Προκόπης Παυλόπουλος: Η Ελλάδα σέβεται στο ακέραιο τις ρυθμίσεις της Συνθήκης της Λωζάννης
-Αντίθετα, η Τουρκία τις περιφρονεί – Επικίνδυνες οι σουλτανικές φαντασιώσεις του Ερντογάν
-Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Διεθνής Κοινότητα δεν επιτρέπεται να παραμένουν απαθείς
«Αποτελεί κοινό τόπο, ιδίως σε διεθνές επίπεδο, ότι η ελληνική Θράκη παρέχει ένα άκρως αντιπροσωπευτικό παράδειγμα και για το πώς αντιλαμβάνονται Ελλάδα και Τουρκία, αντιστοίχως, την πιστή εφαρμογή της Συνθήκης της Λωζάννης, ιδίως ως προς το ειδικό εκείνο τμήμα της, το οποίο αφορά τη ρύθμιση του ζητήματος των μειονοτήτων που υπήρχαν στις δύο χώρες κατά τον χρόνο σύναψής της», επισήμανε ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος στη διαδικτυακή συζήτηση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Δημοσίου Δικαίου (EPLO) με θέμα «Η προκλητική παραβατικότητα της Τουρκίας κατά την εφαρμογή της Συνθήκης της Λωζάννης, σχετικά με το ζήτημα των Μειονοτήτων».
Και απέδειξε με αδιάσειστα στοιχεία την παραβατικότητα της τουρκικής πλευράς τονίζοντας: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Διεθνής Κοινότητα δεν επιτρέπεται να παραμένουν απαθείς μπροστά σε αυτήν την επίδειξη προκλητικότητας από την πλευρά της Τουρκίας. Άλλωστε, η προκλητικότητα αυτή δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, δοθέντος ότι προσβάλλει ευθέως τόσο το Ευρωπαϊκό όσο και το Διεθνές Δίκαιο. Κατ’ εξοχήν δε η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει χρέος να αντιληφθεί ότι η κατά τ’ ανωτέρω ωμή παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάννης –και του Διεθνούς Δικαίου εν γένει– αφορά έλληνες αλλά και, ταυτοχρόνως, ευρωπαίους πολίτες».
Στην παρέμβασή του ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας τόνισε με ιδιαίτερη έμφαση:
«Η Ελλάδα έχει αποδείξει –και αποδεικνύει καθημερινώς, ως μέλος της Διεθνούς Κοινότητας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης– ότι γενικώς, κατ’ εξοχήν δε στην περιοχή της ελληνικής Θράκης, σέβεται στο ακέραιο τις ως άνω ρυθμίσεις της Συνθήκης της Λωζάννης. Όλως αντιθέτως, η Τουρκία εκπροσωπεί το απεχθές, από πλευράς Διεθνούς Δικαίου, παράδειγμα της πλήρους περιφρόνησης της διεθνούς νομιμότητας και σε ζητήματα μειονοτήτων, όπως προκύπτει και από τη συμπεριφορά της, μετά τη σύναψη της Συνθήκης της Λωζάννης, έναντι της ελληνικής εθνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη και αλλού.
Για την πλήρη κατανόηση των παραδειγμάτων τούτων είναι ανάγκη να διευκρινισθεί, εκ προοιμίου, ότι το ειδικό τμήμα της Συνθήκης της Λωζάννης περί μειονοτήτων προέβλεπε την ανταλλαγή των μειονοτήτων, με την έννοια της αμοιβαίας μετεγκατάστασης τούρκων υπηκόων, ελληνικού ορθόδοξου θρησκεύματος, στην Ελλάδα και ελλήνων υπηκόων, μουσουλμανικού θρησκεύματος, στην Τουρκία. Όμως, η Συνθήκη της Λωζάννης εξαίρεσε ρητώς από τη ρύθμιση αυτή από τη μια πλευρά τους μουσουλμάνους μόνιμους κατοίκους της Δυτικής Θράκης και, από την άλλη πλευρά, τους έλληνες μόνιμους κατοίκους της περιφέρειας της Κωνσταντινούπολης, των Πριγκηποννήσων και των Περιχώρων, εγκατεστημένων στην Τουρκία προ της 30ής Οκτωβρίου 1918. Από την ίδια τη διατύπωση των προαναφερόμενων διατάξεων της Συνθήκης της Λωζάννης προκύπτει, με αδιαμφισβήτητη ευκρίνεια, ότι στη μεν περίπτωση των μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης πρόκειται περί αμιγώς ‘‘θρησκευτικής μειονότητας’’. Ενώ, στην περίπτωση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, των Πριγκηπονήσων και των Περιχώρων πρόκειται για αμιγώς ‘‘εθνική μειονότητα’’.
Ιδίως δε κατά την τρέχουσα περίοδο, η ελληνική Θράκη υφίσταται, και αυτή, ορισμένες από τις συνέπειες των σχεδόν γραφικών –πλην όχι λιγότερο επικίνδυνων– ‘‘σουλτανικών’’ φαντασιώσεων του τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Ταυτοχρόνως όμως –και εν πολλοίς χάρη στο απαράμιλλο φρόνημα, με το οποίο όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια αντιμετώπισαν αποτελεσματικώς την τουρκική προκλητικότητα οι κάτοικοι της ελληνικής Θράκης, και μάλιστα ανεξαρτήτως θρησκεύματος– η περιοχή αυτή αναδεικνύεται και σε πεδίο εθνικής έμπνευσης, σε ό,τι αφορά την υπεράσπιση των εθνικών μας θεμάτων και, επέκεινα, των εθνικών μας δικαίων έναντι των ιταμών προκλήσεων της Τουρκίας.
Βασική εθνική θέση μας είναι και το ότι η Συνθήκη της Λωζάννης του 1923 –και όλες οι μεταγενέστερες, κάθε μορφής, εκτελεστικές της ρυθμίσεις– δεν επιδέχονται, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, αναθεώρηση ή τροποποίηση. Άρα, το σύνολο των ρυθμίσεων της Συνθήκης της Λωζάννης αποτελούν –και θα αποτελούν στο μέλλον– το συμπαγές θεσμικό και πολιτικό θεμέλιο των σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, τόσον ως προς τα μεταξύ τους σύνορα όσο και ως προς όλα τα επιμέρους ζητήματα τα οποία εμπίπτουν στο ρυθμιστικό τους πλαίσιο.
Η Ελλάδα σέβεται, στο ακέραιο, τους κάθε είδους κανόνες της Συνθήκης της Λωζάννης, πρωτίστως δε τους κανόνες της που αφορούν την ελληνική Θράκη, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και οι κανόνες για τη θρησκευτική μουσουλμανική μειονότητα. Ιδίως δε τους κανόνες της Συνθήκης της Λωζάννης, και άλλους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, που αφορούν τα εκπαιδευτικά ζητήματα της θρησκευτικής μουσουλμανικής μειονότητας, το καθεστώς ορισμού του μουφτή –με παρεμφερή, μάλιστα, τρόπο με εκείνον κατά τον οποίον ορίζεται ο μουφτής στην Τουρκία– καθώς και το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι, ακόμη και όταν κάποια μέλη της μειονότητας αυτής προβαίνουν στην άσκησή του μάλλον για να προσφέρουν τις ‘‘καλές υπηρεσίες’’ τους στην Τουρκία.
Όλως αντιθέτως, και ειδικότερα ως προς το ζήτημα των μειονοτήτων, η Τουρκία είναι εκείνη η οποία καταστρατηγεί, προκλητικώς και συστηματικώς, το ρυθμιστικό πλαίσιο της Συνθήκης της Λωζάννης, όπως αμαχήτως αποδεικνύει η τακτική της, που έχει οδηγήσει σχεδόν στον αφανισμό της πάλαι ποτέ κραταιάς ελληνικής εθνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη, στα Πριγκηπόνησα και στα Περίχωρά τους.
Η βαρβαρότητα των φρικτών ωμοτήτων του πογκρόμ του Σεπτεμβρίου του 1955 και της περιόδου 1963 – 1964, σε συνδυασμό με την απροκάλυπτη παραβίαση ιδίως των κάθε είδους περιουσιακών δικαιωμάτων της εθνικής ελληνικής μειονότητας, δείχνουν, εν προκειμένω, το πραγματικό πρόσωπο της Τουρκίας, η οποία δεν έχει διδαχθεί τίποτα από το απεχθές παρελθόν της. Τέλος, τη ‘‘βύθιση’’ της Τουρκίας στον σουνιτικό ισλαμικό ‘‘φονταμενταλισμό’’ αναδεικνύει σήμερα και η προκλητικώς παράνομη και αυθαίρετη μετατροπή της Αγίας Σοφίας και της Μονής της Χώρας –Μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, κατά τη Σύμβαση των Παρισίων του 1972– σε ‘‘τεμένη-τζαμιά’’».
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ