Συννέφιασε το καλοκαίρι ο κορονοϊός…

Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Ζούμε σε έναν κόσμο τόσο διαφορετικό. Όλα είναι αλλαγμένα, ο φόβος και το άγνωστο μέλλον που βρίσκεται μπροστά μας μεγαλώνουν τις ανησυχίες για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Οι κίνδυνοι για τη ζωή σχεδόν εξωπραγματικοί και καλά αυτός ο πονοκέφαλος με τους ιμάμηδες – αυτό το ξέρω χρόνια, το ζήσανε οι προηγούμενες γενιές, το ένιωσαν στην ψυχή και το σώμα τους.

Βέβαια εκείνο που δεν γνωρίζει καλά η νέα γενιά είναι η θηριωδία, η αλήθεια για τον ξεσηκωμό 1.000.000 Ελλήνων από τις χαμένες πατρίδες της Μικράς Ασίας, που σήμερα οι Τούρκοι προσπαθούν να εξαφανίσουν κάθε ίχνος τους. Η Ιστορία όμως είναι καταγεγραμμένη στις καρδιές της τρίτης γενιάς σα την δική μου, που προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά της κι αυτά στα δικά τους παιδιά.

Η Αγία Σοφία θα είναι πάντα η Αγία Σοφία, όσο και αν θέλουν να την εξισλαμίσουν. Αλλά εκτός από τον αιώνιο αυτό εχθρό της πατρίδας, εκείνο που συννέφιασε το ελληνικό καλοκαίρι και το καλοκαίρι όλου του κόσμου είναι αυτός ο ιός που στέλνει στον θάνατο τόσους ανθρώπους. Είναι σαν μια θεομηνία που προσπαθεί να μας κάνει να νιώσουν την πραγματική αξία της ζωής και να πάψουμε να είμαστε αρνητικοί στη μεγαλουργία της φύσης. Αυτής της φύσης που βαλθήκαμε να καταστρέψουμε υπερασπίζοντας την εξουσία μας και την υπεροπλία μας προς τους άλλους. Τη δύναμη των όπλων μας, τον εγωισμό και τη ματαιοδοξία μας.

Πιστεύω ότι έργο των ίδιων των ανθρώπων ο εγωισμός, η υπεροψία, το ψάξιμο στα μύχια της φύσης, σκαλίζοντας τα μυστικά της, προσπαθώντας να υπερβούν εαυτόν για πράγματα φτιαγμένα με σοφία, είναι η άλλη αιτία των προβλημάτων της ανθρωπότητας. Παράγουν ιούς κι έπειτα δεν έχουν τη δύναμη αλλά και την ικανότητα να τους συμμαζέψουν.

Και οι άνθρωποι, αγριεμένοι, φοβισμένοι, προσπαθούν να πιστέψουν τις αρχές, αφού τους φαίνεται παράδοξο, περίεργο και αναποτελεσματικό να φορούν τη μάσκα, που ίσως να τους θυμίζει έλλειψη ελευθερίας. Όμως η αλήθεια είναι πως ο μόνος τρόπος προφύλαξης γι’ αυτήν την ώρα είναι η μάσκα. Θα πρότεινα να τη ζωγραφίζαμε, να της αλλάζαμε σχήμα, να την κάναμε αστεία, έτσι, για να θυμόμαστε ύστερα από λίγο καιρό τη δοκιμασία αυτή που ξεπερνά τον ανθρώπινο νου, να την κάνουμε μια ανάμνηση, μια ιστορία που θα διηγούμαστε στα εγγόνια και τα δισέγγονά μας.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ