Η συμφωνία με την Αίγυπτο μπάζει από τρεις μεριές

Των
ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΗΠΟΥΡΟΥ
πρ. Βουλευτή Έβρου (1993 – 2000)
[email protected]
και
ΠΑΣΧΑΛΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
πρ. Δημάρχου Σουφλίου (1994 – 1998)
pashalsf@gmail.com

Οπωσδήποτε είναι θετικό και μόνο το γεγονός ότι το συμβαλλόμενο με την Αίγυπτο μέρος δεν είναι η Τουρκία, όμως και η υπογραφείσα τμηματική συμφωνία για τις θαλάσσιες ζώνες μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου δεν είναι και τόσο καλή, όσο φαίνεται.

Και αυτό διότι πέρα από τις πρόνοιες του Δικαίου της Θάλασσας περί τμηματικών συμφωνιών και πέρα από την υπογραφή μιας άδικης σύστασης της κάθετης ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης των θαλασσίων ζωνών –αυτό δείχνει το λόξεμα της μέσης γραμμής– η υπόθεση μπάζει επίσης και από μια τρίτη μεριά. Τρίτη και φαρμακερή. Τη μεριά των νησιών. Και κυρίως από το Καστελλόριζο, το οποίο, όπως και όλο το ομώνυμο σύμπλεγμα, λάμπει διά της απουσίας του. Εμείς πάντως δεν είπαμε τυχαία «το Καστελλόριζο και τα μάτια σας».

Έχουμε γράψει πολλές φορές ως τώρα ότι η κίνηση που ακυρώνει στην πράξη τόσο τις εξαγγελίες της Τουρκικής Εταιρείας Πετρελαίου, όσο και τα διαλαμβανόμενα στο παρανομότατο, όπως το έχουμε αποκαλέσει, μνημόνιο της Τουρκίας με το λιβυκό πρακτορείο, αφορά εν αρχή, σύμφωνα και με το Δίκαιο της Θάλασσας, την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα δώδεκα μίλια. Κάτι που άρχισε πρόσφατα να ψελλίζει για την Κρήτη και η αγουροξυπνημένη αντιπολίτευση.

Ο λόγος ο δικός μας πάντως ευθύς εξαρχής γίνεται για τη θαλάσσια Ελλάδα του Νότιου Κρητικού, του Καρπάθιου και του Νοτιότερου Αιγαίου Πελάγους, αντίστοιχα από την Κρήτη, την Κάσο, την Κάρπαθο και τη Ρόδο, έως το Καστελλόριζο (βλέπε PDF, 12 ναυτικά μίλια). Από εδώ να γίνει η αρχή.

Για την αρχή ως ήμισυ του παντός μιλήσαμε και ειδικότερα στην περίοδο που διανύουμε για την «αρχή ήμισυ παντός Αιγαίου». Για τα δώδεκα μίλια στην υπόλοιπη αυτή θαλάσσια Ελλάδα έχει ο Θεός, είπαμε.

Αυτό που χρειάζεται για τα νησιά αυτά, και για να μην μπάζει η συμφωνία που λέγαμε στην αρχή, είναι από την εξαμίλια να πάμε στη δωδεκαμίλια θαλάσσια Ελλάδα, στον συγκεκριμένο χώρο. Αυτή ήταν και είναι η επιβαλλόμενη, όσο επίσης και επείγουσα κίνηση, σύννομη άλλωστε προς το Δίκαιο της Θάλασσας, για να ακυρωθούν οι όποιες τουρκικές επιθετικές κινήσεις και σχεδιασμοί, που τον τελευταίο καιρό είναι στο φόρτε τους.

Κατά τα άλλα, η απάντηση στο ερώτημα «γιατί η Τουρκία καταγγέλλει μια συμφωνία που μπάζει», οφείλει να αναζητηθεί τόσο στο τουρκικό πρωτόκολλο, με σήμα κατατεθέν το ταμάχι, όσο όμως και στη θόλωση, που θεωρεί ότι διευκολύνει την εκ μέρους της πρόσβαση στα του Καστελλόριζου.

Ένα ζήτημα που επαναφέρει την άμεση εκ μέρους της Ελλάδας ανάγκη για την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης και των χωρικών υδάτων της ομάδας αυτής των νησιών στα δώδεκα μίλια.

Μια πολιτική που θα συνδράμει στην επιστροφή της Τουρκίας στη θέση της, που δεν είναι άλλη από μια παρείσακτη* χώρα στην Ανατολική Μεσόγειο. Και έτερον ουδέν.

* Βλέπε στο Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής, Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη, «Παρείσακτη»: Αυτή που παρουσιάζεται κάπου απρόσκλητη, που δεν ανήκει, που δεν εντάσσεται οργανικά, αρμονικά σε έναν κοινωνικό χώρο… ξένη.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Φωτό: tovima.gr