Μαρ. Σιζόπουλος στο «Π»: Η αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού επιβάλλει αναθεώρηση της πολιτικής Ελλάδας και Κύπρου
Του
ΜΑΡΙΝΟΥ ΣΙΖΟΠΟΥΛΟΥ
Προέδρου του Κινήματος Σοσιαλδημοκρατών ΕΔΕΚ (Κύπρου)
Η συστηματικά κλιμακούμενη, προκλητική συμπεριφορά της τουρκικής κυβέρνησης σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και της Κύπρου επαναφέρει στο προσκήνιο την ανάγκη αναθεώρησης της μέχρι σήμερα πολιτικής των δύο χωρών.
Είναι πολύ καλά γνωστό ότι από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 υιοθετήθηκε από πολιτικούς κύκλους και κόμματα και στις δύο χώρες μια πολιτική βασισμένη σε μια μονοδιάστατη προσέγγιση, σύμφωνα με την οποία η επίλυση τόσο του Κυπριακού όσο και των ελληνοτουρκικών προβλημάτων θα επιτευχθεί με την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ).
Ως εκ τούτου, η εκδημοκρατικοποίηση του πολιτικού συστήματος της χώρας από τη μια και η καλή διάθεση που θα επιδείξουν οι εν Άγκυρα κυβερνώντες από την άλλη θα συμβάλουν στη δημιουργία των προϋποθέσεων ειρηνικής επίλυσης αυτών των θεμάτων.
Η πολιτική αυτή τελικά αποδεικνύεται ουτοπική τόσο από την άκαρπη παρέλευση του χρόνου όσο και από τις κλιμακούμενες προκλητικές ενέργειες της Τουρκίας. Δεν στηρίζεται σε ορθολογικά δεδομένα και δεν αναλύει τεκμηριωμένα και σε βάθος τις πραγματικές προθέσεις της Τουρκίας.
Τα ορθολογικά δεδομένα αναφορικά με τις ευρωτουρκικές σχέσεις καθορίζονται από το γεγονός ότι τόσο η Τουρκία όσο και οι ηγέτιδες χώρες της ΕΕ δεν έχουν ως προτεραιότητα την πλήρη ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ.
Το πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο της Τουρκίας, τόσο το σημερινό ισλαμοφασιστικό καθεστώς του Ερντογάν όσο και το προηγούμενο των Κεμαλιστών, δεν επιθυμεί την πλήρη ένταξη για να μην υποχρεωθεί να εκδημοκρατικοποιήσει το πολιτικό και πολιτειακό σύστημα της χώρας, ώστε να συνεχίσει να το ελέγχει κοινωνικά και οικονομικά.
Από την άλλη, οι ηγέτιδες χώρες της ΕΕ δεν επιθυμούν την πλήρη ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ γιατί λόγω πληθυσμιακού μεγέθους θα έχει ισχυρή παρουσία στα όργανα λήψης των αποφάσεων της ΕΕ αλλά και για αποφυγή της ενδεχόμενης αύξησης των μεταναστευτικών ροών τούρκων υπηκόων προς τις χώρες αυτές, που θα αυξήσουν τον κίνδυνο πρόκλησης σοβαρών κοινωνικών επιπτώσεων.
Αυτό που και οι δύο πλευρές επιδιώκουν είναι ένα ειδικό, προνομιακό καθεστώς εμπορικών και οικονομικών σχέσεων, ώστε και οι δύο να είναι κερδισμένες. Η Τουρκία να απολαμβάνει οικονομική ενίσχυση χωρίς να κινδυνεύει το πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο να απολέσει τον πλήρη έλεγχο της χώρας και οι χώρες της ΕΕ να αξιοποιούν την Τουρκία ως χώρα φτηνής παραγωγής των προϊόντων τους αλλά και ως μια μεγάλη αγορά για την πώλησή τους.
Επιπρόσθετα, οι ενέργειες της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο δεν είναι πρόσφατες. Σχετίζονται άμεσα με την πάγια επεκτατική πολιτική της, που στοχεύει στην αναθεώρηση των εξωτερικών της συνόρων, τα οποία καθορίστηκαν με ακρίβεια με τη Συνθήκη της Λωζάννης το 1923. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 η Τουρκία αποφάσισε ότι δεν μπορεί να παραμείνει ένα μεγάλο περιφερειακό κράτος ξηράς, όπως το καθόρισε η συγκεκριμένη συνθήκη, αλλά θα πρέπει να επεκτείνει τα θαλάσσια σύνορά της και να μετατραπεί σε μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη με παγκόσμια εμβέλεια.
Για την επιτυχία αυτού του στόχου έπρεπε σταδιοποιημένα:
– να ματαιώσει την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα για να αποτρέψει τον πλήρη θαλάσσιο ελληνικό αποκλεισμό,
– να ενσωματώσει εν όλω ή εν μέρει την Κύπρο στην τουρκική επικράτεια για να έχει μόνιμη και νόμιμη παρουσία στη Μέση Ανατολή,
– να διχοτομήσει το Αιγαίο για να καταστεί δυνατή η επέκτασή της μέχρι τη Βόρεια Αφρική.
Με βάση τα παραπάνω, η μόνη ρεαλιστικά ενδεδειγμένη πολιτική που θα πρέπει να ακολουθήσουν από κοινού Ελλάδα και Κύπρος είναι:
– να ματαιώσουν την όποια αναβάθμιση των οικονομικών και εμπορικών σχέσεων της ΕΕ με την Τουρκία,
– να ισχυροποιήσουν την αμυντική αποτρεπτική στρατιωτική τους ισχύ,
– η Ελλάδα να μην εμπλακεί σε διάλογο με την Τουρκία, εάν η δεύτερη δεν επαναβεβαιώσει την προσήλωσή της στη Συνθήκη της Λωζάννης,
– η Κύπρος να μη συμφωνήσει σε λύση τουρκικών προδιαγραφών, όπως είναι η διζωνική – δικοινοτική ομοσπονδία, με ή χωρίς πολιτική ισότητα.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ