Θου, Κύριε… (με τι ασχολούμαστε!)
Του
ΜΙΧΑΛΗ ΦΟΥΣΤΕΡΗ
Δεν είναι δυνατόν. Δεν γίνεται. Την ώρα που μια σειρά από σοβαρά θέματα μας απασχολούν ως έθνος και τον καθένα ατομικά, βαυκαλιζόμαστε με τον τελικό του κυπέλλου και το γήπεδο που μπορεί –ή που δεν μπορεί– να διεξαχθεί! Πραγματικά, ούτε σε τριτοκοσμικές πιθανώς χώρες θα διαδραματίζονταν όλα αυτά, με τη σοβαρότητα και το σοφό μέτρο να μας έχουν προ πολλού πια εγκαταλείψει.
Πιάνουμε το πιο απλό. Όταν η αστυνομία σου λέει «κύριοι, δεν είμαι σε θέση να ελέγξω έναν άδειο σχεδόν χώρο και περιμετρικά το περιβάλλον του», τότε τελειώνουν όλα. Φανταστείτε, δηλαδή, να μην υπήρχε ο κορονοϊός και οι περιορισμοί του και το ματς να έπρεπε να γίνει κανονικά με κόσμο. Ποια θα ήταν η εισήγηση τότε, να τον μεταφέρουμε στα… νησιά Φίτζι, για να δύνανται τα όργανα της τάξης να τον περιφρουρήσουν;
Δυστυχώς, δεν πρόκειται για χιούμορ, αλλά για θλιβερή παραδοχή μιας κακής, κάκιστης νοοτροπίας που επιμένει να μας ταλανίζει. Μηδέν βούληση, ίχνος πυγμής κι όσο για επιχειρησιακό σχέδιο; Θου, Κύριε.
Με τις σκέψεις αυτές αραδιασμένες δεν παίρνουμε το μέρος κανενός Ολυμπιακού και καμιάς ΑΕΚ. Στηλιτεύουμε τη μεμψιμοιρία και τη μαλθακότητα ενός ευρύτερου συστήματος, ανίκανου προφανώς να προσφέρει λύση στα απλά και αυτονόητα. Στα όντως ζόρικα, δηλαδή, τι να περιμένουμε; Την απόλυτη κατάρρευση; Αναρωτιόμαστε.