Κυρ. Βελόπουλος στο “Π”: ΑΟΖ: Η κοντόφθαλμη κομματική πολιτική υπονομεύει διαχρονικά το εθνικό συμφέρον

Του
ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΒΕΛΟΠΟΥΛΟΥ
Προέδρου της Ελληνικής Λύσης

Ο πατέρας της Ιστορίας, ο Θουκυδίδης, τον οποίο ο κάθε έλληνας πολιτικός, ασκών εξουσία, οφείλει να μελετά και να σέβεται, τόνιζε πως «Δύο τα εναντιώτατα ευβουλία είναι, τάχος τε και οργήν».

Η βιασύνη λοιπόν είναι ο χειρότερος σύμβουλος, γεγονός που επιβεβαιώνεται από τις συμφωνίες της κυβέρνησης με Ιταλία και Αίγυπτο. Δύο ενέργειες που όχι μόνον δεν υπηρετούν, αλλά υπονομεύουν μακρόπνοα τα εθνικά μας συμφέροντα. Κατά παράβαση μάλιστα του Συντάγματος και συγκεκριμένα του άρθρου 28 παρ. 3, που ορίζει σαφώς το πλαίσιο τυχόν εθνικών υποχωρήσεων, που σαφέστατα διέπουν και τις δύο συμφωνίες.

Για άλλη μια φορά, ως χώρα, βρεθήκαμε με την πλάτη στον τοίχο. Και τρέχουμε για να προλάβουμε τις «χθεσινές» ενέργειες της Τουρκίας, η οποία όμως τις προετοίμαζε εδώ και δεκαετίες. Σε αντίθεση με εμάς. Και εδώ έγκειται η κακοδαιμονία της ελληνικής πολιτικής σκηνής, που οδηγεί στην πατρίδα μας σε συνεχείς ήττες και υποχωρήσεις. Η απώλεια οξυδερκούς και μακρόπνοης εθνικής πολιτικής. Διότι οι κυβερνώντες, αντί να κυβερνούν με ορίζοντα τις επόμενες γενιές, πολιτεύονται με γνώμονα τις επόμενες εκλογές! Και αυτό συνιστά όνειδος για το σύνολο των κομμάτων εξουσίας τη μεταπολιτευτική περίοδο.

Ουδείς πλέον έχει το δικαίωμα να επικαλείται άγνοια. Διότι εγώ προσωπικά ασχολούμαι με το θέμα της ΑΟΖ, όταν το σύνολο του πολιτικού συστήματος αγνοούσε την ύπαρξή της! Από το 1997, με εκτενή αρθρογραφία, την οποία δεν λησμόνησα όταν εισήλθα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Αντιθέτως έμεινα αταλάντευτος στις θέσεις μου, παρά τις πιέσεις, τις ειρωνείες, την απαξίωση.

Από το 2007, στις πρώτες μου ομιλίες στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, εξέφρασα την αναγκαιότητα για την υπογραφή ΑΟΖ και μιλούσα συγκεκριμένα για τα θέματα που σήμερα βρίσκονται στην κεντρική επικαιρότητα λόγω των σπασμωδικών κινήσεων της ελληνικής κυβέρνησης, που συμπεριφέρεται ως παρακολούθημα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Το 2007, 2008, 2009 μιλούσα για το κοίτασμα Zhor, όπου σήμερα η Αίγυπτος κάνει γεωτρήσεις. Πάνω από μία δεκαετία δηλαδή. Για να εισπράττω απαντήσεις τύπου «δεν έχουμε πετρέλαια» ή, ακόμα χειρότερα, «μην μιλάς για πετρέλαια»!

Και όμως, το 2003 η «μικρή» Κύπρος, με τον τεράστιο ηγέτη Τάσσο Παπαδόπουλο, προχώρησε μονομερώς στην ανακήρυξη ΑΟΖ. Το 2006 καλούσα τη ΝΔ να ανακηρύξει ΑΟΖ ως άμεση απάντηση στην Τουρκία, που τότε χάραξε μονομερώς ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα, παραβιάζοντας κάθε έννοια του διεθνούς δικαίου.

Η Κύπρος προχώρησε στην ανακήρυξη ΑΟΖ και η Ελλάδα ήταν απούσα!

Το 2003 δεν οριοθετήσαμε ΑΟΖ με την Αίγυπτο, παρότι το ζητούσε η ίδια η Αίγυπτος επιτακτικά. Τότε λοιπόν ο κύπριος ΥΠΕΞ κ. Ρολάνδης είχε προτείνει στον Γιώργο Παπανδρέου να προχωρήσουν στην ανακήρυξη ΑΟΖ, αλλά ο τελευταίος τον αγνόησε.

Έρχονται λοιπόν σήμερα οι πολιτικοί που τότε με αγνοούσαν επιδεικτικά και εισηγούνται, υπό το κράτος των απειλών, εκχώρηση εθνικού πλούτου με πρόσχημα την ανατροπή του τουρκολιβυκού μνημονίου!

Εάν είχα εισακουστεί, σήμερα όχι μόνον θα είχαμε παρεμποδίσει τις ενέργειες της Τουρκίας, η οποία θα έτρεχε ασθμαίνουσα πίσω από τις δικές μας αποφάσεις, αλλά θα είχαμε διασφαλίσει και το μερίδιο που δικαιούμαστε από το κοίτασμα του Ηροδότου.

Αντ’ αυτού, όχι μόνον υποχωρούμε από τις πάγιες θέσεις μας, δεχόμενοι μειωμένη επήρεια των νησιών, αλλά απεμπολούμε εθνικό πλούτο αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων.

Μα η μειωμένη επήρεια είναι ουσιαστικά μειωμένη κυριαρχία! Ο πλούτος που θέλει να εκμεταλλευτεί η Αίγυπτος είναι το κοίτασμα του Ηροδότου, για το οποίο μιλώ εδώ και δεκαετίες, όπου υπάρχουν τεράστια κοιτάσματα φυσικού αερίου. Παραδίδουν μέρος του, χωρίς να φροντίσουν προ της υπογραφής έστω να δεσμεύσουν την Αίγυπτο για συστράτευση με την Ελλάδα στην περίπτωση που αντιμετωπίσουμε πρόβλημα με την Τουρκία.

Εγκληματικές παραλείψεις που πάλι θα τις πληρώσουν οι επόμενες γενιές και οφείλουμε να τις αποτρέψουμε.

Οι καιροί είναι κρίσιμοι και θα σημαδέψουν το μέλλον της ίδιας της πατρίδας. Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη η σύγκληση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών, να συναποφασίσουμε για τις «κόκκινες» γραμμές μας, να καταγραφεί η στάση εκάστου, διότι πλέον δεν κρινόμαστε από κομματικά ακροατήρια αλλά από την ίδια την Ιστορία.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ