Τα εγκλήματα της Αλίκης

Συγγραφέας
Γκιγέρμο Μαρτίνες
Μεταφραστής
Τιτίνα Σπερελάκη 

Οξφόρδη 1994

Η Αδελφότητα Λιούις Κάρρολ αποφασίζει να εκδώσει τα ιδιωτικά ημερολόγια του συγγραφέα της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων. Η Κρίστεν Χιλ, μια νεαρή υπότροφος, πηγαίνει να συγκεντρώσει τα αυθεντικά τετράδια και ανακαλύπτει το κλειδί για μια σελίδα που έχει σκιστεί μυστηριωδώς. Η Κρίστεν όμως δεν καταφέρνει να φτάσει με το εύρημά της στη συνεδρίαση της aδελφότητας. Ξεκινάει έτσι μια σειρά από εγκλήματα που έχουν φαινομενικά σκοπό να εμποδίσουν το μυστικό αυτής της σελίδας να βγει στο φως. Τι πραγματικά κρύβεται πίσω από αυτά τα αλλεπάλληλα εγκλήματα; Ποιος και γιατί χρησιμοποιεί το βιβλίο της Αλίκης για να σκοτώνει; Ο διάσημος καθηγητής Λογικής Άρθουρ Σέλντομ, μέλος της Αδελφότητας Λιούις Κάρρολ, και ένας νεαρός φοιτητής Μαθηματικών ενώνουν τις δυνάμεις τους προσπαθώντας να ρίξουν φως στα σκοτεινά σημεία αυτής της πλεκτάνης.

Με πρόζα λιτή και ακριβή, ο Αργεντινός συγγραφέας της Ακολουθίας της Οξφόρδης υπογράφει ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα στην παράδοση του Χόρχε Λουίς Μπόρχες και του Ουμπέρτο Έκο. 

Φωτογραφία εξωφύλλου: Γιάννης Κουρούδης

Απόσπασμα βιβλίου

Ένα

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ, έχοντας πάρει πρόσφατα το πτυχίο μου, ταξίδεψα στην Αγγλία με μια υποτροφία για να σπουδάσω μαθηματική λογική στην Οξφόρδη. Την πρώτη μου χρονιά εκεί είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον μεγάλο Άρθουρ Σέλντομ, συγγραφέα της Αισθητικής των συλλογισμών και της φιλοσοφικής προέκτασης των θεωρημάτων του Γκαίντελ. Πολύ πιο αναπάντεχα, στην ασαφή διάκριση μεταξύ τύχης και πεπρωμένου, υπήρξα μαζί του άμεσος μάρτυρας μιας ανησυχητικής σειράς θανάτων, αθόρυβων, ανάλαφρων, σχεδόν αφηρημένων, που οι εφημερίδες αποκάλεσαν «Ανεπαίσθητα εγκλήματα». Ίσως κάποια μέρα αποφασίσω να αποκαλύψω την κρυφή εξήγηση που έμαθα τελικά γι’ αυτά τα γεγονότα· το μόνο που μπορώ να πω στο μεταξύ είναι μια φράση που άκουσα από τον Σέλντομ: «Το τέλειο έγκλημα δεν είναι αυτό που μένει άλυτο, αλλά αυτό που λύνεται με λάθος ένοχο».
Τον Ιούνιο του 1994, στο ξεκίνημα της δεύτερης χρονιάς της παραμονής μου στην Οξφόρδη, οι τελευταίοι αντίλαλοι των γεγονότων αυτών είχαν καταλαγιάσει, τα πάντα είχαν επιστρέψει στην ηρεμία, και τις μακρόσυρτες καλοκαιριάτικες μέρες δεν περίμενα παρά να κερδίσω τον χρόνο που είχα χάσει από τις σπουδές μου, έτσι ώστε να φτάσω στις πιεστικές ημερομηνίες της απολογιστικής έκθεσης της υποτροφίας μου. Η ακαδημαϊκή επιβλέπουσά μου, η Έμιλυ Μπρόνσον, που καλοπροαίρετα είχε συγχωρήσει τους μήνες της οκνηρίας και τις υπερβολικές φορές που με είχε δει με ρούχα του τένις παρέα με μια αξιαγάπητη κοκκινομάλλα, μου έδωσε διορία με τον βρετανικό, έμμεσο αλλά αναμφισβήτητο, τρόπο ώστε να καταλήξω ανάμεσα στα διάφορα θέματα που μου είχε προτείνει μετά την περίοδο των σεμιναρίων. Διάλεξα το μόνο που είχε, έστω και εκ του μακρόθεν, κάποια σχέση με την κρυφή λογοτεχνική μου κλίση – την ανάπτυξη ενός προγράμματος που, με βάση ένα τμήμα χειρόγραφου κειμένου, θα επέτρεπε την ανασύσταση του τρόπου χάραξης της μολυβιάς, δηλαδή της κίνησης του μπράτσου και του μολυβιού κατά την εκτέλεση σε πραγματικό χρόνο της γραφής. Ήταν μια υποθετική ακόμα εφαρμογή κάποιου θεωρήματος τοπολογικής διττότητας διατυπωμένου από αυτή την ίδια και η πρόκληση φαινόταν αρκετά πρωτότυπη και δύσκολη, ώστε να μπορέσω να της προτείνω μια κοινή εργασία σε περίπτωση που θα τα κατάφερνα. Γρήγορα, νωρίτερα απ’ όσο περίμενα, είχα προχωρήσει αρκετά ώστε να αποφασίσω να χτυπήσω την πόρτα του Σέλντομ. Ανάμεσά μας είχε αναπτυχθεί, αφότου είχαμε αντιμετωπίσει εκείνη τη σειρά των εγκλημάτων, κάτι που έμοιαζε με αμυδρή φιλία και, παρότι τυπικά σύμβουλός μου ήταν η Έμιλυ Μπρόνσον, προτιμούσα να δοκιμάζω τις ιδέες μου πρώτα μαζί του, ίσως επειδή κάτω από το υπομονετικό και πάντα κάπως εύθυμο βλέμμα του αισθανόμουν πιο ελεύθερος να διακινδυνεύω υποθέσεις, να γεμίζω πίνακες και, σχεδόν πάντα, να πέφτω έξω. Είχαμε συζητήσει ήδη τη συγκαλυμμένη κριτική στον πρόλογο του Μπέρτραντ Ράσσελ στο Tractatus του Βιττγκενστάιν, τη μαθηματική λογική που κρύβεται στο φαινόμενο της ουσιώδους μη πληρότητας, τη σχέση ανάμεσα στον Πιερ Μενάρ του Μπόρχες και το ανέφικτο της τεκμηρίωσης νοήματος με βάση τη σύνταξη, τις έρευνες για μια τέλεια τεχνητή γλώσσα, τις απόπειρες αποτύπωσης της τύχης σε έναν μαθηματικό τύπο… Εγώ, που είχα μόλις κλείσει τα είκοσι τρία, νόμιζα ότι είχα τις δικές μου λύσεις σε διάφορα από αυτά τα διλήμματα, λύσεις που πάντα ήταν αφελείς όσο και μεγαλομανείς ταυτόχρονα, αλλά, έστω κι έτσι, όταν χτυπούσα την πόρτα του, ο Σέλντομ άφηνε στην άκρη τις δικές του εργασίες, ακουμπούσε στη ράχη της καρέκλας του και με άφηνε να μιλάω παραδομένος στον ενθουσιασμό μου με ένα αμυδρό χαμόγελο, προτού μου επισημάνει κάποια εργασία όπου αυτό που εγώ σκεφτόμουν είχε ήδη γίνει, ή μάλλον είχε αντικρουστεί. Ενάντια στη λακωνική θέση του Βιττγκενστάιν, για όσα δεν μπορεί να μιλάει κανείς, εγώ πάσχιζα να πω πάρα πολλά.
Αυτή τη φορά όμως ήταν διαφορετικά· το πρόβλημα του φάνηκε λογικό, ενδιαφέρον, προσιτό. Επιπλέον, μου είπε με κάπως μυστηριώδες ύφος, δε βρισκόταν τόσο μακριά από τα άλλα που είχαμε αντιμετωπίσει. Είχαμε στο κάτω κάτω να συναγάγουμε, με βάση μια ακίνητη εικόνα –μια γραφική σύλληψη συμβόλων–, μια ενδεχόμενη αναπαράσταση, ένα πιθανό παρελθόν. Συμφώνησα, παρακινημένος από την επιδοκιμασία του, και ζωγράφισα στον πίνακα μια γρήγορη και ιδιόρρυθμη καμπύλη, και μια δεύτερη, κολλητά της, που επιχειρούσε να ακολουθήσει αργά τη μονοκοντυλιά για να την αντιγράψει πιστά.

Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Γκιγέρµο Μαρτίνες γεννήθηκε στην Αργεντινή το 1962.
Σπούδασε Μαθηµατικά στο Μπουένος Άιρες, όπου ζει από το 1985, µε ένα διάλειµµα δύο ετών στην Οξφόρδη.
Το 1989 εξέδωσε τη συλλογή διηγηµάτων µε τίτλο Infierno Grande, το οµότιτλο διήγηµα της οποίας δηµοσιεύτηκε τον Απρίλιο του 2009 στο αµερικανικό περιοδικό New Yorker.
Το πρώτο µυθιστόρηµά του Σχετικά µε τον Ροδερέρ (Acerca de Roderer, 1992, Εκδ. Πατάκη 2008), εξυµνήθηκε οµόφωνα από την κριτική στη χώρα του, κυκλοφόρησε στη συνέχεια στην Ισπανία και µεταφράστηκε στα αγγλικά, στα σερβικά και στα νορβηγικά. Ακολούθησαν το La mujer del maestro (1998), καθώς και ένας τόµος δοκιµίων µε τίτλο Borges y la matemάtica (2003). Με την Ακολουθία της Οξφόρδης (Crίmenes imperceptibles, 2004, Εκδ. Πατάκη 2006) απέσπασε το ισπανικό Βραβείο Planeta, ενώ το βιβλίο µεταφράστηκε σε 37 γλώσσες και µεταφέρθηκε το 2008 στον κινηµατογράφο από τον Alex de la Iglesia, µε πρωταγωνιστές τους Elijah Wood και John Hurt. Ακολούθησε ο Αργός θάνατος της Λουσιάνα Μπ. (La muerte lenta de Luciana B., 2007, Aea. Πατάκη 2009), που έχει μεταφραστεί σε 19 γλώσσες.

“Τα Εγκλήματα της Αλίκης (Los crίmenes de Alicia)” είναι το τελευταίο του μυθιστόρημα, που κυκλοφόρησε το 2019 και απέσπασε το Βραβείο Nadal στην Ισπανία. 

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

Τίτλος Πρωτοτύπου: Los crimenes de Alicia
Κατηγορία: Παγκόσμια Λογοτεχνία, Μυθιστόρημα
ISBN: 9789601687537