Γιάννης Κόκκος: Να δώσουμε το σινιάλο της ελπίδας

«Όλες οι δουλειές μου είναι σαν ψηφίδες που συνθέτουν το μωσαϊκό της δημιουργικής παρουσίας μου. Συνειδητοποίησα και κάτι άλλο, πόσο μεγάλη σχέση έχουν οι παραστάσεις μου με την αρχαία ελληνική τραγωδία και με το ελληνικό θέατρο.

Θέλω να είμαι αισιόδοξος. Πιστεύω όμως πως τα πράγματα θα είναι πιθανώς πιο δύσκολα στους μήνες που έρχονται. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να σκεφτόμαστε όσο μπορούμε πιο θετικά.

Πρέπει να προχωρήσουμε, να κάνουμε σχέδια και να είμαστε δημιουργικοί. Η ζωή συνεχίζεται, με νέους όρους, μας αρέσουν – δεν μας αρέσουν.

Όταν στήνω μία παράσταση, προσπαθώ να συνδέσω την αισθητική του τότε με το σήμερα. Για να μην σας πως ότι φαντάζομαι και το μέλλον.

Νομίζω πως αυτό είναι: Ας πούμε πως εργάζομαι σαν να γεφυρώνω το χθες με το σήμερα και κατά κάποιον τρόπο και με το αύριο, γιατί πάντα, στη ζωή και στην τέχνη μου, έχω τα μάτια μου στραμμένα και προς το αύριο.

Νομίζω πως είμαι πολύ αυστηρός κριτής του εαυτού μου. Όταν τα πράγματα τελειώσουν κανένας δεν μπορεί να είναι απόλυτα ευχαριστημένος από τον εαυτό του.

Πάντα βρίσκω πράγματα που νόμιζα πως είχαν γίνει όπως έπρεπε, όπως ήθελα, όταν τα είχα στο μυαλό μου, αλλά που τελικά δεν κατάφερα να τα δώσω ικανοποιητικά. Όλα μέσα στο παιχνίδι είναι, και η ικανοποίηση και η απογοήτευση και η επιτυχία και η αποτυχία.

Προς Θεού, δεν θέλω να χαρακτηριστώ υπερφίαλος, ούτε είναι εύκολο να εκτιμήσω ο ίδιος τη δουλειά μου. Όμως, παρατηρώντας τις φωτογραφίες και ενώ μου έρχονται στη μνήμη διάφορα πράγματα, είδα μια αισθητική αντίληψη που σε γενικές γραμμές έχει αντέξει στον χρόνο.

Θέλω, θέλουμε να δώσουμε το σινιάλο μιας ελπίδας. Να πούμε στον κόσμο πως η τέχνη συνεχίζεται! Αυτό είναι πάντα και το δικό μου μήνυμα».

Υπογραφή: Γιάννης Κόκκος, σκηνογράφος και σκηνοθέτης

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Φωτο: lifo