Τίτος Πατρίκιος: Θα ήθελα υστεροφημία…

-Δεν θα κάνω όμως κωλοτούμπες για να την αποκτήσω
-Τι μου έλεγε ο Γιάννης Ρίτσος

«Καθόλου δεν με ζόριζε ο εγκλεισμός. Είμαι εξοικειωμένος. Έχω υποστεί πολλά είδη απομόνωσης: στη Μακρόνησο, σε νοσοκομείο κρατουμένων, στον Άη Στράτη, στο Παρίσι όπου ζούσα ολομόναχος στα χρόνια της δικτατορίας. Ο σημερινός εγκλεισμός, άλλωστε, είναι διαφορετικός.

Έχω στη διάθεσή μου βιβλία, τηλέφωνο, τηλεόραση, μουσική. Δεν στερούμαι την επικοινωνία – ούτε με τον έξω κόσμο, ούτε με τους ανθρώπους μου. Και κάθε μέρα λύνω το σταυρόλεξο της ‘‘Καθημερινής’’!

Όσο ήμουν στη Μακρόνησο και στον Άη Στράτη είχα απορρίψει την ποίηση. Μου είχε καρφωθεί η ιδέα ότι με εμπόδιζε από τη δράση και δη την επαναστατική, την οποία θεωρούσα πρωταρχικό καθήκον μου. Πίστευα ότι είναι έκφραση του μικροαστικού συναισθηματισμού. Ο Ρίτσος με έπεισε ότι αυτά ήταν ανοησίες και με έβαλε ξανά στον δρόμο της ποίησης.

Ο Γιάννης Ρίτσος, με τον οποίο ήμασταν μαζί στην εξορία, στον Άη Στράτη, μου έλεγε: ‘‘Για να αισθανθείς ότι τελείωσες ένα ποίημα, πρέπει να το γράψεις και να το ξαναγράψεις τουλάχιστον είκοσι φορές’’. Προσπαθώ να το τηρώ, να βρίσκω τις ατέλειες στους στίχους μου και να τις διορθώνω».

«Όλοι οι καιροί είναι μικρόψυχοι, ακόμα και εκείνοι που λένε ότι είναι μεγαλόψυχοι. Σκεφτείτε την Κίνα την εποχή της Πολιτιστικής Επανάστασης. Πόσα εκατομμύρια νεκρών και κυνηγημένων βρίσκονταν πίσω από τα υψηλά ιδεώδη της. Ο ρόλος του ποιητή είναι να αντιλαμβάνεται, να αποτυπώνει και να καταγγέλλει τη μικροψυχία του καιρού του. Να παίρνει θέση στα πράγματα, χωρίς να επιδιώκει να γίνεται ο ίδιος παράγων, εξαργυρώνοντας τις ‘‘υπηρεσίες’’ του».

Στην ερώτηση αν τον απασχολεί η υστεροφημία του, η απάντησή του ήταν: «Ας μην κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου: θα ήθελα υστεροφημία. Αλλά δεν θα κάνω και κωλοτούμπες για να την αποκτήσω!».

Υπογραφή: Τίτος Πατρίκιος, ποιητής

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ