6 μίλια. Όχι. ευχαριστώ – Τα 3 νέα ΟΧΙ, εν όψει της 28ης Οκτωβρίου
Του Χρήστου Κηπουρού
Πρώην Βουλευτή Έβρου
[email protected]
“Αιρετός Χίτλερ υπήρξε και άλλοτε.
Δυο μαζί ποτέ. Πόσο μάλλον τρεις”
Ιστορικά η 28η Οκτωβρίου ταυτίσθηκε με το ΟΧΙ
στον πόλεμο του ΄40. Ήρθε όμως ο καιρός, ώστε
να υπάρξουν νέα ΟΧΙ. Αυτή τη φορά, πέραν του
ΟΧΙ, ευχαριστώ, ως προς τα έξι μίλια, άλλα τρία
ΟΧΙ, ως προς μια ειρήνη, χειρότερη και από έναν
πόλεμο. Και μια ειρήνη, στα μέτρα τριών Χίτλερ.
Τι ειρήνη επιθυμούν, οι Χίτλερ στο Καστελόριζο;
Να γίνει “Καστελόριζο” όλη η θαλάσσια Ελλάδα.
Δεν επιμένω στους τρεις. Αυτό γιατί, κατά τα φαινόμενα, από το νέο έτος και μετά, θα μείνουν μόνο δύο. Ο Αμερικανός Πρόεδρος, κατά δήλωσή του, μάλλον θα μετακομίσει, εκτός των ΗΠΑ.
Θα αντιτείνουν βέβαια πολλοί ότι και άλλη φορά υπήρξαν τρεις. Όπως π. χ. κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Όμως, μη μεγαλοποιούμε τα πράγματα. Γιατί οι τότε συγκεκριμένοι τρεις, ήταν οι εξής δύο: Ο Χίτλερ. Με τον πόλεμο να είναι η συνέχιση της πολιτικής, με άλλα μέσα, όπως είχε γράψει, πολύ πιο πριν, ο Πρώσος Κλαούζεβιτς.
Αντίθετα οι σημερινοί τρεις είναι ακριβώς τρεις: Ο Τράμπ, η Μερκέλογλου και ο Ερντογάν. Αυτοί είναι οι τρεις νέοι Χίτλερ. Οι τρεις “ιεράρχες” και ισάριθμοι θεματοφύλακες του παγκόσμιου Χιτλερισμού. Με τον Τούρκο να είναι ο χειρότερος, ο οποίος μάλιστα, όπως τόνιζε την Κυριακή το βράδυ, αρνείται κάθε φασισμό! Λες κι ένας φασίστας ή ένα φασιστικό κράτος ή ένας τέτοιος “λαός”, έχουν κέρατα. Ότι δηλαδή, δεν ξέρει ο κόσμος ότι μία φορά το χρόνο η Τουρκία εισβάλει και σε άλλη χώρα.
Φωτο: Λίγο πριν το τέλος της Χιτλερικής τριπλέτας, πηγή: Albawaba.comΌσον αφορά τώρα την ειρήνη, υπάρχει μια εκδοχή της, που τελικά και αυτή αποτελεί συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, αν μάλιστα αυτά, μερικές φορές, δεν είναι και πιο βρόμικα από εκείνα της πολιτικής, στην οποία παραπέμπει ο, κατά Κλαούζεβιτς, πόλεμος. Είναι γνωστή από την αρχαιότητα άλλωστε, η Ανταλκίδειος ειρήνη. Μια ειρήνη χειρότερη και από έναν πόλεμο. Ας μην επεκταθώ, πέραν όσων αναφέρονται στην εισαγωγή: “Τι ειρήνη επιθυμούν οι Χίτλερ στο Καστελόριζο; Να γίνει “Καστελόριζο”, όλη η θαλάσσια Ελλάδα”.
Όλα δε αυτά, με μια Ελλάδα, να αντιπαλεύει σήμερα απέναντι σε τρεις μαζί Χίτλερ. Και επιπλέον να έχει τον έναν εξ αυτών, να της κάθεται στο σβέρκο. Ποια Δημοκρατία λοιπόν και ποια Ευρωπαϊκή Ένωση. Απορώ πως μπορεί και αντέχει ο Γάλλος Πρόεδρος, με τα τεκταινόμενα, ιδίως των τελευταίων ημερών.
Αυτή δεν είναι Ευρώπη. Σε κανένα τομέα δεν εμπνέεται από τις αρχές, όσο και τις αξίες που αποτέλεσαν τα θεμέλια των Ευρωπαϊκών Δημοκρατιών. Οπότε το υπαρκτό συν-μόρφωμα της Ε. Ε. μπορεί να λέγεται και “Στενώπη”. Το μόνο στο οποίο ποτέ δεν υπάρχει στενότητα και τσιγκουνιά, είναι το “ταμείο ανεκτικότητας”, που χρηματοδοτεί πλουσιοπάροχα τον Τουρκικό ισλαμοφασισμό.
Κατά τα άλλα, είναι η Χιτλερική αλληλεγγύη που συνδέει τους τρεις πολιτικούς κλώνους του Αδόλφου. Οι οποίοι μάλιστα έχουν ήδη προχωρήσει στην κατασκευή δικών τους κλώνων. Όπως ο Χιτλερογενής ψευτοπρόεδρος, στην κατεχόμενη και μαρτυρική Μεγαλόνησο, Τατάρ. Το όνομα του οποίου τελικά μάλλον έχει κάποια σχέση με το “Τάταρος”.
Παραδείγματα της, μεταξύ των τριών, αλληλεγγύης, υπάρχουν πολλά. Δεν εγκατέλειψε τυχαία ο υπερατλαντικός τους εταίρος, το μαρτυρικό Κουρδικό λαό της Νότιας Καρδουχίας. Τον πρόδωσε επειδή ακριβώς το ζήτησε ο φίλος του κι αδελφός Μουσουλμάνος Ερντογάν. Ο δεύτερος στην ιστορία Μουσουλμάνος Χίτλερ. Το λέω αυτό γιατί τα πρωτεία τα έχει ο πατέρας του θανάτου, Κεμάλ, και όχι των Τούρκων, όπως λέει το ψευδώνυμο Ατατούρκ.
Σύμφωνα άλλωστε με το γνωστό Αμερικανικό θεσμό της εμπλοκής των ΗΠΑ, και το σεκόντο προς την κυβερνητική Ελλάδα του 1999, έγινε η κατάδοση του ιστορικού ηγέτη του Κουρδικού λαού Οτζαλάν, στη φασιστική Τουρκία.
Δεν φέρεται διαφορετικά όλες αυτές τις τετραετίες η Γερμανίδα Χίτλερ. Και καταρχήν ποτέ δεν χάλασε το χατήρι στην αδελφική της φίλη και ομογάλακτη επί έναν και πλέον αιώνα, Τουρκία. Εδώ για χάρη της, έβαλε χέρι, αν δεν συνέγραψε κιόλας, τα ανακοινωθέντα των πρόσφατων Συνόδων και Συμβουλίων Κορυφής. Και αυτό είναι το λιγότερο.
Οι μόνοι ευκολόπιστοι είναι οι εκ της πολιτικής ημεδαποί. Που κάθονται και την πιστεύουν. Και βέβαια μερικοί που στην αρχή την απέπεμπαν αλλά στη συνέχεια έγιναν οι πλέον ένθερμοι θιασώτες της.
Φωτο: λίγο πριν το τέλος της Χιτλερικής τριπλέτας, πηγή: Albawaba.com
Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι αν ένα πολιτικό πρόσωπο ή κόμμα ή χώρα δεν διαθέτουν αυτόχθονα πολιτική παιδεία, αργά ή γρήγορα καταλήγουν να παπαγαλίζουν ξένες πολιτικές. Από την Αμερικανική έως τη Γερμανική, και φευ, ακόμη και την Τουρκική. Η περίπτωση με τα έξι μίλια, και παρά τις περί των δώδεκα μιλίων αντίθετες πρόνοιες του δικαίου της θάλασσας, αποτελεί μια τέτοια περίπτωση. Συγνώμη, ήθελα να πω, τέτοια παπαγαλία.
Το ζήτημα για τα εν Ελλάδι πολιτικά πρόσωπα, είναι αν ποτέ επιστρέψουν δημιουργικά στην ιστορία. Γιατί αν κάποια στιγμή γίνει, πέραν της κάθε χρώματος 25ετούς ντροπής, απέναντι στην μη επέκταση των Ελληνικών χωρικών υδάτων, και πέραν της άμεσης επέκτασης στα 12μίλια, στις πέντε Ελληνίδες νήσους: Καστελόριζο, Ρόδο, Κάρπαθο, Κάσο και Κρήτη, μαζί με τη θαλάσσια ένωση Ελλάδας Κύπρου, θα σχετίζεται με τις πιο κάτω προϋποθέσεις:
Η πρώτη είναι ένα νέο, έξυπνο, χωρίς φορτίσεις, και με επεξεργασμένη πολιτική παιδεία και γι αυτό Δημοκρατικό ΕΑΜ. Ένα κίνημα που θα αγκαλιάσει όλους τους ιστορικούς λαούς της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, απέναντι στον όποιας, παλιάς ή νέας κοπής, Ναζισμό.
Το πρώτο ΟΧΙ της φετινής 28ης Οκτωβρίου είναι αυτό ακριβώς: OXI στο Χιτλερισμό, σε όποια και αν κατοικοεδρεύει, από τις τρεις κύριες εστίες που τον γαλουχούν και τον αναπαράγουν: Τουρκία, Γερμανία, ΗΠΑ.
Η παραπομπή του εξ Ανατολών Χίτλερ, στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης είναι η δεύτερη προϋπόθεση, με το αντίστοιχο ΟΧΙ στη διαχρονική Τουρκική ασυλία. Τα ποινικά ράμματα για τη γούνα της οποίας είναι έως και διηπειρωτικά.
Όσο τώρα για την τρίτη προϋπόθεση, αυτή δεν είναι άλλη από την απαίτηση αποφυλάκισης του ιστορικού ηγέτη του Κουρδικού λαού Οτζαλάν, από την 20ετή και πλέον ειρκτή. Αυτό είναι το ΟΧΙ στη συνέχισή της, το τρίτο. Κάτι τέτοιο να απαιτήσει και να πετύχει ο Μακρόν, να του βγάλω το καπέλο. Οι λεκτικές αψιμαχίες με τον Ερντογάν, όπως της 25 Οκτωβρίου, θα έλεγαν πολλά, αν ο Γάλλος Πρόεδρος, μαζί με τις αρχές και αξίες που έθεσε, έθετε και το θέμα της απελευθέρωσης.
Είναι μεγάλη ευκαιρία, η “Στενώπη”, που έλεγα, να ξαναγίνει Ευρώπη. Να βλέπει μακρυά. Όπως άλλωστε, κατά μια ετυμολογική εκδοχή, η λέξη “Ευρώπη”, βγαίνει από το “ευρύς” και το “ορώ”, που σημαίνει βλέπω μακρυά. Εννοείται και προς τα εμπρός, δηλαδή στο μέλλον, και προς τα πίσω, δηλαδή στην ιστορία. Όπως αυτό ακριβώς οφείλει να κάνει και η Πολιτική. Να εκτείνεται από τη γνώση της ιστορίας και τη δημιουργική επιστροφή σε αυτήν, μέχρι τη διάγνωση, και φυσικά μέχρι το κύριο θέμα της, που είναι η πρόγνωση και η πρόβλεψη.
Το ιστορικό προηγούμενο του Νέλσον Μαντέλα πάντως κάτι τέτοιο δείχνει: Πως να είμαστε Ευρώπη. Να βλέπουμε μακρυά. Αυτό θέλω να σκέφτομαι, όπως πιστεύω, ότι θέλει και ο κάθε Έλληνας και Ευρωπαίος Δημοκράτης: Να δοθεί κάποια στιγμή βραβείο Νόμπελ Ειρήνης στον Οτζαλάν και σε κάποιον Τούρκο αξιωματούχο -όχι βέβαια τον Ερντογάν- όπως συνέβη με τους Μαντέλα και Ντε Κλέρκ, το 1993. Ένα πασπαρτού που θα ανοίξει με μιας όλες τις υπερπλήρεις σήμερα με αγωνιστές -κυρίως Κούρδους- Τουρκικές φυλακές, βάζοντας παράλληλα μπροστά, τη διαδικασία επίλυσης του, επί δεκαετίες άλυτου, Τουρκικού ζητήματος.
paron.gr