Προτεραιότητα για την Ελλάδα είναι η ενίσχυση της αμυντικής της ισχύος και των συμμαχιών της, όχι ο ψευδοδιάλογος αποπροσανατολισμού
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
Η κινητοποίηση της Αιγύπτου και η επίδειξη αποφασιστικότητας εκ μέρους της με θεματικές συγκεντρώσεις και ασκήσεις δυνάμεων, η δυναμική αντίδραση της Γαλλίας, η προληπτική επιδρομή κατά της αεροπορικής βάσεως Αλ Ουατίγια και τα μηνύματα από Ρωσία και ΗΠΑ κατέστησαν σαφές στην Άγκυρα ότι το τυχοδιωκτικό της τόλμημα στη Λιβύη δεν θα παραμείνει ανεξέλεγκτο.
Ο Ερντογάν ήλπιζε ότι θα μπορούσε να αντισταθμίσει τις αντιδράσεις με την εξασφάλιση υποστηρίξεως από τις ΗΠΑ, με το γνωστό επιχείρημα ότι η Τουρκική προέλαση θα ανασχέσει τους Ρώσους. Φαίνεται όμως ότι ακόμη και ο Αμερικανός Πρόεδρος αναδιπλώθηκε σχετικά, μετά τις αποκαλύψεις εναντίον του από τον πρώην σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας Μπόλτον αλλά και μετά από γενικότερες εκτιμήσεις για τις επιπτώσεις από μια ενδεχόμενη επικράτηση της Τουρκίας στη Λιβύη.
Η Λιβύη είναι μια χώρα με τεράστια στρατηγική σημασία, λόγω της γεωγραφικής της θέσεως, του ενεργειακού της πλούτου και του ρόλου που μπορεί να διαδραματίσει στο νέο μεγάλο πρόβλημα της Ευρώπης, την παράνομη μετανάστευση. Για τους λόγους αυτούς και οι αντιδράσεις είναι σφοδρότατες στην πειρατική απόπειρα της Άγκυρας να αρπάξει τη Λιβύη μαζί με το φιλέτο της Ελληνικής και της Κυπριακής ΑΟΖ και να επιταχύνει, με την επιτυχία αυτή, την προαγωγή της σε ηγεμονική δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η Άγκυρα θεωρεί ότι η κατάληψη της Σύρτεως και της αεροπορικής βάσεως Αλ Τζούφρα, που βρίσκεται νοτιότερα στην ενδοχώρα, είναι απαραίτητη για τη στερέωση της παρουσίας της στη Λιβύη. Η Σύρτις κατέχει στρατηγικότατη θέση στην ακτή της Ανατολικής Λιβύης και είναι κέντρο αναφοράς τόσο για τα εξαγόμενα ενεργειακά αποθέματα της χώρας, όσο και για τα αποθέματα στην πολλά υποσχόμενη ΑΟΖ της Λιβύης. Η κατοχή της θα ισοδυναμούσε με πλήρη Τουρκική νίκη και ενοποίηση της Λιβύης υπό τον εγκάθετό της Αλ Σάρατζ. Γι’ αυτό και οι αντιτιθέμενες δυνάμεις που αναφέρθηκαν έχουν αναγάγει σε κόκκινη γραμμή ενδεχόμενη επίθεση κατά της Σύρτεως.
Προφανώς, η Άγκυρα βρίσκεται σε μεγάλο δίλημμα. Η επίθεση κατά της βάσεως Αλ Ουατίγια από μυστηριώδη αεροσκάφη, που ακόμα δεν έχουν προσδιορισθεί, έδειξε στην Άγκυρα τα όρια που δεν μπορεί να υπερβεί. Με την ίδια ακρίβεια, τα μυστηριώδη αεροσκάφη θα μπορούσαν να πλήξουν και άλλους στόχους, μεταξύ αυτών και τις Τουρκικές φρεγάτες κοντά στη Λιβυκή ακτή, που παρέχουν αντιαεροπορική προστασία στις φιλοτουρκικές δυνάμεις μέχρι την ανάπτυξη μιας αποτελεσματικής αντιαεροπορικής ασπίδας.
Η Τουρκία είτε θα δεχθεί, ως προσωρινή λύση, μια εκεχειρία στη βάση της γνωστής Διακηρύξεως του Καΐρου είτε θα πρέπει να κλιμακώσει τη σύγκρουση με μαζική μεταφορά δυνάμεων, περιλαμβανομένων αεροσκαφών F-16 για την αεροπορική κάλυψη των δυνάμεών της. Ένα τέτοιο τόλμημα θα μπορούσε να εκθέσει την Άγκυρα και προσωπικά τον Ερντογάν και στον κίνδυνο ενός Βατερλώ.
Η Άγκυρα προχωρούσε μέχρι τώρα μέχρι του σημείου που είχε την κάλυψη των ΗΠΑ, όπως στην Κύπρο, ή που είχε την κάλυψη της μίας, τουλάχιστον, από τις δύο υπερδυνάμεις, όπως στην περίπτωση των Κούρδων στη Συρία. Η Άγκυρα, στο μυαλό, τουλάχιστον, της σημερινής ηγεσίας της, έχει διανύσει μεγάλο δρόμο προς την αυτοπεποίθηση ότι είναι τώρα και αυτή μεγάλη δύναμη και ότι μπορεί να τολμά τώρα πράγματα που προηγουμένως δεν μπορούσε να διανοηθεί.
Εάν υπερισχύσει η σκέψη αυτή και τολμήσει η Άγκυρα να αναλάβει επίθεση κατά της Σύρτεως και κατά της βάσεως Αλ Τζούφρα, θα υπάρξει, προφανώς, μεγάλη κλιμάκωση στη Λιβύη, με άμεση εμπλοκή της Αιγύπτου και έμμεση της Γαλλίας.
Η έκβαση των πραγμάτων στη Λιβύη αφορά αμεσότατα την Ελλάδα. Όχι μόνο σε σχέση με το πειρατικό μνημόνιο της Άγκυρας με τον Αλ Σάρατζ αλλά και γενικότερα σε σχέση με το επεκτατικό και ηγεμονικό σχέδιο της Άγκυρας, που στρέφεται άμεσα και κατά της Ελλάδος.
Η Άγκυρα, στη φάση αυτή, όσο δηλαδή διακυβεύονται τα πάντα στη Λιβύη, θέλει, προφανώς, να έχει ανοικτές τις γραμμές επικοινωνίας με τη Λιβύη και να μην προστεθεί ενεργά και η Ελλάδα στον συνασπισμό των αντιπάλων. Είναι πάγια επίσης τακτική της να αντισταθμίζει τις πιέσεις, τις απειλές και τα επιχειρούμενα τετελεσμένα γεγονότα με προτάσεις για διάλογο, με προπαγάνδα για κουλτούρα διαμοιρασμού, όχι, βεβαίως, των δικών της, αλλά αυτών που είναι περιουσία άλλων.
Έχει επίσης την εκκρεμότητα των σχέσεών της με την Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο απαξιωτικά και αν αναφέρεται σ’ αυτήν. Έχει ανάγκη από χρήματα, διπλωματικές σχέσεις, εξαγωγικές αγορές, επενδύσεις και τουρισμό. Έχει επίσης το όπλο του μεταναστευτικού, το οποίο χρησιμοποιεί για να αποσπάσει και άλλα χρήματα, όπως επίσης διπλωματικά ανταλλάγματα, αλλά και για να αποτρέψει την επιβολή κυρώσεων ως αποτέλεσμα της επιθετικής της πολιτικής κατά της Ελλάδος και της Κύπρου.
Η Γερμανική Προεδρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η καλύτερη συγκυρία για την Άγκυρα προκειμένου να βελτιώσει τις σχέσεις με την Ευρώπη και να προωθήσει τις διεκδικήσεις της, με αντάλλαγμα υποσχέσεις για ανάσχεση των μεταναστευτικών ροών. Διεκδικεί ειδικότερα, εκτός από περισσότερα χρήματα, αναβάθμιση της τελωνειακής ενώσεως και άρση της βίζας για όλους τους Τούρκους υπηκόους. Τι θα πράξει η Ελλάδα; Θα συγκατατεθεί στην ικανοποίηση των Τουρκικών διεκδικήσεων, τη στιγμή που αντιμετωπίζει μέγιστο πρόβλημα εθνικής ασφάλειας εκ μέρους της Τουρκίας;
Ευτυχώς, υπάρχουν άλλες Ευρωπαϊκές χώρες που δεν είναι καθόλου διατεθειμένες να δώσουν ικανοποίηση στις Τουρκικές διεκδικήσεις. Θα ήταν όμως πολύ αναξιοπρεπές και παράδοξο η χώρα που απειλείται ευθέως από την Άγκυρα, αντί να ζητά κυρώσεις από την άλλη Ευρώπη, σε ένδειξη αλληλεγγύης, να υπερακοντίζει υπέρ των Τουρκικών διεκδικήσεων, με πρόσχημα την ανάσχεση των μεταναστευτικών ροών.
Η Τουρκία διεξάγει υβριδικό πόλεμο κατά της Ελλάδος και χρησιμοποιεί ως κύριο όπλο γι’ αυτόν τους παράνομους μετανάστες, με στόχο την καταστροφή της εθνικής συνοχής της Ελλάδος, την εγκατάσταση Μουσουλμανικών πληθυσμών σ’ αυτήν και τη δημογραφική αλλαγή ειδικότερα σε στρατηγικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Δεν πρόκειται γι’ αυτό να σταματήσει τις ροές. Θα παίζει ένα επιτήδειο παιχνίδι ποσοστώσεων, που θα συντηρούν τους στόχους της, αλλά δεν θα οδηγούν σε ρήξη και κλείσιμο των συνόρων, γιατί αυτό θα αχρήστευε το όπλο του μεταναστευτικού. Αυτό φάνηκε καθαρά στην περίπτωση του Έβρου.
Με τα δεδομένα, λοιπόν, αυτά η συγκυριακή εμπλοκή της Ελλάδος σε ψευδοδιάλογο με την Άγκυρα, ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη τα επιχειρούμενα τετελεσμένα γεγονότα στην ΑΟΖ της Ελλάδος και της Κύπρου, εξυπηρετεί την πολιτική και την προπαγάνδα της Άγκυρας και ειδικότερα, στη σημερινή συγκυρία, την προώθηση των επιδιώξεών της στις σχέσεις με την Ευρώπη. Εξυπηρετεί επίσης την πολιτική της Άγκυρας να ωθήσει την Αθήνα στην αποδοχή διαπραγματεύσεων «για όλα», εκτός του πλαισίου του διεθνούς θαλάσσιου δικαίου, και στον αποπροσανατολισμό της από αυτό που πρέπει να είναι σήμερα η πρώτιστη προτεραιότητά της: η άμεση ενίσχυση της αμυντικής της ισχύος και η ενίσχυση των περιφερειακών της συμμαχιών και ειδικότερα των στρατηγικών της σχέσεων με τη Γαλλία.
Οι Τουρκικές ηγεμονικές φιλοδοξίες, που προβάλλονται σήμερα ως επίσημη υψηλή στρατηγική, με τη μορφή της «Γαλάζιας Πατρίδας», στρέφονται ευθέως κατά της Ελλάδος και δεν πρέπει στο θέμα αυτό να υπάρχει καμιά σύγχυση, καμιά ψευδαπάτη και καμιά ανερμάτιστη κατευναστική πολιτική.