Παν. Μπεχράκης: Covid-19: Μάσκες, χέρια και αποστάσεις στα σχολεία

Του
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΠΕΧΡΑΚΗ
Πνευμονολόγου – Εντατικολόγου, MD, PhD, FCCP

Δεν ήταν εύκολη η απόφαση να ανοίξουν τα σχολεία στην ανοδική φάση ενός δεύτερου κύματος της πανδημίας που ταλαιπωρεί όλη τη Γη, άρα και τη χώρα μας.

Η ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων τον Αύγουστο, φυσική συνέπεια κοινωνικού καμάτου, υποεκτίμησης του κινδύνου αλλά και ανεύθυνης συμπεριφοράς μερικών, κυρίως νέων ανθρώπων, οδήγησε σε μια ολιγοήμερη καθυστέρηση της έναρξης του σχολικού έτους και προκάλεσε εύλογες ανησυχίες για τον σοβαρό κίνδυνο μετατροπής της εκπαιδευτικής διαδικασίας σε προωθητικό μηχανισμό της πανδημίας.

Το δίλημμα της καθολικής αναστολής λειτουργίας των σχολείων ή της ελεγχόμενης επαναφοράς σε έναν βαθμό κανονικότητας απαντήθηκε με τόλμη και αποφασιστικότητα.

Τα σχολεία ανοίγουν με μέτρα προστασίας, από την τήρηση των οποίων εξαρτάται η δημόσια υγεία όλης της χώρας.

Ορθολογιστικά στηριγμένη η κρίσιμη απόφαση, επιμελημένος ο προγραμματισμός, σωστές οι οδηγίες εφαρμογής. Μένει να δούμε, όμως, τι θα συμβεί και στην πράξη από πλευράς όρων προστασίας ως προς τη μετάδοση του ιού.

Το τρίπτυχο «χέρια – αποστάσεις – μάσκα» ηχεί ευχάριστα, το ερώτημα είναι εάν και κατά πόσο θα εφαρμοσθεί με επιτυχία από τα παιδιά.

Το συχνό και επιμελημένο πλύσιμο των χεριών αποδείχθηκε από το προηγούμενο σχολικό έτος ότι μάλλον εύκολα τηρείται.

Οι αποστάσεις καθορίζονται εν πολλοίς από την αναλογία μαθητών ως προς τους διαθέσιμους, ιδίως εσωτερικούς χώρους. Οπωσδήποτε, η παρορμητική συμπεριφορά του παιδιού στο διάλειμμα δεν είναι εύκολο να ελεγχθεί, αλλά και η μη απόλυτη τήρηση αποστάσεων σε ανοικτούς χώρους, φορώντας πάντοτε μάσκα, δεν είναι καταστροφική.

Το πρόβλημα είναι η μάσκα.

Και είναι πρόβλημα το οποίο δημιουργήθηκε από τα συγχυτικά επικοινωνιακά μηνύματα που κατά καιρούς αρθρώθηκαν παγκοσμίως, σε πολιτικό και επιστημονικό επίπεδο. Η μεγάλη και αποδεδειγμένη προστασία της μάσκας στον σταγονιδιακό μηχανισμό μετάδοσης της πανδημίας από προσυ­μπτωματικούς και ασυμπτωματικούς φορείς της νόσου λίγο έλειψε να εμφανιστεί ως επικίνδυνη διαδικασία, που θα μπορούσε ακόμη και να συμβάλει στη διασπορά. Ανύπαρκτοι κίνδυνοι περί δήθεν υπερκαπνίας (αύξηση του διοξειδίου του άνθρακα) ή αναπνευστικών επιπλοκών, που εάν ίσχυαν θα είχαν σκοτώσει όλους τους χειρουργούς, αναισθησιολόγους η νοσηλευτές χειρουργείων της υφηλίου, κυκλοφόρησαν ανεμπόδιστα επί μήνες ολόκληρους. Το λάθος αυτό μήνυμα παραμένει καταγεγραμμένο στον εγκέφαλο του κάθε γονιού και του κάθε εκπαιδευτικού που καλείται σήμερα να ζητήσει από παιδιά του να κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Εάν ο κάθε εκπαιδευτής δεν πιστεύει σε βάθος αυτό που διδάσκει, το παραγόμενο εκπαιδευτικό προϊόν είναι αδύναμο και στη συγκεκριμένη περίπτωση αναποτελεσματικό.

Η μάσκα, για να φθάσει στο προσωπάκι του παιδιού, πρέπει να περάσει πρώτα από το μυαλό του κάθε γονιού και του κάθε δασκάλου. Σε αντίθετη περίπτωση, η κοινωνία μας θα πληρώσει για ένα ακόμη λάθος της.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ