Ερντογάν: Χωρίς την απειλή κυρώσεων γνωρίζει ότι τα όρια ανοχής των Ευρωπαίων είναι μεγάλα…
…και αυτό θα το εκμεταλλευθεί – Παγίδα οι διερευνητικές
Αντί για κυρώσεις, ευχολόγια και δώρα
Του
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΣΑΚΑΛΟΥ
Απόφαση που αποκαλύπτει τη γύμνια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και σηκώνει λευκή σημαία στην τουρκική προκλητικότητα, ακόμη και εναντίον της ίδιας της ΕΕ, είναι ο περίφημος συμβιβασμός στο σικέ «θρίλερ» της Συνόδου Κορυφής, που στήθηκε με μαεστρία από τους Γερμανούς.
Έτσι, παρουσιάζοντας πρώτα μια πρόταση που, εν γνώσει όλων, θα απορριπτόταν από την Ελλάδα και την Κύπρο, έφεραν μετά την αρχική και από καιρό σχεδιασμένη πρόταση, ώστε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και κυρίως ο Νίκος Αναστασιάδης να σώσουν τα προσχήματα.
Η πρόταση του Σαρλ Μισέλ, που εγκρίθηκε τελικά, είναι αποτέλεσμα όχι τόσο των παζαριών με την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά των παζαριών που είχε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, η γερμανίδα καγκελάριος και ο Ζοζέπ Μπορέλ με τον Ταγίπ Ερντογάν και τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ενώ η «τουρκική πινελιά» διαφαίνεται σε όλο το κείμενο.
Χάιδεψαν την Τουρκία οι Ευρωπαίοι
Οι Ευρωπαίοι, με επικεφαλής την κ. Μέρκελ, που είναι ο εκφραστής της πολιτικής κατευνασμού προς την Τουρκία, τελικά όχι μόνο αγνοούν τη συνεχιζόμενη, ακόμη και σήμερα, παραβίαση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου (με δύο τουρκικά πλοία εντός της κυπριακής ΑΟΖ), ούτε απλώς αθωώνουν την Τουρκία για τις παράνομες ενέργειές της στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και την απειλή χρήσης βίας εναντίον κρατών-μελών, αλλά κλείνουν το μάτι στον κ. Ερντογάν, υποσχόμενοι ένα καλάθι γεμάτο δώρα για την Τουρκία.
Και απλώς προειδοποιούν ότι εάν επαναλάβει ή εάν συνεχίσει τις προκλήσεις (αναφορά εντελώς υποκριτική, καθώς στην κυπριακή ΑΟΖ τα τουρκικά πλοία συνεχίζουν τη γεώτρηση και τις έρευνες), τότε θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα και τις επιλογές που έχουν στη διάθεσή τους, «μεταξύ άλλων σύμφωνα με το άρθρο 29 της ΣΕΕ και το άρθρο 215 της ΣΛΕΕ». Μάλιστα δεν τολμούν καν να αναφέρουν τη λέξη «κυρώσεις», με την οποία αναφορά θα… θύμωνε ο Ταγίπ Ερντογάν.
Στα συμπεράσματα της Συνόδου βεβαίως αναφέρεται η «αλληλεγγύη στην Ελλάδα», η ανάγκη επίλυσης των διαφορών και των οριοθετήσεων με ειρηνικό τρόπο και στη βάση του Διεθνούς Δικαίου.
Και διατυπώνεται ο νέος άξονας αντιμετώπισης των ευρωτουρκικών σχέσεων: «Στρατηγικό συμφέρον της ΕΕ είναι ένα σταθερό και ασφαλές περιβάλλον στην Ανατολική Μεσόγειο και η ανάπτυξη μιας συνεργατικής και αμοιβαίως επωφελούς σχέσης με την Τουρκία. Στο πλαίσιο αυτό, η επιδίωξη διαλόγου με καλή πίστη και η αποχή από μονομερείς ενέργειες που αντιβαίνουν στα συμφέροντα της ΕΕ και παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο και τα κυριαρχικά δικαιώματα των κρατών-μελών της ΕΕ αποτελεί απόλυτη προϋπόθεση».
Συγχρόνως, σπεύδει η Σύνοδος Κορυφής να χαιρετίσει τις συνομιλίες στο ΝΑΤΟ (που φρόντισε λίγη ώρα πριν από τη Σύνοδο να ανακοινώσει συμφωνία με την Ελλάδα και την Τουρκία για εφαρμογή 24ωρης τηλεφωνικής γραμμής για αποκλιμάκωση εντάσεων!), την πρόθεση για επανάληψη των διερευνητικών επαφών, καλώντας τα μέρη σε… διεύρυνση αυτού του διαλόγου.
Έτσι αποδείχθηκε ότι το ενδιαφέρον των Γερμανών για την προώθηση των διερευνητικών (οι οποίες δεν έχουν καν ξεκινήσει) αλλά και η σπουδή του ΓΓ του ΝΑΤΟ για «πρόοδο» στις ελληνοτουρκικές συνομιλίες σε τεχνικό επίπεδο εντάσσονταν ακριβώς στο να εμφανίσουν εξωραϊσμένη εικόνα της Τουρκίας στη Σύνοδο, που δεν θα επέτρεπε σε όσους ήθελαν να επιβάλουν τη σκληρή γραμμή για την Τουρκία, με την επίκληση του κινδύνου… διατάραξης του «καλού κλίματος» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις!
Το «καρότο» για τον κ. Αναστασιάδη ήταν ότι δεν υπήρξε αναφορά σε «διαμοιρασμό» του φυσικού αερίου με τους Τουρκοκυπρίους και ότι η ΕΕ κάλεσε την Τουρκία να ανταποκριθεί στην πρόσκληση της Κύπρου για συνομιλίες οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών. Αναφορά που μάλλον είναι ρητορικού περιεχομένου καθώς η Τουρκία δεν έχει καν τηρήσει τις δεσμευτικές υποχρεώσεις που έχει έναντι της Κύπρου, όπως το άνοιγμα των λιμανιών και των αεροδρομίων της για κυπριακά πλοία και αεροσκάφη.
Η ΕΕ και η Γερμανία επιμένουν σε μια συγκεκριμένη λογική, σύμφωνα με την οποία εάν δοθούν ανταλλάγματα στον κ. Ερντογάν θα αλλάξει στρατηγική και θα περιορίσει την επεκτατική πολιτική του! Και δεν αντιλαμβάνονται ότι με τις προκλήσεις και τις απειλές εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου ο Ερντογάν δεν έχει σκοπό απλώς να αποσπάσει μερικά δισεκατομμύρια από τα κοινοτικά ταμεία.
Έτσι, η Σύνοδος Κορυφής «υπό την προϋπόθεση ότι θα συνεχιστούν οι εποικοδομητικές προσπάθειες και θα τερματιστούν οι παράνομες ενέργειες έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου», αποφάσισε «να δρομολογήσει θετικό πολιτικό θεματολόγιο ΕΕ – Τουρκίας με ιδιαίτερη έμφαση στον εκσυγχρονισμό της τελωνειακής ένωσης και τη διευκόλυνση του εμπορίου, τις διαπροσωπικές επαφές, τους διαλόγους υψηλού επιπέδου, τη συνεχή συνεργασία σε ζητήματα μετανάστευσης, σύμφωνα με τη δήλωση ΕΕ – Τουρκίας του 2016».
Έσπευσε μάλιστα η Σύνοδος Κορυφής να υιοθετήσει την πρόταση Ερντογάν, την οποία είχε σπεύσει να παρουσιάσει σε παραλλαγή και ο κ. Σαρλ Μισέλ, για… «πολυμερή Διάσκεψη για την Ανατολική Μεσόγειο» (!), με αντικείμενο «μεταξύ άλλων τη θαλάσσια οριοθέτηση, την ασφάλεια, την ενέργεια, τη μετανάστευση και την οικονομική συνεργασία».
Ενδεικτικό της συμπαιγνίας που παίχτηκε από Γερμανούς και ΝΑΤΟ είναι ότι το κείμενο που υπό πίεση και εσπευσμένα δέχθηκαν οι δύο στρατιωτικοί εκπρόσωποι Ελλάδας και Τουρκίας στο ΝΑΤΟ για τον μηχανισμό αποκλιμάκωσης και αποφυγής ατυχημάτων ξεκινά με τη διαπίστωση του αμοιβαίου σεβασμού στο διεθνές δίκαιο και στις σχέσεις καλής γειτονίας! Μια αναφορά που προφανώς δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, διότι εάν η Τουρκία σεβόταν το διεθνές δίκαιο και επεδίωκε σχέσεις καλής γειτονίας, προφανώς δεν θα υπήρχαν και εντάσεις. Όμως ο στόχος όλων των πρωτοβουλιών αυτών ήταν το «ξέπλυμα» της Τουρκίας…
Χωρίς την απειλή των κυρώσεων, πλέον ο κ. Ερντογάν γνωρίζει ότι τα όρια ανοχής των Ευρωπαίων είναι μεγάλα και αυτό θα το εκμεταλλευθεί και στη σχέση με την Ελλάδα.
Το μεγάλο τεστ θα είναι στις διερευνητικές επαφές, όπου εκεί, με τις ευλογίες της ΕΕ για «ειρηνική και μέσω διαλόγου επίλυση των διαφορών», θα έχει την ευκαιρία να θέσει όλη τη διεκδικητική ατζέντα του, ασκώντας ακόμη μεγαλύτερη πίεση στην Ελλάδα, η οποία πλέον βλέπει ότι η στήριξη και η αλληλεγγύη των εταίρων και συμμάχων φτάνει μέχρι το όριο της άσκησης αποφασιστικής πολιτικής εναντίον του τουρκικού επεκτατισμού.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ