Έρμαιο ο διάλογος στις διαθέσεις του Ερντογάν… και τις επιλογές της Μέρκελ – Στο ράφι η οριοθέτηση ΑΟΖ Ελλάδας – Κύπρου
Αντιφατικά τα μηνύματα της κυβέρνησης Μητσοτάκη
Του
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΣΑΚΑΛΟΥ
Η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει έρμαιο των γερμανικών πειραματισμών για εξευμενισμό του Σουλτάνου και αποκλιμάκωση της έντασης στην Ανατολική Μεσόγειο, αφού όμως ολοκληρώσει η Τουρκία την προγραμματισμένη παραβίαση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, την ώρα μάλιστα που υπάρχουν σαφείς ενδείξεις για δημιουργία ενός ισχυρού μετώπου που αντιτίθεται στον ηγεμονισμό του Ταγίπ Ερντογάν, με πρωτοστάτη τη Γαλλία.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που διαπνέεται σε μεγάλο βαθμό από το «εκσυγχρονιστικό» πνεύμα Σημίτη –με επιρροές του Ποταμιού και του ΕΛΙΑΜΕΠ– σε ό,τι αφορά τα ελληνοτουρκικά, συνεχίζει να βλέπει τη Γερμανία ως τον βασικό παίκτη που μπορεί να μεσολαβήσει και να εγγυηθεί έναν «καθαρό διάλογο» με την Τουρκία, παρά τις περί του αντιθέτου ενδείξεις.
Η καγκελάριος Μέρκελ έδειξε μια απαράδεκτη συμπεριφορά Ποντίου Πιλάτου
Η Γερμανία και η καγκελάριος Μέρκελ από την πρώτη στιγμή έδειξαν μια απαράδεκτη συμπεριφορά Ποντίου Πιλάτου και προχώρησαν πέρα από αυτό, καθώς με γερμανική παρέμβαση παραπέμφθηκε στο τέλος Σεπτεμβρίου, στη Σύνοδο Κορυφής, η εξέταση της λήψης μέτρων εναντίον της Τουρκίας.
Έτσι η ΕΕ βρέθηκε να συγκαλεί εκτάκτως Σύνοδο Κορυφής για τη Λευκορωσία και να αδυνατεί, λόγω του βέτο της Γερμανίας και διάφορων θλιβερών θαυμαστών του Ερντογάν αλλά και υπέρμαχων της ευρωτουρκικής σχέσης, να συζητήσει και να λάβει μέτρα, με επείγουσα μάλιστα μορφή, για την κατάφωρη παραβίαση κυριαρχικών δικαιωμάτων δύο κρατών-μελών, της Ελλάδας και της Κύπρου.
Και όμως ούτε τότε η Ελλάδα προχώρησε σε απειλή μπλοκαρίσματος όλων των αποφάσεων της ΕΕ για τη Λευκορωσία, αλλά δέχθηκε αυτήν τη γερμανική μεθόδευση, η οποία τελικά δικαιώνει τον Ερντογάν.
Διότι η γερμανική προεδρία της ΕΕ πρακτικά φρόντισε, με την ανοχή της Ελλάδας, να δοθεί ο αναγκαίος χρόνος στον Ταγίπ Ερντογάν και στην Τουρκία να ολοκληρώσουν την πρόκληση των παράνομων ερευνών του «Oruc Reis» εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
Δόθηκε δηλαδή στον κ. Ερντογάν η ευκαιρία να προβεί σε μια σοβαρή παραβίαση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων ή δημιουργία τετελεσμένου ώστε να διασώσει τα προσχήματα μετά την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία και να εμφανισθεί ότι ο ίδιος είναι αυτός που θα έχει τον τελευταίο λόγο για το πλαίσιο και το περιβάλλον στο οποίο θα εξελιχθεί ο εν δυνάμει ελληνοτουρκικός διάλογος, υπό την αιγίδα της καγκελαρίας.
Έτσι, όμως, η κυβέρνηση θέτει η ίδια υπό αμφισβήτηση το μέτωπο το οποίο έχει δημιουργηθεί –και με δική της κινητοποίηση– εναντίον του επεκτατισμού της Τουρκίας. Η ίδια η Γαλλία και ο Πρόεδρος Μακρόν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Αίγυπτος, ακόμη και η γραφειοκρατία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ αλλά και αυτό το επιτελείο του υποψηφίου των Δημοκρατικών για την Προεδρία των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν τι μήνυμα εισπράττουν τελικά τις ημέρες αυτές;
Ότι ενώ ο ΥΠΕΞ Νίκος Δένδιας συνομιλεί και ζητά συμπαράσταση από τους ομολόγους του των χωρών αυτών και όλους όσοι ανησυχούν για τον ρόλο που διεκδικεί η Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο, την ίδια ώρα η Αθήνα περιμένει υπομονετικά να τελειώσει το «μαρτύριο» των σεισμογραφικών ερευνών του «Oruc Reis» και να σπεύσει να παραδοθεί στον διάλογο τον οποίο στρώνουν οι Γερμανοί;
Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με το έλλειμα στρατηγικής της κυβέρνησης, καθώς οι κινήσεις της είναι αντιφατικές.
Εάν πράγματι ξεκινήσει ο διάλογος ή διεργασίες προετοιμασίας διαλόγου, η ελληνική κυβέρνηση θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση τον Σεπτέμβριο, στη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής, καθώς η επωδός της γερμανικής προεδρίας θα είναι ότι δεν πρέπει να διαταραχθεί το κλίμα του διαλόγου και συνεπώς η συζήτηση περί κυρώσεων στην Τουρκία δεν θα βοηθούσε…
Κυρίως, όμως, φαίνεται να απουσιάζει ο σχεδιασμός για το τι θα συμβεί σε περίπτωση που ο διάλογος αυτός με την πρωτοβουλία των Γερμανών δεν οδηγήσει σε αποτέλεσμα, αλλά απλώς σε επαναβεβαίωση των γνωστών αδιεξόδων που προκαλεί ο μαξιμαλισμός και ο αναθεωρητισμός της Άγκυρας…
Ταφόπλακα…
Απογοήτευση προκαλεί και η στάση της Αθήνας έναντι της Λευκωσίας. Και αυτό διότι η ελληνική επιχειρηματολογία είναι ότι η Τουρκία αποτελεί απειλή για την ασφάλεια και τη σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή και αυτό δημιουργεί απειλή ασφάλειας για ολόκληρη την Ευρώπη, ενώ σπεύδει να παραδεχθεί ότι εφόσον εκπνεύσει η τουρκική Navtex για τις έρευνες του «Oruc Reis», δεν υπάρχει πρόβλημα για την έναρξη διαλόγου, παραβλέποντας ότι οι προκλήσεις της Τουρκίας συνεχίζονται στην κυπριακή ΑΟΖ. Και ότι οι έρευνες του «Oruc Reis» στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, που δεν έχει οριοθετηθεί, οι έρευνες του «Barbaros» και η γεώτρηση του «Yavuz» στην οριοθετημένη κυπριακή ΑΟΖ αποτελούν κινήσεις μιας ενιαίας τουρκικής στρατηγικής.
Και η επίσκεψη του Νίκου Δένδια στη Λευκωσία είχε μεν συμβολική σημασία και αποσκοπούσε στον συντονισμό των δύο χωρών εν όψει των επόμενων εξελίξεων, αλλά ουσιαστικά, επιβεβαιώνοντας την επιλογή της Αθήνας με το ελληνοαιγυπτιακό σύμφωνο, έβαλε οριστικά και επισήμως την ταφόπλακα στην προοπτική οριοθέτησης ΑΟΖ μεταξύ της Ελλάδας και της Κύπρου.
Ένα σχέδιο το οποίο πάντως καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν είχε υιοθετήσει από το 2003 και μετά, όταν προέκυψε τέτοιο θέμα με πρωτοβουλία του Τάσσου Παπαδόπουλου, ο οποίος ήθελε την οριοθέτηση με την Ελλάδα για να συμπληρώσει το σκηνικό που είχαν διαμορφώσει οι συμφωνίες της Κύπρου με την Αίγυπτο και κατόπιν με το Ισραήλ. Σε μια περίοδο μάλιστα που η Τουρκία δεν έδειχνε έτοιμη να αντιδράσει αποτελεσματικά.
Στις δηλώσεις τους οι κ. Δένδιας και Χριστοδουλίδης δεν έκαναν καμιά αναφορά στο θέμα της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών μεταξύ των δύο χωρών και αυτό επιβεβαιώνει ότι πλέον η προοπτική αυτή μπαίνει στο ράφι με επιλογή πρωταρχικά της Αθηνάς.
Πρόκειται περί λανθασμένης επιλογής, καθώς η διατήρηση και συντήρηση του ζητήματος των συνομιλιών Ελλάδας – Κύπρου για οριοθέτηση της ΑΟΖ θα διατηρούσε ένα διαπραγματευτικό όπλο στα χέρια της Αθήνας εν όψει της δύσκολης διαπραγμάτευσης με την Τουρκία και θα συντηρούσε επίσης την ελληνική θέση περί επήρειας του Καστελλόριζου και της Στρογγύλης.
Προφανώς, όμως, το Μέγαρο Μαξίμου έχει κάνει άλλες επιλογές και συγχρόνως δεν θα ήθελε να δυσαρεστήσει και πάλι τη γερμανική καγκελαρία…
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ