Ο φτωχός και ο άνεργος έξω από το δίχτυ προστασίας της ΕΕ
Άφαντο το περιβόητο Ταμείο Ανάκαμψης
-Δεν υπάρχουν ηγέτες σήμερα στην Ευρώπη – Αποδείχθηκαν λίγοι και ανεύθυνοι – Πρόθυμοι μόνο για την καρέκλα…
Ποια Ευρώπη; Αυτό είναι το ειρωνικό και συνάμα «πένθιμο» ερώτημα των περισσότερων ευρωπαίων πολιτών απέναντι στη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπροστά στην καταστροφική επέλαση της πανδημίας της Covid-19.
Επέλαση που μεγαλώνει δραματικά τις ανισότητες μέσα στην ΕΕ και οδηγεί τους οικονομικώς ασθενέστερους στο αδιέξοδο της πλήρους περιθωριοποίησης και εξαθλίωσης. «Μετά φανών και λαμπάδων» το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, τον περασμένο Ιούλιο, αποφάσισε, σε ένδειξη «αλληλεγγύης» μεταξύ των κρατών-μελών, τη δημιουργία ενός Ταμείου Ανάκαμψης, ύψους 750 δισ. ευρώ, για βοήθεια σε χώρες που πλήττονται από την πανδημία. Η διαφήμιση ήταν τεράστια και δημιούργησε μεγάλες ελπίδες, μέσα όμως από μια αδιανόητη συσκότιση και παραπληροφόρηση για το περιεχόμενο του Ταμείου.
Για να μείνουμε στην Ελλάδα, όλοι θυμούνται τις θριαμβολογίες του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη. Ο οποίος έφθασε να συγκροτήσει και «Ειδική Επιτροπή», την Επιτροπή Σοφών, με επικεφαλής τον νομπελίστα κ. Πισσαρίδη, για να κάνει προτάσεις άμεσης αξιοποίησης του Ταμείου. Προτάσεις που, για να θυμηθούμε τη φράση του Θουκυδίδη, όπως την είχε αναφέρει ο αείμνηστος Ηλίας Ηλιού, «βλέπουμε τα λόγια τους και ακούμε τα έργα τους».
Έως τώρα, και όχι μόνο για την Ελλάδα, το Ταμείο Ανάκαμψης είναι άφαντο. Και πώς να μην είναι; Οι όροι ενεργοποίησής του είναι, όλως επιεικώς, απαράδεκτοι και η συμβολή του στην πραγματική οικονομία ουσιαστικά ανύπαρκτη. Κι αυτό γιατί οι όροι επιβλήθηκαν από τις χώρες του Βορρά, ιδίως από τη Γερμανία και την Ολλανδία, έτσι ώστε τα κονδύλια του Ταμείου να απορροφώνται με μεγάλη δυσκολία. Και κυρίως να μην πηγαίνουν στην πραγματική οικονομία και στη βοήθεια των μικρών επιχειρήσεων και των ανέργων. Για αυτήν τη βοήθεια τα κράτη «μπορούν να δανείζονται», αφού πια δεν υπάρχουν όρια για το ύψος του χρέους. Μεγάλη «παραχώρηση»!
Πρόκειται για μια άθλια τακτική που οδηγεί τις ασθενέστερες οικονομίες, όπως της Ελλάδας, στην υπερχρέωση, ενώ διευρύνει τις ανισότητες μεταξύ των ισχυρών του Βορρά και των αδύναμων του Νότου. Πρόκειται, επιπλέον, για μια άθλια τακτική που οδηγεί στη διάλυση της κοινωνίας, στη δραματική αύξηση των ανέργων και στο λουκέτο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Ας πάρουμε το παράδειγμα της Ελλάδας: Αυτό το Ταμείο Ανάκαμψης θα είχε νόημα αλληλεγγύης μόνο αν ένα όχι τόσο μεγάλο –για τα δεδομένα του Ταμείου– ποσό, π.χ. 15 δισ. ευρώ maximum, θα μπορούσε να πάει κατευθείαν στις επιχειρήσεις που κλείνουν λόγω των μέτρων της πανδημίας και στους ανέργους. Και αυτό είναι απόλυτα δίκαιο διότι οι επιχειρήσεις κλείνουν και οι άνθρωποι μένουν άνεργοι χωρίς δική τους ευθύνη. Κυριολεκτικά, λόγω «ανωτέρας βίας». Αν, λοιπόν, δινόταν μια τέτοια βοήθεια, μετά το τέλος των μέτρων οι επιχειρήσεις θα μπορούσαν να επαναλειτουργήσουν κανονικά και οι εργαζόμενοι να βρουν ξανά δουλειά δίχως να πληρώνουν τα «σπασμένα» άλλων. Με απλά λόγια, η οικονομία θα μπορούσε να πάρει αμέσως μπροστά με πολύ μικρό κόστος.
Πού, όμως, τέτοια ευαισθησία από την ΕΕ; Στην ουσία, η ευρωπαϊκή πολιτική δείχνει ότι ενδιαφέρεται μόνο για τις μεγάλες επιχειρήσεις, για τα μονοπώλια και τα ολιγοπώλια. Ο φτωχός και ο άνεργος είναι έξω από το «δίχτυ προστασίας» της ΕΕ. Μπορούν να λιμοκτονούν ελεύθερα! Και το χειρότερο: Όλη αυτή η κατάσταση δείχνει πως δεν υπάρχει ούτε κράτος δικαίου ούτε κοινωνικό κράτος στην ΕΕ. Υπάρχει μόνο ο κυνισμός του κέρδους. Αλλά έτσι η ΕΕ οδηγείται, με μαθηματική ακρίβεια, σε διάλυση. Μήπως, όμως, αυτό επιδιώκουν οι ισχυροί της ΕΕ, τώρα που βλέπουν ότι μια Ενωμένη Ευρώπη δεν τους είναι χρήσιμη;
Και μια τελευταία, θλιβερή διαπίστωση: Όλη αυτή η δραματική κατάσταση αποδεικνύει ότι δεν υπάρχουν ηγέτες στην Ευρώπη. Υπάρχουν μόνο πολιτικοί που είναι πρόθυμοι «για την καρέκλα», που υπακούν στις εντολές των αγορών και του μεγάλου κεφαλαίου. Θα «τρίζουν τα κόκαλα» εκείνων που οραματίστηκαν την Ενωμένη Ευρώπη. Οι διάδοχοί τους αποδεικνύονται «λίγοι» και ανεύθυνοι. Και εδώ ταιριάζει γάντι ο στίχος του αξέχαστου ποιητή μας Μανόλη Αναγνωστάκη: «Δεν φταίνε αυτοί. Τόσοι ήταν»!
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ