Οι αστυνομικοί δηλώνουν κάθε μέρα «παρών» με κίνδυνο της ζωής τους

-Είναι υποχρέωση της Πολιτείας να αναγνωρίσει την επικινδυνότητα του επαγγέλματός μας

Του
ΓΡΗΓΟΡΗ ΓΕΡΑΚΑΡΑΚΟΥ
Προέδρου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων
Email: [email protected]

Οι συνάδελφοί μου είναι καθημερινά στον δρόμο και δίνουν μάχες σε πολλά επίπεδα, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Μάχες με τους κακοποιούς, μάχες με τις κακές συνθήκες εργασίες, μάχες με τον χρόνο.

Τους τελευταίους μήνες, σε αυτές τις αδιάλειπτες προσπάθειες προστέθηκε και ακόμη μία –αρκετά βασική– μάχη που απασχολεί όλο τον πλανήτη: Αυτή της δημόσιας υγείας, η μάχη με τον κορονοϊό. Καθίσταται σαφές, ευθύς αμέσως, πως οι συνάδελφοί μου –που αποτελούν τους βασικούς πυλώνες της κοινωνίας μας– είναι κάθε μέρα έτοιμοι να δώσουν τη ζωή τους για την προστασία του πολίτη και των συνανθρώπων μας. Άλλωστε ρίχτηκαν πρώτοι στον κοινό μας αγώνα για να περιοριστεί η εξάπλωση της πανδημίας. Όπως έχουν συνηθίσει να κάνουν άλλωστε τα τελευταία χρόνια, όταν το επιβάλλουν οι συνθήκες.

Είναι λογικό, μετά από συναπτά έτη αναμονής, να συζητάμε ολοένα και περισσότερο το θέμα της επικινδυνότητας του αστυνομικού επαγγέλματος. Δυστυχώς, αυτό είναι ένα αγκάθι που μολύνει τις πληγές μας μέρα με τη μέρα. Ο πολιτικός κόσμος –στην πλειονότητα των περιπτώσεων– αναγνωρίζει το έργο μας. Την προσφορά μας. Ωστόσο, ουδέποτε ασχολήθηκε σοβαρά με το πάγιο αίτημά μας για αναγνώριση της επικινδυνότητας του αστυνομικού επαγγέλματος.

Ουδέποτε έως τώρα κάποια φυσική ηγεσία της ΕΛΑΣ μάς κοίταξε στα μάτια με σύνεση και σοβαρότητα επί του συγκεκριμένου θέματος. Όσο κι αν πιέσαμε. Όσο κι αν δώσαμε κάθε μέρα τα πάντα για να τα καταφέρουμε. Δεν υπάρχει ούτε μία μελέτη που να αναδεικνύει τη σοβαρότητα του θέματος. Η μοναδική πρωτοβουλία πάνω στο θέμα αυτό πάρθηκε από την Ομοσπονδία μας.

Πράγματι, οι αριθμοί μιλούν, για ακόμη μία φορά, από μόνοι τους και συνιστούν αδιάψευστους μάρτυρες της σοβαρότητας της κατάστασης. Ας δούμε τι έγινε την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα: 12 αστυνομικοί σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας τους και 2.633 τραυματίστηκαν. Αντιστοίχως, κατά την τελευταία δεκαετία 663 συνάδελφοι έχασαν τη ζωή τους από ανθρωποκτονίες, ατυχήματα, ασθένειες, αυτοκτονίες και από αιφνίδια αίτια.

Φυσικά, όλα τα προειρημένα αφορούν αστυνομικούς που ήταν σε παραγωγικές ηλικίες. Πλέον, εκτός από τους αγώνες που δίνουμε κατά της εγκληματικότητας, έχουμε τον φόβο της πανδημίας. Ο κορονοϊός μπήκε στα αστυνομικά τμήματα και Μέγαρα, με τη διασπορά του να αποτελεί γεγονός. Πλέον φοβόμαστε και για τον ιό, εκτός από τις καθημερινές κακουχίες που αντιμετωπίζουμε στον δρόμο, απέναντι σε κάθε λογής εγκληματία, ποινικό ή τρομοκράτη!

Είναι υποχρέωση της Πολιτείας να αναγνωρίσει την επικινδυνότητα του επαγγέλματός μας. Κάποια στιγμή πρέπει να κατοχυρωθούν τα δικαιώματά μας. Είναι κάτι το οποίο απαιτούμε γιατί σεβόμαστε τις οικογένειες των νεκρών συναδέλφων. Σεβόμαστε τα παιδιά και τις συζύγους τους. Θεωρούμε ότι είναι δίκαιο. Οι συνάδελφοί μου ήταν ήρωες όταν σταμάτησαν –μαζί με τον στρατό– το… τσουνάμι των μεταναστών που έστειλε ο τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στον Έβρο πριν από μήνες.

Οι συνάδελφοί μου ήταν καλοί όταν έκαναν εκατοντάδες χιλιάδες ελέγχους και αρκετές συλλήψεις ατόμων που παραβίαζαν τα περιοριστικά μέτρα για τον κορονοϊό. Oι συνάδελφοί μου ήταν καλοί όταν πήγαιναν από επιτυχία σε επιτυχία και από σύλληψη σε σύλληψη.

Πρέπει επιτέλους να γίνει αντιληπτό σε όλους ότι οι αστυνομικοί δεν είναι χρήσιμοι και καλοί μόνο όταν βγάζουν τα κάστανα από τη φωτιά στα μεγάλα γεγονότα. Δηλώνουν κάθε μέρα το «παρών», ρισκάροντας σε πολλές περιπτώσεις τη σωματική τους ακεραιότητα. Με την ίδια τους τη ζωή.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ