Γ. Κατρούγκαλος στο «Π»: Αποφασιστικότητα και πρωτοβουλίες απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα
Του
ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ
Καθηγητή Δημοσίου Δικαίου, Βουλευτή Β1 Βόρειου Τομέα Αθήνας
Οι πρόσφατες εξελίξεις με την προαναγγελία τουρκικών ερευνών στην ελληνική υφαλοκρηπίδα αποτελούν συνέπεια του κενού στρατηγικής, του εφησυχασμού και των εσωτερικών αντιφάσεων της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης, που παρέδωσε πλήρως την πρωτοβουλία των κινήσεων στην επιθετικότητα της άλλης πλευράς.
Εδώ που βρισκόμαστε δεν υπάρχουν διλήμματα: Όπως δήλωσε από την πρώτη στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας, το λιγότερο που περιμένουμε από την κυβέρνηση είναι, σε περίπτωση απόπειρας παραβίασης της υφαλοκρηπίδας μας, να μην κάνει τίποτα λιγότερο από όσα κάναμε εμείς τον Οκτώβρη του 2018: Με αποφασιστικότητα να αποτρέψει και την παραμικρή αμφισβήτηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Σε ό,τι αφορά την τακτική, επιχειρησιακή διαχείριση της κρίσης, είναι θεσμικά απαράδεκτη η μη σύγκληση, μέχρι σήμερα, του ΚΥΣΕΑ. Υπενθυμίζω ότι τον Ιούνιο του 2019, σε συνθήκες σαφώς χαμηλότερης έντασης, ο Αλέξης Τσίπρας είχε συγκαλέσει το όργανο αυτό, για την πρόβλεψη και αποτροπή παρόμοιων με τις σημερινές τουρκικών ενεργειών. Στη συνέχεια έθεσε το θέμα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το οποίο για πρώτη φορά έλαβε απόφαση επί της αρχής για κυρώσεις κατά της Τουρκίας στην Κύπρο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Ό,τι ακριβώς δεν έκανε μέχρι σήμερα ο πρωθυπουργός.
Οι ευθύνες και παραλείψεις όμως της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας είναι πολύ βαρύτερες: Οι κρίσεις αυτές πρέπει να προλαμβάνονται εκ των προτέρων, και όχι να αντιμετωπίζονται πυροσβεστικά. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνον όταν η Άγκυρα θα γνωρίζει ότι έχει να αντιμετωπίσει, πέραν της δικής μας αμετακίνητης αποφασιστικότητας, και την Ευρώπη, στο πλαίσιο μίας διττής πολιτικής: Αυστηρές και ουσιαστικές προληπτικές κυρώσεις, που θα καθιστούν δαπανηρή και επώδυνη κάθε μελλοντική επιθετική της συμπεριφορά, αλλά και, αντιθέτως, μία θετική ατζέντα από την οποία θα έχει να κερδίσει σημαντικά αν επιστρέφει στο τραπέζι του διαλόγου με όρους διεθνούς δικαίου, για παράδειγμα με διεύρυνση της συμφωνίας τελωνειακής ένωσης ή νέα συμφωνία για το Προσφυγικό. Ο πρωθυπουργός, παρ’ όλα αυτά, εντελώς όψιμα και μέχρι σήμερα αναποτελεσματικά έθεσε στην ΕΕ ζήτημα κυρώσεων, ενώ απουσίαζε σε βασικά τραπέζια του ευρωτουρκικού διαλόγου.
Και, παράλληλα, σε διμερές επίπεδο, μέχρι σήμερα τρέχουμε απλώς πίσω από την επόμενη επιθετική πρόκληση της Άγκυρας. Αυτό πρέπει να σταματήσει, θα πρέπει να ανακτήσουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων. Άμεσα θα πρέπει να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 μίλια στο Ιόνιο, όπως έπρεπε να είχαμε ήδη κάνει πριν από τη συμφωνία για ΑΟΖ με την Ιταλία, να εντατικοποιήσουμε τις διαπραγματεύσεις με την Αίγυπτο για καθορισμό Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης και –στον βαθμό αυτό που κριθεί ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί– να προχωρήσουμε σε επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης μας και νότια και ανατολικά της Κρήτης στα 12 μίλια.