Αγάπη γι’ αυτόν τον τόπο…
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Κατά την ταπεινή μου άποψη, η ελληνική ιστορία θα έπρεπε να ξαναγραφτεί. Οι νέοι μας δεν γνωρίζουν τη σχέση, αυτήν την ολέθρια σχέση, με τους εξ Ανατολών γείτονές μας ούτε καν την σύγχρονη ιστορία μετά το 1821. Αλλά ακόμα και αν τους ρωτήσεις γι’ αυτά τα χρόνια, θα δεις ότι μπερδεύουν το 1821 με το 1940.
Επιτέλους, ένας ακραιφνής ιστορικός, αντικειμενικός, ξεκάθαρος θα μπορούσε να μιλήσει για τους αγώνες, τα πάθη, τα λάθη των συμπατριωτών μας στη σύγχρονη ιστορία, για να γνωρίζουν σε ποιους αποτίουν φόρο τιμής με τις παρελάσεις και τις επετείους που γιορτάζουμε σαν έθνος.
Μου φαίνεται γελοίο να προσπαθούν να μάθουν Ιστορία –αυτοί βέβαια που το επιθυμούν– καταφεύγοντας σε ξένους ιστορικούς, γιατί, απλούστατα, όσο αντικειμενικός κι αν είναι ένας ξένος, δεν μπορεί να καταλάβει τη σκέψη, τα συναισθήματα, αλλά ακόμη και τα μειονεκτήματα του λαού μας. Αυτά τα γράφω γιατί πραγματικά δέχθηκα μια προσβολή όταν σε κάποια συζήτηση με συμβούλευσαν να διαβάσω το βιβλίο Ιστορίας ενός γερμανού ιστορικού –το όνομα του μου διαφεύγει–, επειδή ο ομιλητής τον θεωρούσε κατά την άποψή του σπουδαίο.
Καλός και άγιος ο κύριος εκ Γερμανίας, αλλά έχουμε τους δικούς μας: Τον Παπαρηγόπουλο, τον πρώτο ιστορικό-καθηγητή πανεπιστημίου, ένα σοφό μυαλό. Εκτός αυτού, ακόμα και οι έλληνες αγωνιστές της Επανάστασης του 1821 άφησαν τα απομνημονεύματά τους, Κολοκοτρώνης, Φωτάκος, Μιαούλης, Ρήγας Φεραίος, Τρικούπης, Μακρυγιάννης.
Όλοι Έλληνες, εκτός από την κ. Ρεπούση, που θεωρεί ότι η σφαγή του ’22 προκλήθηκε από τον συνωστισμό των προσφύγων. Φαίνεται ότι δεν είχε καμία σχέση με εκείνους τους Έλληνες, όπως εμείς, οι απόγονοι εκείνης της γενιάς, που από πρώτο χέρι ακούσαμε τα πάθη, τη φρίκη μιας εκδίκησης γεμάτης θύματα και κορμιά τουμπανιασμένα μέσα στη θάλασσα.
Προφανώς η κ. Ρεπούση δεν ήξερε για την αιχμαλωσία, όπως έλεγε ο παππούς μου, που όταν πια γύρισε στη μητέρα πατρίδα ήταν ένας άλλος άνθρωπος, με τις ψείρες να έχουν προκαλέσει αμέτρητες πληγές στα πόδια του. Δεν έχω λοιπόν ανάγκη κανέναν γερμαναρά ιστορικό να με διαφωτίσει, γιατί υπάρχει κι ο Χόρτον, ο αμερικανός πρόξενος που έσωσε τόσο κόσμο και άλλοι πολλοί.
Κάθε λαός δυστυχώς αντιλαμβάνεται την Ιστορία κατά το δοκούν. Όσοι ξέρουν τι συμβαίνει πραγματικά, π.χ., με την Αλβανία, τα Σκόπια, τη Βουλγαρία, όλα τα Βαλκάνια, ακόμα και την Τουρκία, καταλαβαίνουν ότι ο καθένας από αυτούς τους λαούς έχει τη δική του ιστορία, αυτή ακριβώς που τον συμφέρει. Τώρα, από πού και ως πού ένας μέγας και τρανός Γερμαναράς θα μπορούσε να μιλήσει για τη δική μας ιστορία –αν αυτό υπαινίχθηκε ο συνομιλητής μου– δεν μπορώ να το καταλάβω.
Εν τοιαύτη περιπτώσει, ο καθένας έχει υποχρέωση να στηρίζει τη δική του ιστορία για λόγους πατριωτικούς. Αυτοί είμαστε! Και εκείνο που πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας είναι η πίστη στη σημαία και η αγάπη γι’ αυτόν τον τόπο, που έχει υποστεί πολέμους, διωγμούς, καταστροφές και προσπαθεί ακόμα να σταθεί, όσο αδύναμη κι αν είναι μια μικρή κουκκίδα στον παγκόσμιο χάρτη. Λαός ατίθασος, απείθαρχος πατριώτης –εκεί δεν πιάνεται– και πάνω από όλα αμετανόητος για τις επιλογές του, όποιες κι αν είναι αυτές.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ