Το παιδί του Άουσβιτς

Απόσπασμα βιβλίου  

ΠΡΑΓΑ, ΣΗΜΕΡΑ

Ήταν Νοέμβριος και, παρότι απρόσκλητο, το κρύο είχε κάνει την εμφάνισή του. Τα γόνατα της Ναντγιέ έτριξαν όταν σηκώθηκε για να βάλει άλλο ένα κούτσουρο στην ξυλόσομπα. Έξω η ομίχλη είχε ανέβει ψηλά και τα φώτα του δρόμου μεταμόρφωναν τον ορίζοντα σε ένα τίλμα κεχριμπαρένιας αχλής. Επικρατούσε μια απόκοσμη σιγαλιά, ήταν μια νύχτα ιδανική για απομόνωση, περισυλλογή και ατελείωτα φλιτζάνια καφέ. Το κρεβάτι της ήταν μια άνεση που μπορούσε να στερηθεί, ώσπου να το τελειώσει.
Κοίταξε την ντάνα με τα γράμματα που είχε μπροστά της και ψηλάφισε με τα ροζιασμένα δάχτυλά της τα βαθιά ίχνη που είχε αφήσει στο χαρτί το στιλό της μητέρας της, τις κοίτες των μπλε ποταμών από το μελάνι της.
Το είχε αναβάλει για πάρα πολύ καιρό. Περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να διηγηθεί μια ιστορία που είχε ξεκινήσει πολύ πριν γεννηθεί η ίδια. Περίμενε τις κατάλληλες λέξεις. Την κατάλληλη ώρα.
Όμως η ζωή δεν περιμένει ώσπου να είμαστε έτοιμοι. Τις περισσότερες φορές μάς ρίχνει στα βαθιά και μας ζητάει να κολυμπήσουμε. Είμαστε δεν είμαστε έτοιμοι.
Ένας ελαφρύς χτύπος ακούστηκε στην πόρτα και από το άνοιγμα ξεπρόβαλε το σκούρο κεφάλι της Καμίλα, της εγγονής της, που αναστέναξε όταν είδε τη γιαγιά της καθισμένη στο γραφείο της. Τα μάτια της έλεγαν ήδη χίλιες λέξεις πριν καν ανοίξει το στόμα της: «Αν συνεχίσεις έτσι, μπαμπίτσκα,* στο τέλος θα καταρρεύσεις. Θυμάσαι τι είπε ο γιατρός».
Η Ναντγιέ χαμήλωσε λίγο τα γυαλιά της και κοίταξε τη νεαρή γυναίκα πάνω από τους φακούς, τα γαλανά μάτια της διαπεραστικά όπως τότε, που κοιτούσε τους φοιτητές της από το πόντιουμ και τους ζητούσε να αναλογιστούν τα πράγματα από διαφορετική οπτική. «Και τι ξέρουν οι γιατροί για το ανθρώπινο πνεύμα, ντγίτιε;** Αυτοί εμπιστεύονται μόνο ό,τι μπορούν να βάλουν σ’ ένα μπουκαλάκι ή να του δώσουν μια εξήγηση του τύπου άσπρο ή μαύρο. Εγώ, όμως, έχω δει με τα μάτια μου για τι είναι ικανός ο άνθρωπος, τι μπορεί να κατακτήσει, από τι μπορεί να επιζήσει, φτάνει μονάχα να το θέλει».
Η Καμίλα είχε μάθει να μη φέρνει αντίρρηση στη γιαγιά της σε θέματα φιλοσοφικά. Έτσι προτίμησε να επικαλεστεί μια απλή, αναντίρρητη αλήθεια. «Μα όλοι έχουμε ανάγκη από ύπνο, μπαμπίτσκα. Ακόμα κι εσύ».
Η Ναντγιέ σούφρωσε τα χείλη της, καθώς αυτό που της έλεγε η εγγονή της ήταν κάτι που δεν μπορούσε να μην παραδεχτεί. Έπειτα διάλεξε να πει ένα ψέμα, χιλιοφορεμένο σαν παλιό ζευγάρι παντόφλες, γνώριμο και βολικό. «Μόνο δέκα λεπτά ακόμα». Ύστερα σήκωσε το βλέμμα της, όλο προσμονή. «Και ίσως άλλον έναν καφέ;»…

Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ

* Babička: γιαγιά στα τσεχικά. [Σ.τ.Μ.]
** Dítě: παιδί στα τσεχικά. [Σ.τ.Μ.]

Είπαν για το βιβλίο