Κ. Πανταζής στο «Π»: Τι διάλογο ακριβώς θέλετε, μαντάμ;
Του
ΚΩΣΤΑ ΠΑΝΤΑΖΗ
Μέλους Κεντρικής Επιτροπής Κινήματος Αλλαγής
Το «Oruc Reis», το τουρκικό ερευνητικό πλοίο, αγκυροβόλησε στην Αττάλεια. Η παράνομη τουρκική NAVTEX, που δέσμευε δύο μήνες τώρα περιοχές της ελληνικής ΑΟΖ, δεν ανανεώθηκε. Η καγκελάριος Μέρκελ, που διαδραμάτισε τουλάχιστον περίεργο ρόλο στη διάρκεια της πρόσφατης ελληνοτουρκικής κρίσης, διατηρώντας εκνευριστικά ίσες αποστάσεις ανάμεσα στις δύο πλευρές, χαιρέτισε την τουρκική «υποχώρηση» και τάχτηκε περιχαρής υπέρ της έναρξης άμεσου διαλόγου.
Είναι όμως πραγματική αυτή η τουρκική πρωτοβουλία; Φοβάμαι πως όχι. Η Τουρκία δεν υποχώρησε και ούτε πρόκειται να υποχωρήσει. Η απόσυρση του «Oruc Reis» αποτελεί μια τακτική αναδίπλωση του γειτονικού κράτους, που έγινε εξαιτίας τριών ιδίως παραγόντων:
Πρώτον, της αποφασιστικότητας των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, που απέδειξαν ότι διαθέτουν αξιόμαχο και υψηλή ετοιμότητα. Η Τουρκία είναι βέβαιο ότι μελέτησε πολύ προσεκτικά τις κινήσεις του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας και στάθμισε τον κίνδυνο και τις ενδεχόμενες απώλειες ενός θερμού επεισοδίου.
Δεύτερον, της αποφασιστικότητας της Γαλλίας και του Προέδρου Μακρόν. Η Γαλλία έχει αντιληφθεί τόσο τη στρατηγική της Τουρκίας όσο και τις εγγενείς αδυναμίες δράσης και παρέμβασης του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κατέδειξε ξεκάθαρα στην Τουρκία ότι είναι παρούσα στην Ανατολική Μεσόγειο και αναβάθμισε τη σχέση της με την Ελλάδα μέσω των συμφωνιών προμήθειας υπερσύγχρονου στρατιωτικού εξοπλισμού.
Τρίτον, και σημαντικότερο, ήταν τα μηνύματα που λάμβανε η Τουρκία, ιδίως από Αμερικανούς και Γερμανούς, οι οποίοι την απείλησαν ότι αν δεν υπάρξει κίνηση αποκλιμάκωσης, η επιβολή κυρώσεων στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου είναι μονόδρομος. Η Τουρκία τρέμει τις κυρώσεις. Η κλυδωνιζόμενη και παραπαίουσα τουρκική οικονομία δεν τις αντέχει. Θα ήταν μάλιστα απορίας άξιον πώς ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες θα δικαιολογούσαν τη μη επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία, όταν το «Oruc Reis», το «Yavuz» και το «Barbaros» κοβουν… βόλτες στην ΑΟΖ δύο χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ελλάδας και της Κύπρου. Θα μιλούσαμε για τον απόλυτο ευτελισμό της Ευρώπης.
Επομένως, η Τουρκία πραγματοποίησε έναν τακτικό ελιγμό. Η στρατηγική της Τουρκίας είναι δεδομένη και δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζει. Είναι η ανάδειξή της σε περιφερειακή «υπερδύναμη» και γι’ αυτό ανοίγει μέτωπα, αποστέλλει στρατό και παρεμβαίνει, επεκτείνοντας την επιρροή της, σε περιοχές που πριν από μερικά χρόνια θα φαινόταν αδιανόητο. Βαλκάνια, Κύπρος, Ιράκ, Συρία, Κεντρική Ασία, Μέση Ανατολή, Βόρεια και Υποσαχάρια Αφρική (!) είναι μερικά από τα ανοιχτά τουρκικά μέτωπα!
Δεδομένα επίσης είναι και τα εξής. 1. Η Τουρκία δεν επιδιώκει να καταστεί μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά ισότιμος προνομιακός συνομιλητής, λαμβάνοντας οφέλη δίχως να έχει υποχρεώσεις. 2. Η υλοποίηση του οράματος της «Γαλάζιας Πατρίδας» περνάει μέσα από τη συγκυριαρχία στο Αιγαίο και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, δηλαδή τη μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα–παρία. 3. Η τουρκική αυτή επέκταση ενοχλεί και θα ενοχλεί ακόμη περισσότερο. Πέρα από την Ελλάδα και την Κύπρο, η Γαλλία, το Ισραήλ και η Αίγυπτος είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα της συγκυρίας.
Με βάση τα παραπάνω αναρωτιόμαστε: Τι είδους διάλογος θα είναι αυτός με την Τουρκία, που επισπεύδει μάλιστα το Βερολίνο και η Μέρκελ;
Σίγουρα δεν μιλάμε για διάλογο με την τουρκική ατζέντα στο τραπέζι. Η Ελλάδα έχει πραγματικά μία μόνο διαφορά με την Τουρκία. Την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών. Διάλογος στη βάση της αποστρατιωτικοποίησης νησιών στο Αιγαίο, του καθεστώτος της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη, της κυριαρχίας της Ελλάδας στα νησιά του Αιγαίου και άλλες παράλογες τουρκικές απαιτήσεις απλά δεν υπάρχει. Αν αποβεί άκαρπος ο διάλογος για τις θαλάσσιες ζώνες, υπάρχει και ο δρόμος του συνυποσχετικού και η παραπομπή της διαφοράς στη Χάγη.
Επίσης, δεν νοείται, κατά τη γνώμη μου, διάλογος με την Τουρκία όταν οι τουρκικές δυνάμεις «σουλατσάρουν» στην κυπριακή ΑΟΖ. Αν η Ελλάδα συναινέσει στις πιέσεις και διαχωρίσει τον εθνικό χώρο με την Κύπρο (πρώτος είχε μιλήσει για τον ενιαίο εθνικό χώρο ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου), θα έχει διαπράξει ολίσθημα ολκής και θα το πληρώσει στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η Ελλάδα οφείλει να δείξει πυγμή και αποφασιστικότητα. Σε αντίθεση με όσα διαχρονικά υποστηρίζουν οι πολιτικές και επιστημονικές ελίτ των Αθηνών, ο χρόνος είναι σύμμαχός μας. Χρειάζεται υψηλό φρόνημα, αξιόμαχο και διαρκής υποστήριξη στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Απαιτείται να καλλιεργήσουμε ισχυρούς δεσμούς με δυνάμεις και χώρες που έχουν ήδη σταθεί ανάχωμα στην τουρκική επεκτατικότητα. Η εμβάθυνση των σχέσεων με τη Γαλλία, την Αίγυπτο, το Ισραήλ και άλλες αραβικές χώρες που είναι απέναντι στην Τουρκία είναι μονόδρομος. Και υπάρχει και ο κρίσιμος σταθμός των αμερικανικών εκλογών.
Η Ελλάδα είναι μια ειρηνική χώρα. Και οι ειρηνικές χώρες επιλύουν τα προβλήματά τους με διάλογο και στη βάση του Διεθνούς Δικαίου και της διεθνούς νομιμότητας. Ωστόσο οι ειρηνικές χώρες οφείλουν πάντα να έχουν ως γνώμονα τη λατινική ρήση «si vis pacem, para bellum» («αν θες ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο»).
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ