Ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος και των στρατηγικών συμμαχιών και εμμονή στο πλαίσιο του Διεθνούς Θαλάσσιου Δικαίου – Ανάλυση του Π. Νεάρχου
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
Οι γνωστές δυνάμεις που συστήνουν διάλογο με την Τουρκία για να βρούμε μαζί της κοινό έδαφος, με «αμοιβαίους» συμβιβασμούς, έχουν πάλι ενεργοποιηθεί, με την παρασκηνιακή υποστήριξη του ξένου παράγοντα, και ασκούν πιέσεις για προσανατολισμό της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής προς την κατεύθυνση του άξονα Μέρκελ.
Είναι φανερές οι ταλαντεύσεις της Ελληνικής πλευράς και οι παλινωδίες στις σχέσεις με τη Γαλλία, που τάχθηκε αποφασιστικά στο πλευρό της Ελλάδος, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης εθνικής αλλά και Ευρωπαϊκής πολιτικής, που βλέπει την Ανατολική Μεσόγειο ζωτικό γεωπολιτικό χώρο για τη Γαλλία και την Ευρώπη, στον οποίο δεν είναι δυνατό να γίνει ανεκτή η εγκαθίδρυση Τουρκικής ηγεμονίας, όπως επιδιώκει ο Ερντογάν.
Η πολιτική αυτή είναι πλήρως συμβιβάσιμη με τα Ελληνικά συμφέροντα και παρέχει το πλαίσιο για τη συγκρότηση μιας ευρύτερης συμμαχίας χωρών της περιοχής, που αντιτίθενται στον Τουρκικό ηγεμονισμό, όπως το Ισραήλ, η Αίγυπτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η αδελφική, βεβαίως, Κύπρος, που είναι στην αιχμή των κινδύνων. Η κυβέρνηση έπρεπε ήδη να έχει προχωρήσει στην υπογραφή του αμυντικού συμφώνου με τη Γαλλία, με πρόνοια αμυντικής συνδρομής, όπως επίσης σε άμεση συμφωνία για την προμήθεια δύο φρεγατών τύπου Fremm, ως ενδιάμεση λύση, μέχρι τη ναυπήγηση των φρεγατών νέας γενιάς τύπου Belharra, ούτως ώστε να στείλει μήνυμα σταθερότητας και να ενισχύσει άμεσα την αποτρεπτική της ισχύ.
Η φιλολογία ότι το ΝΑΤΟ καλύπτει δήθεν την Ελλάδα είναι καλή για τα Νατοϊκά σαλόνια.
Είναι αλήθεια ότι την καλύπτει έναντι των «Ρώσων», γιατί αυτήν τη στρατηγική αποστολή έχει. Για μας όμως το πρόβλημα δεν είναι, βεβαίως, οι Ρώσοι, όσο και αν ορισμένοι συγχέουν την Ελλάδα με τα Βαλτικά κράτη και την Πολωνία. Το πρόβλημά μας είναι οι Τούρκοι και θέλουμε συνδρομή και εγγυήσεις γι’ αυτό το θέμα και όχι παραινέσεις «να τα βρούμε με τους Τούρκους» γιατί «είναι αδιανόητο να συγκρουσθούν μεταξύ τους δύο σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ»! Η πολιτική των ίσων αποστάσεων, όταν είναι ολοφάνερο ποιος αδικοπραγεί, ποιος απορρίπτει ως πλαίσιο σχέσεων και αναφοράς το διεθνές θαλάσσιο δίκαιο για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδος και της ΑΟΖ, καταλήγει, προφανώς, σε έμμεση κάλυψη και υποστήριξη της άλλης πλευράς.
Η Τουρκική τακτική να εκβιάσει την Ελληνική πλευρά να εμπλακεί σε διάλογο «για όλα»
Ήδη είναι ολοφάνερη η Τουρκική τακτική να εκβιάσει την Ελληνική πλευρά να εμπλακεί σε διάλογο «για όλα», ενώ υποτίθεται ότι συμφωνήθηκε, με Γερμανική διαμεσολάβηση, να επαναληφθούν οι διερευνητικές επαφές για το θέμα της οριοθετήσεως υφαλοκρηπίδος και ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Προτάσσει αιφνιδίως η Άγκυρα θέμα αποστρατιωτικοποιήσεως των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και των Δωδεκανήσων. Το περίεργο είναι ότι το Βερολίνο σπεύδει να υποστηρίξει το Τουρκικό αίτημα και να πιέσει την Ελληνική πλευρά να δεχθεί συζητήσεις για αποστρατιωτικοποίηση ή μερική αποστρατιωτικοποίηση. Η Αμερικανική πλευρά, διά στόματος του Αμερικανού πρέσβεως, διέψευσε ότι έθεσε θέμα αποσύρσεως Αμερικανικών όπλων από τα νησιά, στο πλαίσιο μιας μερικής αποστρατιωτικοποιήσεως.
Η Τουρκική πλευρά προσπαθεί με το θέμα αυτό να αλλάξει ημερήσια διάταξη και να εμφανισθεί από επιτιθέμενη ως δήθεν απειλούμενη από τα Ελληνικά νησιά, που η ίδια απειλεί. Τα Δωδεκάνησα έχουν πράγματι καθεστώς αποστρατιωτικοποιήσεως, με βάση τους όρους της παραχωρήσεώς τους στην Ελλάδα από τη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων του 1947. Τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου έχουν περιορισμούς εξοπλισμών με βάση τη Συνθήκη της Λωζάννης.
Mε τη Συνθήκη του Μοντρέ, ήρθη αυτοδικαίως και το καθεστώς αποστρατιωτικοποιήσεως για τη Λήμνο και την Ίμβρο…
Η Λήμνος, σε συζυγία με την Ίμβρο, είχε καθεστώς αποστρατιωτικοποιήσεως που ακολουθούσε εκείνο των Στενών των Δαρδανελλίων. Όταν ήρθη το καθεστώς αυτό για τα Στενά, το 1934, με τη Συνθήκη του Μοντρέ, ήρθη αυτοδικαίως και το καθεστώς αποστρατιωτικοποιήσεως για τη Λήμνο και την Ίμβρο. Η Άγκυρα θορυβεί και προβάλλει ισχυρισμούς ότι δήθεν συνεχίζεται το καθεστώς αυτό για τη Λήμνο, αλλά οι ισχυρισμοί αυτοί δεν έχουν καμιά νομική βάση.
Η λήψη στρατιωτικών μέτρων από την Ελλάδα στα νησιά έγινε σταδιακά από τη δεκαετία του ’60, όταν η Άγκυρα άρχισε να εκτοξεύει απροκάλυπτα απειλές για τα νησιά, σε συνδυασμό με τις Ελληνοτουρκικές κρίσεις στην Κύπρο, και ιδίως μετά την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1974. Η Ελλάδα επικαλείται γι’ αυτό το δικαίωμα αυτοάμυνας που έχει κάθε χώρα σύμφωνα με το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
Η Άγκυρα απέφευγε μέχρι τώρα να θέτει ως πρώτο θέμα τη στρατιωτικοποίηση των νησιών γιατί δεν ήθελε να επαναφέρει στο προσκήνιο την εισβολή της στην Κύπρο, με την οποία συνδέεται άμεσα η στρατιωτικοποίηση των νησιών. Πιστεύει τώρα ότι «ωρίμασαν» οι συνθήκες, μετά τη λήθη που έχει πέσει στην Τουρκική εισβολή, με την πάροδο του χρόνου, αλλά ιδίως με τη συνεχή προβολή του Κυπριακού όχι ως θέματος εισβολής και κατοχής, αλλά ως δήθεν διακοινοτικής διαμάχης.
Η πολιτική των υποχωρήσεων στην Κύπρο, που οδήγησε στην αποδοχή, ως βάσεως για λύση του Κυπριακού, της Τουρκο-Βρετανικής εμπνεύσεως διζωνικής ομοσπονδίας «με πολιτική ισότητα», έδωσε περιθώριο ελιγμών και προπαγάνδας στην Άγκυρα, που δεν αισθάνεται πλέον καθηλωμένη στο εδώλιο του κατηγορουμένου για την εισβολή της στην Κύπρο. Αντιθέτως, τολμά να εισβάλλει, επιπλέον, στην ΑΟΖ της ελεύθερης Κύπρου και να προσπαθεί να δημιουργήσει νέα τετελεσμένα γεγονότα, που έχουν ως στόχο την ΑΟΖ και τους ενεργειακούς πόρους της Κύπρου.
Θα ήταν κορυφαίο λάθος για την Ελληνική πλευρά να εμπλακεί σε δήθεν «τεχνικές» συζητήσεις για μερική αποστρατιωτικοποίηση, όταν είναι έκδηλη η Τουρκική απειλή, με τον όγκο του στρατιωτικού δυναμικού που βρίσκεται απέναντι, αλλά και με την επεκτατική Τουρκική πολιτική.
Η εγκαθίδρυση δήθεν ισορροπίας μεταξύ της Δ’ Τουρκικής στρατιάς του Αιγαίου και της Ελληνικής στρατιωτικής παρουσίας στα νησιά είναι έωλη, γιατί, προφανώς, η επαναφορά Τουρκικών δυνάμεων στις ακτές του Αιγαίου είναι πολύ εύκολη σε σύγκριση με την επαναφορά Ελληνικών δυνάμεων στα νησιά. Η Ελληνική στρατιωτική παρουσία στα νησιά αναφέρεται στο άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και δεν είναι υπό διαπραγμάτευση για όσο χρόνο συνεχίζεται η απειλή πολέμου, που θέτει η Τουρκική αναθεωρητική και επεκτατική πολιτική.
Η Γερμανική διαμεσολάβηση βρίσκει έρεισμα στις Τουρκικές αιτιάσεις για τη στρατιωτικοποίηση των νησιών
Η Γερμανική διαμεσολάβηση, που ακολουθεί πολιτική ίσων αποστάσεων, βρίσκει έρεισμα στις Τουρκικές αιτιάσεις για τη στρατιωτικοποίηση των νησιών, για να απαμβλύνει την παραβίαση από την Άγκυρα κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου στην υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου και να συστήσει γενικά διάλογο και διαπραγμάτευση μεταξύ των δύο μερών. Ο διάλογος όμως και η διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδος και της ΑΟΖ δεν μπορεί να γίνει εκτός του πλαισίου του διεθνούς θαλάσσιου δικαίου, όπως διεκδικεί η Άγκυρα.
Η Γερμανική αυτή πολιτική εμπνέεται από μια γενικότερη γεωπολιτική αντίληψη, που μπορεί να μην εξυπηρετεί τη λογική της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, ως αναδυόμενης ανεξάρτητης διεθνούς δυνάμεως, αλλά συμβαδίζει με την ιδιαίτερη αντίληψη των Γερμανικών συμφερόντων και ενός ΝΑΤΟ που αποδεικνύεται ολοένα και πιο παρωχημένο σε σχέση με τις σημερινές εξελίξεις.
Αναβάθμιση σχέσεων Ελλάδας – Γαλλίας
Η Ελλάδα πρέπει γι’ αυτό να αναβαθμίσει σταθερά τη στρατηγική της σχέση με τη Γαλλία, με την οποία βρίσκεται σε στρατηγική σύμπνοια, όπως επίσης τις σχέσεις της με τους άλλους περιφερειακούς της συμμάχους. Πρέπει επίσης να ενισχύσει με ραγδαίους ρυθμούς την αποτρεπτική της ισχύ. Γνωρίζουμε καλά τι θέλει και τι επιδιώκει η Άγκυρα. Το «Oruc Reis» θα επανέλθει για να συνεχίσει το παιχνίδι των πιέσεων και των τετελεσμένων γεγονότων. Η Ελλάδα δεν πρέπει να είναι αδύναμη να αντιδράσει.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ