Πολιτική κατευνασμού; – Του Δημ. Στωίδη

Του
ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΣΤΩΙΔΗ
Πρεσβευτή ε.τ.

Ο τρόπος υλοποίησης πτυχών της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, με έμφαση στην ενσυνείδητη επιλογή μέσω της έκφρασης δηλώσεων, εγείρει εύλογο σκεπτικισμό ως προς τις πραγματικές προθέσεις και εντέλει και ως προς την ικανότητα των αρχών μας να προβαίνουν σε απτές διπλωματικές πράξεις προς επιτυχή άσκηση της διπλωματίας αφενός και αφετέρου της έμπρακτης αντίκρουσης αιτιάσεων έξωθεν.

Η διαπίστωση όμως της σαφούς προτίμησης στη λεκτική αντίδραση (όρα, π.χ., ανακοινώσεις, προφορικά διαβήματα), ως μορφή άσκησης επίσημης πολιτικής, προκαλεί αντικρουόμενα αισθήματα.
Διότι, μολονότι η επικοινωνιακή διπλωματία θεωρείται γενικά χρήσιμο εργαλείο στην εκφορά δημόσιου λόγου στη διεθνή δραστηριότητα της χώρας, ο κατεξοχήν δηλωτικός χαρακτήρας της συνήθους διπλωματικής πρακτικής κινδυνεύει να αποδειχθεί κατευναστικός και αδυνατεί να συμβάλλει, κατά τη γνώμη μου, αποτελεσματικά στην αξιόπιστη ανάπτυξη των διμερών σχέσεων, ειδικότερα με τον όμορο περίγυρό μας και δη την Τουρκία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δηλαδή, αποδίδει η διελκυστίνδα των εκατέρωθεν αντεγκλήσεων; Αποκομίζει η χώρα μας τις προσδοκώμενες επιδιώξεις;

Εννοείται, συναφώς, ότι ενδείκνυται εν προκειμένω η επίδειξη σοβαρότητας, νηφαλιότητας, αυτοπεποίθησης, ψυχραιμίας (συνήθης επωδός), ως εκφάνσεις της ακολουθούμενης εξωτερικής πολιτικής, οι οποίες (εκφάνσεις) προβάλλονται ως αυτονόητες και δεδομένες επιλογές με στόχο τη στάθμιση της ευκταίας αντιμετώπισης των επίμονα άλυτων εθνικών προκλήσεων.

Πράγματι, έχει λογική η προσέγγιση σύμφωνα με την οποία στην τουρκική δραστηριότητα οφείλει να καταγράφεται η ελληνική αντίδραση. Κοινώς, να μην πέφτει τίποτε κάτω! Καλώς! Μόνο να μην ακουσθεί πάταγος! Αρκεί όμως η απλή αντίδραση (έστω επιτυχής) στην… (έξωθεν) δράση; Ή είναι προτιμότερο να ενεργούμε, χωρίς τυμπανοκρουσίες και διαγωνισμό δηλώσεων, στη βάση μεσοπρόθεσμης (έστω) σχεδίασης και προνοητικότητας, ούτως ώστε να εκπέμπεται μήνυμα αξιοπιστίας και παράλληλα να περιορίζεται ο πειρασμός στην άσκηση… πυροσβεστικής τακτικής;

Είναι στοιχειώδες… Γουάτσον!

Πάντως, η προσήλωση στη δήλωση-λαγνεία έχει δυστυχώς διαχρονική ισχύ, γεγονός που υποδηλοί, ατυχώς, εγγενή εξοικείωση των εκάστοτε υπευθύνων σε εκ των υστέρων, στην καλύτερη των περιπτώσεων, λεονταρισμούς.

Όπως άλλωστε συνέβη, π.χ., με τη γενέτειρά μου, την Καβάλα, όταν στην τουλάχιστον ύποπτη παράδοση της στρατιωτικής φρουράς της πόλης στους τότε εισβολείς η κυβέρνηση της εποχής αρκέσθηκε σε εκ των υστέρων (ανούσια) δηλωτική καταγγελία για την… ήδη συντελεσθείσα εισβολή-κατοχή, αποδεικνύοντας δυστυχώς την τρομακτική ευκολία των λόγων, ιδιαίτερα όταν προηγουμένως έχει διασφαλισθεί η απόσταση των γεγονότων…

Παρέλκει λοιπόν να αναζητηθεί πρόσθετη, εν προκειμένω αμφιλεγόμενη, επιχειρηματολογία, διότι ούτως ή άλλως θα επιβεβαιωθεί του λόγου το αληθές. Και καταδεικνύεται ανάγλυφα η ατελέσφορη πρακτική των κατευναστικών δηλώσεων με αποδέκτη την Τουρκία. Άρα, η κοινή λογική επιτάσσει εν προκειμένω την αλλαγή ρότας, με προτεραιότητα τη διακοπή της νοοτροπίας του αγχώδους ανταγωνισμού με την Άγκυρα, επιδιώκοντας ταυτοχρόνως να επικεντρωθούμε στα του οίκου μας, περιορίζοντας βέβαια στο ελάχιστο την απαραίτητη επικοινωνιακή διπλωματία.

Το λακωνίζειν…

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ