Μοχλός ζωής η ιδιωτική πρωτοβουλία
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Είχαμε μια πάγια πηγή κρατικών εσόδων, τον τουρισμό. Όμως τίποτε δεν είναι δεδομένο, καθώς αυτή η ανεξάντλητη πηγή εσόδων κοντεύει να στερέψει. Γεγονότα που ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να προβλέψει, έγιναν τροχοπέδη στο μοναδικό εξαγώγιμο προϊόν που δεν μπορεί να σταθεί σ’ αυτό το άπιαστο θανάσιμο παιχνίδι ενός μικροβίου. Χιλιάδες άνθρωποι στον πλανήτη έγιναν θύματα μιας πανδημίας που τους έστειλε στον άλλο κόσμο.
Και εγώ αναρωτιέμαι: Η αντίδρασή μας σε αυτόν τον εχθρό είναι οι παράλογες συγκεντρώσεις, που θέλουν να δείξουν ότι δεν φοβόμαστε τίποτα, ή να κοιτάξουμε να αναπληρώσουμε τα χαμένα κέρδη, γυρίζοντας στη γη που εγκαταλείψαμε; Βαριά η καλογερική. Ε, άντε τώρα να πας να οργώσεις, να σπείρεις, να θερίσεις χωράφια εγκαταλελειμμένα χρόνια.
Καμιά φορά, ταξιδεύοντας στην ηπειρωτική χώρα αλλά και τη νησιωτική, μελαγχολούσα βλέποντας απέραντες περιοχές ξερές και έρημες. Όμως γιατί να τις δουλέψουν, αφού έπαιρναν τις επιδοτήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Δεν υπήρχε λόγος να πουλήσουν τα προϊόντα που περίσσευαν, τα έθαβαν σε μια χωματερή και δεν σκέφτονταν ούτε καν να τα μοιράσουν στις φτωχογειτονιές, στα ορφανοτροφεία, στα γηροκομεία.
Αυτή είναι η πραγματικότητα, καθώς πέρα από την καθημερινότητα, εξασφαλισμένοι, δεν κοιτάξαμε ως λαός και ο καθένας ξεχωριστά να σηκώσουμε τα μανίκια, να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει, να γυρίσουμε στην πρωτογενή παραγωγή και να φτιάξουμε πράγματα και θαύματα.
Χαίρομαι όταν ακούω, καμιά φορά, για νέα παιδιά που δημιουργούν προϊόντα εξαγώγιμα με συσκευασίες μοντέρνες, γεμάτες φαντασία και εκμεταλλεύονται ελαιώνες αφημένους χρόνια στην τύχη τους ή φτιάχνουν ένα προϊόν βγαλμένο από την πλούσια γη μας. Χαίρομαι όταν φτάνουν σε όλη την Ευρώπη το μέλι μας, οι ελιές μας, το λάδι μας ή ακόμα και προϊόντα φτιαγμένα από χέρια γυναικών, από συνεταιρισμούς γυναικών, που, από μεράκι και μόνο, συλλέγουν, καθαρίζουν, συσκευάζουν όλων των ειδών τα ζυμαρικά με την ετικέτα «ελληνικό προϊόν».
Ας αρχίσουμε και πάλι να υφαίνουμε τα μεταξωτά μας υφάσματα, ας ξαναζωντανέψουμε την υφαντουργία. Πού είναι ο Λανάρας, η 3 Άλφα, εργοστάσια μεγάλα, που απασχολούσαν κόσμο και κοσμάκη. Πού είναι το Αιγαίο με τα σεντόνια και τα λευκά του είδη, γιατί ρήμαξαν όλα αυτά κι άλλα τόσα που δεν θυμάμαι; Η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι μοχλός ζωής.
Ας ξεχάσουμε λοιπόν τον τουρισμό, ας μην περιμένουμε πια τους ξένους για να ζήσουμε. Μπορούμε και μόνοι μας να παράγουμε ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί. Από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο. Έχουμε εξυπνάδα, μυαλό, τις πρώτες ύλες στα χέρια μας, τους σπουδαίους επιστήμονές μας, που αγαπούν την πατρίδα. Μπορούμε και πρέπει να συνέλθουμε από την απόλυτη απραξία και να περάσουμε στη δράση, δημιουργώντας μια χώρα αυτάρκη και δυνατή.
Φωτό: gr.greekreporter.gr