Έντονη ανησυχία και πολλοί προβληματισμοί λίγο πριν από το πρώτο κουδούνι
Tου ΘΑΝΑΣΗ ΚΙΚΙΝΗ
Δασκάλου, Προέδρου της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος
Εντελώς διαφορετικά συναισθήματα προκαλεί φέτος η αναμονή για το πρώτο κουδούνι στα σχολεία. Στις 14 Σεπτεμβρίου, μαθητές, εκπαιδευτικοί και γονείς καλούνται να διαχειριστούν μια αχαρτογράφητη νέα πραγματικότητα, για την οποία η πολιτική ηγεσία του ΥΠΑΙΘ το μόνο εφόδιο που παρέχει είναι τα διαφημιστικού χαρακτήρα σχεδιαγράμματα των παρουσιάσεων που πραγματοποιήθηκαν στις δύο συνεντεύξεις Τύπου.
Όλοι ομολογούμε ότι ζούμε σε μια εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία. Αποφεύγοντας τον κίνδυνο της εύκολης, όσο και πιθανά άδικης κριτικής προς την πολιτική ηγεσία, που θα εμπεριείχε η διαπίστωση ότι έχει πλήρη άγνοια της δύσκολης εκπαιδευτικής πραγματικότητας, δεν μπορεί να μη διακρίνουμε πολύ εύκολα ότι η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας (όπως και του Εσωτερικών) είναι εγκλωβισμένη στην επικοινωνιακή διαχείρισή της, δίχως να δείχνει έτοιμη να δημιουργήσει το απαραίτητο για την εκπαιδευτική κοινότητα αίσθημα ασφάλειας σε ελάχιστο χρόνο πριν από την έναρξη των μαθημάτων, αφού:
• Οι απαραίτητες, όπως καθημερινά επισημαίνουν όλοι οι επιστήμονες σε σχέση με το σύνολο της κοινωνικής ζωής, αποστάσεις μεταξύ μαθητών κι εκπαιδευτικών είναι πρακτικά αδύνατο να τηρηθούν στις μικρές σχολικές αίθουσες, ιδιαίτερα των αστικών περιοχών, με τους 25 μαθητές. Η κωμικοτραγική επίκληση στον πανελλαδικό μέσο όρο των 17 μαθητών ανά τμήμα μόνο θυμηδία και τακτική συσκότισης αποκαλύπτει.
• Το αίτημα της ΔΟΕ για διενέργεια προληπτικών τεστ σε όλους τους συναδέλφους αλλά και στους μαθητές, ώστε να υπάρξει άμεση παρέμβαση σε περίπτωση που χρειαστεί, ώστε να ελέγχεται η διάδοση του ιού, παραμένει αναπάντητο, με το πρώτο κρούσμα σε εκπαιδευτικό του λεκανοπεδίου να είναι, πλέον, γεγονός.
• Το ερώτημα για το τι θα συμβαίνει με μια τάξη της οποίας ο βασικός εκπαιδευτικός (νηπιαγωγός, δάσκαλος) απουσιάζει εκτάκτως δεν απαντάται, αφού δεν υπάρχουν διαθέσιμοι εκπαιδευτικοί στη δύναμη των Διευθύνσεων Εκπαίδευσης και το αίτημά μας για μαζικές προσλήψεις αναπληρωτών, ώστε να καλυφθούν πλήρως οι ανάγκες, δεν έχει ικανοποιηθεί.
• Οι μάσκες, η χρήση των οποίων επιβάλλεται σε μαθητές και εκπαιδευτικούς, δίχως ακόμα η επιβολή να συνοδεύεται από την επιβεβλημένη θεσμική θωράκιση, ήδη αποτελούν σημείο τριβής, αφού ούτε η σωστή χρήση τους από την πρώτη μέρα είναι αυτονόητη αλλά ούτε καν η ίδια η χρήση της, όταν πολλοί γονείς έχουν ήδη αρχίσει να απειλούν με νομικού χαρακτήρα μέτρα τους εκπαιδευτικούς που θα αποπειραθούν, ακολουθώντας τις εντολές του υπουργείου, να φορέσουν μάσκα στα παιδιά τους.
• Οι εξαγγελίες του υπουργού των Εσωτερικών για τη στελέχωση των σχολικών μονάδων με το σύνολο του απαραίτητου, για τις ιδιαίτερα απαιτητικές ημέρες που ακολουθούν, προσωπικού καθαρισμού μένει να αποδειχτεί αν θα υλοποιηθούν, κάτι που μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει. Η εμπειρία του Μαΐου και του Ιουνίου έδειξε ότι η υπόσχεση δεν τηρήθηκε, με τη διαφορά ότι αν τότε κινούμασταν σε τροχιά λήξης, τώρα βρισκόμαστε στην εξαιρετικά απαιτητική συνθήκη της ομαλής και ασφαλούς έναρξης.
• Οι αναφορές της υπουργού Παιδείας στη λειτουργία του ολοήμερου σχολείου αλλά και στον κατά τμήμα προαυλισμό των μαθητών προσκρούει τόσο στην πραγματικότητα των υποδομών του σχολείου (απουσία χώρων εστιατορίου, χώρων ιδιαίτερων δραστηριοτήτων για το ολοήμερο) όσο και στη δυνατότητα εφαρμογής στην πράξη, αφού, ιδιαίτερα, στα μεγάλα σχολεία ποτέ ο αριθμός των μαθητών δεν πρόκειται να είναι ο ενδεδειγμένος (με βάση τους χώρους) στο προαύλιο κατά τα διαλείμματα αλλά ούτε και ο συγχρονισμός μεταξύ τάξεων και σχολείων (απαραίτητος για την κατανομή των ωρών των εκπαιδευτικών στο ίδιο, όσο και σε διαφορετικά σχολεία) φαντάζει εφαρμόσιμος.
Είναι φανερό ότι αν στους μαθητές και στους γονείς τους έχουν καλλιεργηθεί υψηλές προσδοκίες σχετικά με την ασφαλή αλλά και ομαλή λειτουργία των σχολικών μονάδων από τις 14 Σεπτεμβρίου, αυτοί θα πρέπει να τις αναθεωρήσουν. Εκπαιδευτικοί και γονείς οφείλουμε να απαιτήσουμε αυτά που ως ΔΟΕ προτάξαμε στην κινητοποίησή μας στο ΥΠΑΙΘ στις 3/9.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ