Να ξεκαθαρίσει τώρα η κυβέρνηση τις εθνικές θέσεις

Πριν εμπλακεί σε διάλογο

-Όχι στην εποικοδομητική ασάφεια που οδηγεί το «ρεύμα Ροζάκη»
-Θετική η επέκταση στα 12 ν.μ. στο Ιόνιο, πρέπει όμως να έχει συνέχεια
-«Ουδέτεροι» μεσολαβητές Βρυξέλλες και Βερολίνο

Του
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΣΑΚΑΛΟΥ

Σε πορεία χωρίς επιστροφή οδηγούνται τα ελληνοτουρκικά, με τον Ταγίπ Ερντογάν να κρατά στα χέρια του την πρωτοβουλία των κινήσεων και να επιλέγει πότε θα ανοίξει και πότε θα κλείσει τη στρόφιγγα της έντασης, ενώ οι περίφημοι «εταίροι» σε Βρυξέλλες και Βερολίνο εξελίσσονται σε «ουδέτερους» μεσολαβητές, στάση που ευνοεί την Άγκυρα, εξομοιώνοντας θύμα και θύτη, επιτιθέμενο και αμυνόμενο.

Η κυβέρνηση, αφού αποδέχθηκε –χωρίς να μπουν καθαροί όροι– τη διαμεσολάβηση των Γερμανών, τώρα προσπαθεί με σπασμωδικές κινήσεις, που δεν δείχνουν να έχουν συνοχή, αλλά πάντως έχουν έντονο επικοινωνιακό χαρακτήρα, να δημιουργήσει ένα διπλωματικό υπόβαθρο εν όψει των συνομιλιών με την Τουρκία.

Συγχρόνως, όμως, με αντιφατικές κινήσεις δημιουργεί συγκεχυμένη εικόνα για το ποια ακριβώς θα είναι η ελληνική θέση στη διαπραγμάτευση, την οποία πλέον δεν προτείνουν αλλά δείχνουν να υπαγορεύουν οι Γερμανοί και ο Πρόεδρος Τραμπ.

Μετά τις αναγκαίες μεν, αλλά προβληματικές στο περιεχόμενο συμφωνίες με την Ιταλία και την Αίγυπτο η κυβέρνηση προχώρησε σε μια καταρχήν θετική κίνηση, τη μερική επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Ιόνιο μέχρι τα 12 ν.μ.

Μια κίνηση η οποία σπάει μια αρνητική παράδοση 25 ετών, όπου οι ελληνικές κυβερνήσεις αποδέχθηκαν το casus belli όχι μόνο για το Αιγαίο αλλά για ολόκληρη την ελληνική θαλάσσια επικράτεια, ενώ με τη Συμφωνία της Μαδρίτης ο Κώστας Σημίτης είχε δεσμευθεί για «αποφυγή μονομερών ενεργειών», όπως χαρακτήριζαν οι Τούρκοι την άσκηση του ελληνικού δικαιώματος για επέκταση των χωρικών υδάτων μέχρι τα 12 ν.μ.

Η απόφαση της κυβέρνησης, την οποία ανακοίνωσε ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη Βουλή, έχει πολλά προβληματικά σημεία, τα οποία πρέπει να καλυφθούν.

Σε αντίθεση με την πρόταση που είχε επεξεργασθεί ο Νίκος Κοτζιάς, η οποία μπήκε στο ράφι από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, που υπέκυψε στις απειλές και τους εκβιασμούς του κ. Ερντογάν, και προέβλεπε επέκταση των χωρικών υδάτων από τους Οθωνούς μέχρι τα Κύθηρα και τα Αντικύθηρα, η κυβέρνηση τώρα επιλέγει να κάνει την επέκταση μέχρι το Ταίναρο, ώστε να υπάρχει ικανοποιητική και διακριτή απόσταση από τη γεωγραφική περιοχή του Αιγαίου, όπου η Τουρκία διατηρεί ενεργό το casus belli.

Ο Νίκος Κοτζιάς, αμέσως μετά την επέκταση που θα κάλυπτε και τα Κύθηρα και συνεπώς θα έβαζε έστω και οριακά «πόδι» στο Αιγαίο, είχε προγραμματίσει σταδιακό κλείσιμο των κόλπων στις ανατολικές ηπειρωτικές ακτές και καθορισμό ευθειών γραμμών βάσης. Αυτή θα ήταν μια σημαντική κίνηση, που εξυπηρετούσε μια συνολική στρατηγική και με την οποία θα διέψευδε εμπράκτως ότι η μερική επέκταση των χωρικών υδάτων σημαίνει αποδοχή του casus belli και της θεωρίας της Τουρκίας για καθεστώς ειδικών συνθηκών στο Αιγαίο, όπου δεν τυγχάνουν εφαρμογής όλοι οι κανόνες του Δικαίου της Θάλασσας.

Δυστυχώς, από την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης εκλείπουν τέτοια στοιχεία και το μόνο που υπήρξε ήταν η δήλωση του πρωθυπουργού, ο οποίος επισήμανε ότι η Ελλάδα επιφυλάσσεται να ασκήσει το δικαίωμά της στο μέλλον και στις υπόλοιπες περιοχές, ενώ και ο κ. Δένδιας τόνισε ότι αμέσως μετά έρχεται η προετοιμασία για την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων νότια της Κρήτης.

Όλες οι κινήσεις της κυβέρνησης αφήνουν σκιές…
Στις συμφωνίες με την Ιταλία και την Αίγυπτο έγινε αποδεκτό το σπάσιμο της γραμμής και της πάγιας θέσης, σύμφωνα με την οποία τα νησιά έχουν πλήρη δικαιώματα όπως η ηπειρωτική ακτή.

Επίσης, με την Αίγυπτο έγινε αποδεκτή η μειωμένη επήρεια ακόμη και της ίδιας της Κρήτης, ενώ φαίνεται ότι ατύπως έγινε αποδεκτή και η αρχή της αναλογικότητας, που αποτελεί το βασικό επιχείρημα της Τουρκίας για την εκμηδένιση της υφαλοκρηπίδας του Καστελλόριζου και συνεπώς την εξαφάνιση του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο.

Επίσης, η μερική επέκταση χωρικών υδάτων ώστε να μην αφορά το Αιγαίο δείχνει να επιβεβαιώνει την απαράδεκτη θέση της Τουρκίας για την παραίτηση της Ελλάδας από το δικαίωμά της ή την άσκησή του κατόπιν συνεννόησης και ύστερα από… έγκριση της Άγκυρας. Κάτι που θα μετέτρεπε την Ελλάδα σε χώρα μειωμένης κυριαρχίας.

Βεβαίως η αλήθεια είναι ότι στη διάρκεια των διερευνητικών επαφών οι προηγούμενες πολιτικές ηγεσίες είχαν αποδεχθεί έστω και σε αυτό το προκαταρκτικό επίπεδο να γίνει διαπραγμάτευση με την Τουρκία για το θέμα των χωρικών μας υδάτων, παρά το γεγονός ότι και βάσει του Διεθνούς Δικαίου αποτελεί δικαίωμα που ασκείται μονομερώς και αποκλειστικώς από το κράτος. Και μάλιστα ορίζεται ρητώς ότι όταν η απόσταση μεταξύ των απέναντι ακτών είναι μικρότερη των 24 μιλίων τότε τα χωρικά ύδατα ορίζονται με βάση τη μέση γραμμή.

Η κυβέρνηση, η οποία αποδέχθηκε να μείνει εκτός οριοθέτησης με την Αίγυπτο το Καστελλόριζο, έρχεται και αναγγέλλει ασκήσεις για να προασπίσει την ίδια αυτή περιοχή και επικαλύπτει με Navtex την περιοχή των παράνομων ερευνών του «Oruc Reis», δίνοντας την ευκαιρία στους καλοθελητές μεσολαβητές Γερμανούς να καλούν σε αμοιβαία αυτοσυγκράτηση και αποφυγή προκλήσεων!

Ακατανόητο το «παρών» του ΣΥΡΙΖΑ
Από την άλλη, στο εσωτερικό μέτωπο, η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν προβληματική, καθώς υποκύπτοντας σε εσωκομματικές ισορροπίες ο κ. Τσίπρας απέφυγε μια καθαρή θέση σε ένα μείζον ζήτημα εξωτερικής πολιτικής και κατέφυγε στο ακατανόητο «παρών» στην ψηφοφορία για την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία. Μια συμφωνία η οποία στηρίχθηκε εν πολλοίς στην προεργασία που είχε γίνει από τη δική του κυβέρνηση.

Και ακούγεται εντελώς οξύμωρο να ζήτα η αξιωματική αντιπολίτευση σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών και συγχρόνως σε ένα μείζον ζήτημα να δηλώνει στη Βουλή ότι δεν έχει άποψη, για να μη δυσαρεστηθούν οι «53» από τη μία και οι «πασοκογενείς» από την άλλη…

Η κυβέρνηση πρέπει να αντιληφθεί έστω και τώρα ότι ο διάλογος στον οποίο θέλουν να εγκλωβίσουν τη χώρα, σε μια στιγμή που τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κ. Ερντογάν τον κάνουν ακόμη πιο επικίνδυνο, δεν είναι παιδικός περίπατος και ούτε αρκεί η καλή επικοινωνιακή διαχείριση στο εσωτερικό για την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων.

Επιστρατεύοντας και τηρώντας σε διαρκή επιφυλακή και ετοιμότητα τις Ένοπλες Δυνάμεις και ξεκαθαρίζοντας πλήρως το πλαίσιο των θέσεών της στη βάση των προβλέψεων του Δικαίου της Θάλασσας, πλήρης επήρεια νησιών, μέση γραμμή, δίκαιη λύση, να είναι έτοιμη να προσέλθει στον διάλογο αυτό. Υπενθυμίζοντας ότι η Ελλάδα επιφυλάσσεται για άσκηση των δικαιωμάτων της και ότι η μερική οριοθέτηση με την Αίγυπτο ή η μερική επέκταση στο Ιόνιο δεν σημαίνει παραίτηση από τα δικαιώματά της, ούτε φυσικά αποδοχή των καινοφανών θεωριών της Τουρκίας.

Και κυρίως πρέπει ξεκάθαρα να εξηγήσει στη γερμανική ηγεσία ότι <Β> ο ρόλος του Βερολίνου δεν είναι ρόλος «Ποντίου Πιλάτου» αλλά ρόλος εταίρου <Δ> και μάλιστα με τη θεσμική ιδιότητα της προεδρεύουσας χώρας της ΕΕ έχει καθήκον και υποχρέωση να λάβει μέτρα και να συντονίσει τις κοινοτικές δράσεις για την έκφραση της κοινοτικής αλληλεγγύης και τη διασφάλιση των ευρωπαϊκών συνόρων και της εδαφικής ακεραιότητας των κρατών-μελών…

Διαφορετικά, πριν από τον Ταγίπ Ερντογάν η Αθήνα θα έχει να αντιμετωπίσει τις παγίδες των Γερμανών αλλά και τις παγίδες που η ίδια στήνει στον εαυτό της. Εκτός φυσικά εάν έχει επιλέξει να ανατρέψει τις πάγιες εθνικές διαπραγματευτικές θέσεις και να αναζητήσει τον «ρεαλισμό» που πρεσβεύουν το ΕΛΙΑΜΕΠ και το «ρεύμα Ροζάκη»…

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ