Να σώσουμε τις ρίζες μας
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Δεκαπενταύγουστος 2020, η μεγάλη γιορτή των Ελλήνων, το θερινό Πάσχα, που τιμά την Κοίμηση της Θεοτόκου, το οποίο δεν έμοιαζε με κανένα από τα προηγούμενα. Πιστεύω ότι θα μείνει στη μνήμη μας σαν μια βαθιά προσευχή γεμάτη προσδοκίες, συγκίνηση και θλίψη για τα γεγονότα που ταράζουν τη μικρή μας χώρα.
Δύο αβάσταχτες πληγές ταλανίζουν τον κόσμο μας, απρόβλεπτες και απρόσκλητες. Γιατί πάντα αυτή η χώρα να αποτελεί στόχο για έναν λαό παθιασμένο από την κατάφορη εχθρότητα, το μίσος και τη μισαλλοδοξία; Έναν λαό που επιδιώκει πάση θυσία την εξολόθρευση της χώρας;
Πιστεύουν οι Τούρκοι, αλήθεια, ότι η θάλασσά μας, το Αιγαίο μας και τα νησιά μας τους ανήκουν. Με το «Oruc Reis» να μπαινοβγαίνει στα ελληνικά ύδατα, τι επιδιώκουν, τον εκβιασμό και τον εκφοβισμό του λαού μας;
Ρωτούσα καμιά φορά τον παππού μου τι σημαίνει «γιουρούκια» και η απάντησή του ήταν: Άμυαλοι, καθυστερημένοι, ανεγκέφαλοι. Πηγαίνουν έτσι στα τυφλά γιατί τους κάνουν πλύση εγκεφάλου, λέγοντάς τους ότι ο πόλεμος είναι ιερός, είναι θρησκευτικός, για το Ισλάμ. Από τότε όμως έχουν περάσει χρόνια και τίποτα δεν άλλαξε. Πάντα οι ίδιοι.
Πατρίδα για μας είναι η κάθε πέτρα, ο κάθε βράχος, κάθε δένδρο, τα μικρά ή μεγάλα λιμάνια, που δεν υπάρχουν σε καμιά χώρα. Μικροί, μεγάλοι, μεσήλικες, γέροντες, όλοι είμαστε η Ελλάδα, αυτή η μικρή γωνιά του χάρτη που σε μαγεύει κι αυτό ζηλεύουν οι Τούρκοι.
Είναι αλήθεια ότι συγκινήθηκα πολύ, ακούγοντας από το Βέρμιο, στην Παναγιά Σουμελά, έναν από τους ιερείς να απευθύνεται στους προσκυνητές με φωνή που έτρεμε από συγκίνηση για τη σημασία της ημέρας και να ικετεύει να φυλάσσει τα σύνορά μας η μητέρα όλων μας, η Παναγιά. Από τη Θράκη ως το Καστελλόριζο και ως κάτω την Κύπρο μας.
Και υπομένουμε θυμίζοντας έναν στίχο από τον εθνικό μας ύμνο: «Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια / Αλλ’ ανάσαση καμμιά / Άλλος σου έταξε βοήθεια / Και σε γέλασε φρικτά!».
Πού είναι λοιπόν η ΕΕ, που θα έστεκε δυναμικά μπρος τον κίνδυνο μιας σύρραξης εξαιρετικά καταστροφικής και θα μάζευε την ακράτητη επιθετικότητα ενός παράφρονα που θέλει να γίνει κυρίαρχος της Μεσογείου; Το μάθημα το ξέρουμε. Πάλι μόνοι μας πρέπει να σταθούμε μπρος σε αυτήν την πραγματικότητα και να σταματήσουμε να μεμψιμοιρούμε, γιατί έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρουμε όλοι.
Ένα σώμα, μια γροθιά. Η διχόνοια και η διχογνωμία είχε συνέπειες καταστροφικές. Το να αποδεκατιστούμε σαν κράτος είναι σαν να αυτοκτονούμε οικειοθελώς. Πρέπει εκτός από ένας λαός ενθουσιώδης και φιλόπατρις να γίνουμε κι ένας λαός με ανεπτυγμένο το αίσθημα της ατομικής ευθύνης. Να σώσουμε τις ρίζες μας, γιατί μπορεί να είμαστε ελεύθεροι, αλλά με τη συμπεριφορά της άκρατης αντίθεσης σε ό,τι πρέπει να κάνουμε μόνο τον εαυτό μας εκδικούμαστε.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ