Τουρκικός κίνδυνος και εθνική αποτροπή

Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ  ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.

Η ειδοποιός διαφορά στη σημερινή κατάσταση των Ελληνο-Τουρκικών σχέσεων είναι η απροκάλυπτη αμφισβήτηση από την Άγκυρα του status quo και η ανάληψη ενεργειών για τη δημιουργία τετελεσμένων γεγονότων, όπως, κατ’ εξοχήν, η υπογραφή μνημονίου συναντιλήψεως για τις θαλάσσιες ζώνες μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης του Αλ Σάρατζ. Η πολιτική αυτή ένα­ντι της Ελλάδος εντάσσεται στο πλαίσιο μιας γενικότερης μεγαλεπήβολης πολιτικής, που θέτει ως στόχο την ανάδειξη της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη. Κεντρικός πυρήνας της πολιτικής αυτής είναι η επιδίωξη της ηγεμονίας στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η Ελλάδα βρίσκεται στον δρόμο της Τουρκικής αυτής φιλοδοξίας και είναι προφανές ότι η σύγκρουση μ’ αυτήν είναι αναπόφευκτη. Δεν μπορεί να υπάρξει Τουρκική ηγεμονία στην Ανατολική Μεσόγειο χωρίς αρπαγή της Ελληνικής θάλασσας, δορυφοριοποίηση ή διάβρωση της Ελλάδος, ώστε να μεταλλαχθεί η γεωπολιτική της ταυτότητα. Η γεωπολιτική δεν είναι μόνο η γεωγραφία. Είναι και οι άνθρωποι. Μια Ελλάδα, π.χ., που δεν θα ήταν Ελληνική και Ορθόδοξη, θα είχε άλλη γεωπολιτική ταυτότητα.

Αυτό δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ή δεν θέλουν να το συνειδητοποιήσουν όσοι συμπράττουν, ελαφρά τη καρδία, στη δημογραφική αλλοίωση του Ελληνικού λαού και στη μετάλλαξή του, με διεθνή ψευτο-ανθρωπιστική προπαγάνδα και Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, που ισοδυναμεί με Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση εποικισμού της χώρας. Ο Ερντογάν όμως έχει αναγάγει σε όπλο την παράνομη μετανάστευση και επιδιώκει την εγκατάσταση Ισλαμικών πληθυσμών στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, ως μέρος μιας μακροπρόθεσμης γεωστρατηγικής, που ευνοεί τα Τουρκικά σχέδια. Η στρατηγική αυτή έχει προσλάβει, ειδικότερα για την Ελλάδα, χαρακτήρα πραγματικού υβριδικού πολέμου.

Ασφαλώς, οι Τουρκικές φιλοδοξίες για ηγεμονία στην Ανατολική Μεσόγειο δεν ανησυχούν μόνο την Ελλάδα. Το τυχοδιωκτικό άλμα της Τουρκίας στη Λιβύη δείχνει πόσο ανησυχούν και άλλες χώρες από τις Τουρκικές ηγεμονικές φιλοδοξίες και τους σχεδιασμούς για Οθωμανική παλινόρθωση. Η Αίγυπτος, που συνορεύει με τη Λιβύη, βλέπει διπλό κίνδυνο στην Τουρκική παρέμβαση. Έλεγχο του ενεργειακού και του στρατηγικού δυναμικού της Λιβύης από την Άγκυρα και εγκαθίδρυση δίπλα στα σύνορά της ενός δορυφορούμενου από την Άγκυρα καθεστώτος Αδελφών Μουσουλμάνων, που θα ήταν ευθεία απειλή στο καθεστώς του Αλ Σίσι.

Δεν αρέσει η διεκδίκηση ηγεμονίας από την Άγκυρα στους κόλπους του Αραβικού κόσμου

Αίγυπτος, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Σαουδική Αραβία βλέπουν στην κίνηση αυτή της Άγκυρας διεκδίκηση ηγεμονίας στους κόλπους του Αραβικού κόσμου, με όχημα μια ορισμένη εκδοχή του Σουνιτικού Ισλάμ. Καταδικάζουν γι’ αυτό εντονότατα την Τουρκική επέμβαση στη Λιβύη και συμπαρατάσσονται δυναμικά εναντίον της.

Η Γαλλία, που είχε πρωτοστατήσει, το 2011, στην εκστρατεία για την ανατροπή του Μουαμάρ Καντάφι, βλέπει σήμερα την Τουρκία να επεμβαίνει τυχοδιωκτικά στη Λιβύη, εκμεταλλευόμενη τις αντιθέσεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, και να επιδιώκει να αξιοποιήσει τον τεράστιο ενεργειακό πλούτο της Λιβύης για τα δικά της ηγεμονικά σχέδια στην Ανατολική Μεσόγειο, τη Βόρεια Αφρική αλλά και τη μαύρη Αφρική. Η χάρη του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Τσαβούσογλου έφτασε, πρόσφατα, μέχρι τον υποσαχάριο Νίγηρα, όπου αναζητά συμφωνίες οικονομικής συνεργασίας αλλά και Τουρκικής στρατιωτικής παρουσίας!

Δεν είναι τυχαίο που ο Γάλλος Πρόεδρος Μανουέλ Μακρόν, υποδεχόμενος στο Μέγαρο των Ηλυσίων τον Κύπριο Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη, δήλωσε σαφώς ότι η Γαλλία θα αντιπαρατεθεί στα Τουρκικά σχέδια κυριαρχίας στην Ανατολική Μεσόγειο και διεκήρυξε την αλληλεγγύη του με την Ελλάδα και την Κύπρο, την επομένη μάλιστα της απροσδόκητης ανατροπής που σημειώθηκε στην Αθήνα στο θέμα της αγοράς των Γαλλικών φρεγατών Belh@rra.

Το Ισραήλ δεν έχει επίσης κανέναν λόγο να ευνοεί Τουρκική ηγεμονία στην Ανατολική Μεσόγειο, που θα στρεφόταν και ενα­ντίον του. Είναι ενδεικτική, π.χ., η αντίθεση της Άγκυρας στον αγωγό φυσικού αερίου EastMed, που αποτελεί για το Ισραήλ διακηρυγμένο στρατηγικό στόχο. Το Ισραήλ δεν θα αισθανόταν επίσης καθόλου άνετα εάν κατόρθωνε η Άγκυρα να σταθεροποιήσει τη θέση της στη Λιβύη, που θα ενίσχυε εκ των πραγμάτων την ηγεμονική της θέση στην Ανατολική Μεσόγειο.

Με τα δεδομένα αυτά, ποια είναι και ποια πρέπει να είναι η στρατηγική της Ελλάδος; Πρώτ’ απ’ όλα, η Ελλάδα δεν μπορεί να δραπετεύσει από την ανάγκη να αντιμετωπίσει τον Τουρκικό επεκτατισμό, γιατί αυτό θα σήμαινε εθνικό ακρωτηριασμό και γεωπολιτική εκμηδένιση. Η Άγκυρα επιδιώκει να εξασφαλίσει τον στρατηγικό έλεγχο του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, που συνδέεται με τα Δωδεκάνησα, την Κρήτη και την Κύπρο. Η Ελλάδα δεν συνειδητοποιεί πόσο σημαντικά αεροπλανοφόρα στην Ανατολική Μεσόγειο είναι η Κύπρος και η Κρήτη και πόσο σημαντικό είναι το στρατηγικό της πλεονέκτημα, που έχει τα δύο αυτά νησιά υπό τον έλεγχό της – στην Κύπρο με την παρουσία, δυστυχώς, του Αττίλα. Η Ελλάδα πρέπει να οργανώσει την άμυνα και την αποτροπή της ώστε να μην αφήσει έδαφος στους Τουρκικούς σχεδιασμούς.

Μπορεί η Ελλάδα να το κάνει μόνη;

Η εθνική άμυνα κάθε χώρας είναι πρώτ’ απ’ όλα, δική της υπόθεση. Υπάρχουν όμως σε κάθε στρατηγική οι συμμαχίες. Όπως εξετέθη παραπάνω, υπάρχουν στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχυροί σύμμαχοι, τα στρατηγικά συμφέροντα των οποίων συγκλίνουν με τα δικά μας, σε ό,τι αφορά, τουλάχιστον, το θέμα των Τουρκικών φιλοδοξιών στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι χώρες αυτές είναι η Αίγυπτος και οι Άραβες σύμμαχοί της, το Ισραήλ και η Γαλλία.

Η Ελλάδα για τους γνωστούς λόγους, που δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε, αμέλησε κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες την άμυνά της και επέτρεψε στην Άγκυρα να αποκτήσει ορισμένα πλεονεκτήματα σε οπλικά συστήματα και στην πολεμική βιομηχανία. Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη σήμερα, ανεξάρτητα από οικονομικές δυσκολίες, να σπεύσει και να ενισχύσει ορισμένους τομείς της άμυνάς της και να αναδιοργανώσει συνολικά το αμυντικό της σύστημα, για να είναι σε θέση να επιτελέσει αποτελεσματικά τον αποτρεπτικό του ρόλο. Θα πρέπει όμως παραλλήλως να ενισχύσει τις στρατηγικές της συμμαχίες, οι οποίες μπορούν να συμπληρώσουν και να στηρίξουν την άμυνα και την αποτροπή της. Από την άποψη αυτή, προκαλεί έκπληξη, απορία και ανησυχία η ανατροπή στο θέμα των Γαλλικών φρεγατών, το οποίο συνδυάζεται με τη στρατηγική συμμαχία με τη Γαλλία.

Τι σημαίνει η αιφνίδια στροφή προς τον Γερμανικό παράγοντα;

Σημαίνει παλινδρόμηση προς τη Σημιτική πολιτική του κατευνασμού και της ειρηνικής δήθεν επιλύσεως των προβλημάτων, όταν ο Ταγίπ Ερντογάν προκαλεί την Ελλάδα απροκάλυπτα και την καλεί να επιλέξει μεταξύ «του Πεδίου του τίμιου αγώνα» (δηλαδή του πολέμου) και της διαπραγματεύσεως (επί των Τουρκικών διεκδικήσεων, βεβαίως).

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από συμμάχους που έχουν κάθε λόγο να αντιταχθούν στην επιδιωκόμενη Τουρκική ηγεμονία και όχι από μεσολαβητές ίσων αποστάσεων, που αποβλέπουν, πρώτ’ απ’ όλα, στην εξυπηρέτηση των δικών τους μεγάλων συμφερόντων που έχουν με την Τουρκία και επιδεικνύουν ανοχή στις παράνομες και αρπακτικές διεκδικήσεις της.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ