Χρ. Κατσώτης στο “Π”: Οι εργαζόμενοι έχουν φωνή κάτω από τις μάσκες τους

Του
ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΤΣΩΤΗ 
Βουλευτή του ΚΚΕ και Μέλους της ΚΕ

Ανέκαθεν η προώθηση αντεργατικών μέτρων συνοδευόταν με την καταστολή και τον περιορισμό των συνδικαλιστικών και λαϊκών ελευθεριών. Η σταθερή προσπάθεια του κράτους και της εργοδοσίας να παρέμβει στη ζωή των συνδικάτων, να επιβάλει εμπόδια και απαγορεύσεις στη συνδικαλιστική δράση συνδέεται άρρηκτα με την επιβολή των συμφερόντων της εργοδοσίας μέσα από όλους τους μηχανισμούς του αστικού κράτους.

Η κυβέρνηση, με άθλιο τρόπο και θεωρώντας πως θα πιάσει τους εργαζόμενους στον ύπνο, φέρνει το νομοθετικό έκτρωμα για τα εργασιακά σε μια περίοδο έξαρσης της πανδημίας, που τα μάτια, τα αυτιά και οι αγωνίες του εργαζόμενου λαού βρίσκονται στην προστασία της υγείας και στην επιβίωσή του.

Το νομοσχέδιο στοχεύει να μετατρέψει όλη τη χώρα σε μια μεγάλη ειδική οικονομική ζώνη, που οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα είναι πλήρως ελεύθεροι να απασχολούν όποτε και όσο θέλουν τους εργαζόμενους, να τους πληρώνουν από μισθούς των 200 ευρώ, να τους έχουν στη διάθεσή τους όλες τις Κυριακές και παράλληλα να είναι «προστατευμένοι» από τις εργατικές διεκδικήσεις, τους εργατικούς αγώνες.

Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο φέρνει ισχυρές ανατροπές, αφού νομοθετείται για πρώτη φορά στη χώρα μας η δεκάωρη εργασία, 134 χρόνια μετά την απεργία του Σικάγο και ακριβώς 100 χρόνια ύστερα από την πρώτη νομοθέτηση του οκτάωρου στην Ελλάδα. Οι εργαζόμενοι, ως σύγχρονοι σκλάβοι, θα αναγκάζονται να εργάζονται δέκα ώρες με απλήρωτες υπερωρίες για σχεδόν έξι μήνες, με μόνη προϋπόθεση οι εργοδότες να τους δίνουν λίγες μέρες άδεια στο ίδιο διάστημα.

Παράλληλα, με τις νέες αλλαγές που σχεδιάζονται στα εργασιακά δικαιώματα, η κυβέρνηση της ΝΔ χτίζει πάνω στον απεργοκτόνο νόμο του ΣΥΡΙΖΑ, αναβαθμίζοντας το χτύπημα στη συνδικαλιστική δράση. Εκμεταλλεύεται τα φαινόμενα υποχώρησης του κινήματος, τον χαμηλό βαθμό οργάνωσης και τη σήψη του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, για να απαξιώσει τον ρόλο των συνδικάτων, να λερώσει τους εργάτες που βγαίνουν μπροστά.

Επανέρχεται ουσιαστικά η απαγόρευση της απεργίας στο Δημόσιο και στους περισσότερους συγκεντρωμένους εργασιακούς χώρους, 44 χρόνια μετά τον μαύρο νόμο του Λάσκαρη. Δυναμώνει ένα κυνήγι απέναντι στα συνδικάτα, καθώς στήνεται ένας ανοιχτός μηχανισμός φακελώματος για όσους εργαζόμενους επιλέγουν να οργανωθούν στο σωματείο τους.

Με τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες επιδιώκουν να ακυρώσουν το πιο δημοκρατικό όργανο κάθε σωματείου, που είναι η γενική συνέλευση. Εκεί που οι εργαζόμενοι ελεύθερα διατυπώνουν τη γνώμη τους, αντιπαρατίθενται, γίνεται ζύμωση απόψεων. Μέσω της ηλεκτρονικής ψήφου, θέλουν να μετατρέψουν τις γενικές συνελεύσεις σε ελεγχόμενες διαδικασίες από το κράτος και την εργοδοσία, καθαρά ψηφολεκτικές, όπου θα καταρρίπτεται η φυσική συμμετοχή, η συζήτηση.

Επιδιώκουν να βάλουν εμπόδια στη λήψη απόφασης για απεργία. Είναι χαρακτηριστικό πως μια κυβέρνηση η οποία εκλέγεται και είναι μειοψηφική στον λαό απαιτεί κάτι διαφορετικό για τους όρους λήψης απόφασης για απεργία, ζητώντας απόλυτες πλειοψηφίες στο σύνολο των μελών ενός σωματείου, ακόμα και ανενεργών, μέσα σε συνθήκες εργοδοτικής τρομοκρατίας στους χώρους δουλειάς.

Δεν υπάρχει εργατική κινητοποίηση που να θίγει τα συμφέροντα της εργοδοσίας και να μην έχει βρει απέναντί της συντεταγμένα το κράτος, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και τις έδρες των δικαστηρίων.

Δεν υπάρχουν ασφαλιστικά μέτρα εργοδότη που η δικαιοσύνη δεν έτρεξε να τα δικαιώσει, βγάζοντας απεργίες παράνομες και καταχρηστικές, δίνοντας χώρο στις κυβερνήσεις να αξιοποιούν απεργοσπαστικούς μηχανισμούς και επιστρατεύσεις. Δεκάδες συνδικαλιστικά στελέχη απολύονται με διάφορες αφορμές, καθώς δίνεται η δυνατότητα στον εργοδότη να προσπερνά το διάτρητο πλαίσιο προστασίας της συνδικαλιστικής δράσης.

Η ένταση της κρατικής καταστολής των τελευταίων ημερών αποδεικνύει ποιος είναι ο αντίπαλος. Οι εργαζόμενοι, οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι 14χρονοι μαθητές, που όλο αυτό το διάστημα βρίσκονται στον δρόμο, αγωνιζόμενοι για μέτρα προστασίας της υγείας, για δουλειά και ζωή με δικαιώματα, αντιμετωπίστηκαν από την κυβέρνηση με ΜΑΤ και χημικά.

Τα μέτρα έρχονται για να μείνουν, δεν είναι προσωρινά. Οι εργαζόμενοι στις δύσκολες μέρες της πανδημίας και των lockdowns έχουν φωνή κάτω από τις μάσκες τους.

Μπορούν και πρέπει να αποτρέψουν τη νέα επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, να υπερασπίσουν και να δυναμώσουν τις ζωντανές συλλογικές τους διαδικασίες και τα σωματεία τους, κόντρα στις επιδιώξεις της κυβέρνησης και των επιχειρηματικών ομίλων. Είναι ώρα απεργιακού συναγερμού, οργανωμένης λαϊκής αντεπίθεσης.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ