Ποιες κυρώσεις; – Του Γ. Χαραλαμπίδη

Του
ΓΙΑΝΝΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ 
Δρος των Διεθνών Σχέσεων

Σήκωσαν ψηλά τον πήχη των κυρώσεων. Και η Αθήνα και η Λευκωσία. Ποια, όμως, είναι η αλήθεια για τις κυρώσεις επί της Τουρκίας από την ΕΕ; Ακόμα και αν επιβληθούν, αυτό θα συμβεί τον Δεκέμβριο. Εκτός και αν… Το ερώτημα είναι άλλο: Ήθελαν ή θέλουν όντως Αθήνα και Λευκωσία την επιβολή κυρώσεων στην παρούσα φάση; Μάλλον όχι. Γιατί;

Η μεν Αθήνα επιθυμεί διάλογο για να αποφύγει κλιμάκωση της κρίσης, κάτι που όμως δεν της προσφέρει η Τουρκία. Το αντίθετο συμβαίνει. Επιδιώκει να την ξεφτιλίζει. Η δε Λευκωσία έχει δεσμευθεί για επανέναρξη συνομιλιών μετά τις σημερινές λεγόμενες «εκλογές» στα Κατεχόμενα. Και οι εταίροι, χωρίς την επιβολή κυρώσεων, γλιτώνουν από τους μπελάδες με την Άγκυρα. Και ως εκ τούτου είναι όλοι happy. Κυρίως ο Ερντογάν!

Πώς, άλλωστε, θα επιβληθούν κυρώσεις όταν ο τούρκος Πρόεδρος τους έχει ξεκαθαρίσει ότι εάν επιβληθούν κυρώσεις, όχι μόνο σε διάλογο δεν πάει, αλλά, ταυτοχρόνως, θα κλιμακώσει την ένταση. Και την πάτησαν. Για πολλοστή φορά. Εκτέθηκαν. Είχαν την ψευδαίσθηση ότι εάν μείνει ατιμώρητος θα γίνει συνεργάσιμος. Και πανηγυρίζουν, μάλιστα, ότι έχουν τη ρητορική στήριξη των εταίρων και των ΗΠΑ. Στην πράξη, όμως, ο Τουρκικός Στόλος εμπεδώνει και στην Κύπρο και στην Ελλάδα την επί της θαλάσσης κατοχή. Και εμείς εκδίδουμε διαμαρτυρίες, τις οποίες η Τουρκία πετά στον κάλαθο των αχρήστων.

Η εύκολη λύση τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Κύπρο είναι να φορτώνουν τα δικά τους λάθη και τις αδυναμίες, την έλλειψη αποτροπής και στρατηγικής στους ώμους της ΕΕ, η οποία θεωρεί ότι το Αιγαίο και η Κύπρος είναι μακράν για να εμπλακεί. Και ο Ερντογάν, αφού έλεγξε τις αντιστάσεις όλων, προχωρεί ακάθεκτος. Εάν, μάλιστα, κάνει ένα κλικ πίσω, οι πρώτοι που θα τον χειροκροτήσουν –ακόμη και θα τον θεοποιήσουν, όπως στον παρελθόν– είναι οι ημέτεροι. Και έτσι θα διευκολυνθούν και θα καλυφθούν νέες υποχωρήσεις και στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Και θα υπάρχει η πολυτέλεια να εμφανιστούν οι ήττες ως νίκες. Όπως συνέβη και το ’60 με τη Ζυρίχη και το γνωστό «νενικήκαμεν».

Όχι μόνο νίκη δεν ήταν η Ζυρίχη, αλλά συνιστούσε πολιτειακή νάρκη, την οποία πατήσαμε και φτάσαμε σήμερα στο σημείο να θεωρούμε λύση την αναγνώριση του ψευδοκράτους ως ισότιμου συνιστώντος κράτους. Και αυτό παρότι η ομοσπονδιακή διευθέτηση αποτελεί τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη δημιουργία ένας δικέφαλου πολιτειακού συστήματος, υποτελούς στην Τουρκία. Και μη χειρότερα! Και ποια είναι τα χειρότερα; Μετά την Κύπρο θα ακολουθήσει το Αιγαίο. Εκτός και αν μας προλάβει το Αιγαίο. Οπότε θα ακολουθήσει η Κύπρος. Δεν είναι δικές μας κουβέντες. Τις λέει ο Ερντογάν. Τις φωνάζει.

Δυστυχώς, όμως, οι ημέτεροι προτιμούν να τελούν υπό καθεστώς ιδεοληψίας και να είναι κολλημένοι στον αποτυχημένο εξευμενισμό, που έφερε την υφιστάμενη κρίση, αντί να περάσουν με σοβαρότητα στο πεδίο του ρεαλισμού. Της αποτροπής και της ισχύος. Για να έχουμε σταθερότητα και συνθήκες αξιοπρεπούς διαλόγου και λύσεων. Όχι διαλύσεων.

Ποιες κυρώσεις; Η απουσία τους τροφοδοτεί το τουρκικό θηρίο. Επί του παρόντος θυσιάζονται οι κυρώσεις στον βωμό των ψευδαισθήσεων, που πληρώνονται ακριβά και στην ΑΟΖ της Κύπρου και στα ανοικτά του Καστελλόριζου. Εάν δεν τερματιστεί ο εξευμενισμός και εάν δεν εφαρμοστεί νέα αποτρεπτική στρατηγική από τα Βαλκάνια ως τη Μέση Ανατολή, έπεται και συνέχεια. Διότι εφόσον η Τουρκία δεν αισθάνεται το κόστος των ευρωπαϊκών κυρώσεων και την αποτρεπτική ισχύ, ο Σουλτάνος θα συνεχίσει να είναι επικίνδυνα αχαλίνωτος. Θρασύς και αναιδής. Και θα απειλεί με πόλεμο, έχοντας στο μυαλό του ότι θα οικοδομήσει τη νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία είτε διά πυρός και σιδήρου είτε διά της σκιάς της ισχύος. Διά των δικών μας υποχωρήσεων, που σταδιακά θα οδηγήσουν σε αναίμακτη ήττα και υποταγή! Όπως συμβαίνει στην παρούσα φάση, με τη διχοτομική ομοσπονδία στην Κύπρο.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ