύρια για να αποδοθεί η ταυτοτική τους επαναστατικότητα και κατόπιν απραξία απόμακρη του πάλαι ποτέ κραταιού φοιτητικού κινήματος… Άπραγοι και οι διδάσκαλοι, εγκλωβισμένοι στην ανάγκη και την επιταγή των γεγονότων, υποστηρίζουν, ενίοτε αναπαυμένοι, καθείς με τις δυνατότητές του, τις τεχνολογικές και αφηγηματικές, το νέο υβρίδιο της γνώσης. Μονόδρομος, λοιπόν, η έκπτωση, αδύνατη η απαλοιφή του χρόνου με το μπλάνκο της ενσυνειδητότητας.
Βρήκα λοιπόν πολύ αστείο και συνάμα τραγικό το αποτύπωμα ενός αγνώστου (γνωστικού) στο προσφιλές μέσο κοινωνικής διαδικτύωσης, όπου συνεγείροντας μας λέει: «…Σκεφτείτε πως, σε λίγα χρόνια, αυτός που θα σας χειρουργήσει για σκωληκοειδίτιδα θα έχει διδαχθεί με τηλεκπαίδευση…». Ο ιός θα παρέλθει, κάποια στιγμή θα μπει στην ιστορική λίστα με τις επιδημίες που γνώρισε η ανθρωπότητα και οι γενιές θα προχωρούν στην επίκαιρη πραγματικότητά τους. Όμως δεν είναι μόνο η βιολογία το ζητούμενο αλλά και η ευζωία και εδώ επιφυλάσσομαι.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ