Περί ΜΚΟ ο λόγος…
«Όλες αυτές τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) τις ξέρουμε, τις ευγνωμονούμε. Καλύπτουν κενά της ελλείπουσας κρατικής πολιτικής αλληλεγγύης.
Πρόπερσι είχα γνωρίσει την κόρη μιας φίλης. Νεαρή με υψηλό αίσθημα ανθρωπισμού. Είχε περάσει τον χειμώνα στη Λέσβο, βοηθώντας πρόσφυγες και μετανάστες, δηλαδή συνανθρώπους μας. Η μικρή, άγνωστη, οργάνωσή της ίσα ίσα της παρείχε ένα κρεβάτι να γέρνει το βράδυ και λίγο φαγητό.
Για τα υπόλοιπα που χρειαζόταν στη λιτή ζωή της συμπλήρωνε μόνη της από αυτά που είχε μαζέψει δουλεύοντας στην Αθήνα τα προηγούμενα χρόνια. Όχι, δεν κέρδιζε, ξόδευε στη Λέσβο. Κέρδιζε όμως ως άνθρωπος, ταγμένη σε αυτό που πίστευε ως καθήκον της. Να βοηθάει συνανθρώπους της.
Οι ΜΚΟ συχνά έχουν χορηγούς, δέχονται χρήματα από άτομα ή από το κράτος ή ακόμα και από υπερεθνικούς οργανισμούς όπως τον ΟΗΕ ή την ΕΕ, για να μπορέσουν να επιτελέσουν τον σκοπό τους, για να καλύψουν τα έξοδά τους. Δεν κερδοσκοπούν, τα μέλη τους δεν πλουτίζουν – θα είχαν μάλλον μεγαλύτερες απολαβές αν μετείχαν στην αγορά εργασίας.
Αυτές είναι οι ΜΚΟ. Γι’ αυτό νομίζω ότι είναι όχι μόνον άδικο, αλλά και απαράδεκτο να δέχονται επιθέσεις είτε από συνομιλητές μας είτε από πολιτικούς όπως είχε αρχίσει να γίνεται πριν από λίγο καιρό (προ κορωνοϊού), αλλά ξανάρχισε πρόσφατα. Επιθέσεις συχνά διανθισμένες με θεωρίες συνωμοσίας βολικές για να παραμερίσουν τις όποιες ενοχές αυτών που τους ακούνε.
Το ότι κάποιος, κάπου, ή έστω κάποια δήθεν ΜΚΟ εκμεταλλεύεται καταστάσεις μπορεί να συμβαίνει. Δεν είναι περίεργο, μέσα στο πλήθος των ανθρώπων που αγωνίζονται για τους συνανθρώπους τους να έχουν παρεισφρήσει και κάποιοι εκμεταλλευτές ή απατεώνες».
Σπύρος Καβουνίδης
Δρ Πολιτικός Μηχανικός
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ