Ο επιθετικός παροξυσμός της Άγκυρας δεν αντιμετωπίζεται με πολιτικές κατευνασμού
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
Ο μεγάλος Θεμιστοκλής στην Αρχαία Αθήνα «έβλεπε» ότι οι Πέρσες θα ξανάρθουν και ότι η αναμέτρηση δεν είχε τελειώσει με τον Μαραθώνα. Οι Αθηναίοι είχαν γυρίσει στα συνηθισμένα και φαινόταν δύσκολο να τους πείσει κανείς για τον «μακρινό» κίνδυνο μιας νέας Περσικής εκστρατείας.
Επιστράτευσε γι’ αυτό ως αμεσότερο και ορατό κίνδυνο τη γειτονική Αίγινα, η οποία ήταν για την ανερχόμενη Αθήνα παραδοσιακός εχθρός και ανταγωνιστική ναυτική δύναμη. Με την επίκληση του κινδύνου αυτού, ο Θεμιστοκλής έπεισε τους Αθηναίους να μη γίνει διανομή κερδών από την εκμετάλλευση ενός νέου κοιτάσματος αργύρου στο Λαύριον και τα κέρδη να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή τριακοσίων νέων τριήρεων. Με αυτές τις τριήρεις κερδήθηκε η ναυμαχία της Σαλαμίνος.
Συγκρίνετε τη στρατηγική διορατικότητα του Θεμιστοκλή με τη συμπεριφορά και την κρίση των σημερινών ηγεσιών της Ελλάδος. Ο Ερντογάν διακηρύσσει τη φιλοδοξία του και κτίζει συστηματικά τη στρατιωτική ισχύ για να κάνει πάλι την Τουρκία «μεγάλη». Υπάρχει οποιαδήποτε αμφιβολία ότι το Τουρκικό αυτό «μεγαλείο» επιδιώκεται σε βάρος της Ελλάδος; Μπορεί να υπάρξει Τουρκική ηγεμονία χωρίς αμφισβήτηση του Ελληνικού Αιγαίου και επιδίωξη κυριαρχίας στην Ανατολική Μεσόγειο;
Ενώ όμως τα πράγματα είναι ορατά διά γυμνού οφθαλμού, οι Ελληνικές ηγεσίες ακολούθησαν πολιτική στρουθοκαμήλου και δεν έδωσαν τη δέουσα προσοχή στην υπόσκαψη της αεροναυτικής ισορροπίας στο Αιγαίο από τους Τουρκικούς στρατιωτικούς εξοπλισμούς και την αλματώδη ανάπτυξη της Τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας.
Πολύ χειρότερα ακόμη, με αρχιτέκτονα τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, υπονόμευσαν την εφαρμογή των Ελληνικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, που απορρέουν από τη Σύμβαση του Montego Bay, με ανακοινωθέντα τύπου Μαδρίτης του 1997 και με κατευναστικές πολιτικές, υπό την πίεση και τις νουθεσίες της Ουάσινγκτον.
Στο ίδιο πνεύμα, οι άνθρωποι Σημίτη, με το κύρος που τους προσδίδει η εκπροσώπηση ή αναμετάδοση ιδεών, που είναι αρεστές στον ξένο παράγοντα, συνέχισαν να παίζουν ρόλους και να διαμορφώνουν πολιτικές προς την ίδια κατεύθυνση και στις επόμενες κυβερνήσεις.
Η κίνηση της Άγκυρας προς τη Λιβύη και η υπογραφή μνημονίου περί θαλασσίων ζωνών με τον εγκάθετό της στην Τρίπολη Αλ Σάρατζ αφαίρεσε από τους υπερμάχους του κατευνασμού κάθε πρόσχημα. Η Άγκυρα τα θέλει όλα και αναγνωρίζει ως μόνο δίκαιο την ισχύ της, για την οποία κομπάζει ότι είναι δήθεν ασυναγώνιστη από τη μικρή Ελλάδα. Προσπαθεί, με άλλα λόγια, να εκφοβίσει την Ελλάδα για να δεχθεί συζητήσεις και διαπραγματεύσεις, εκτός του πλαισίου του διεθνούς δικαίου και πάνω στη βάση των επιχειρουμένων Τουρκικών τετελεσμένων.
Είναι μια στιγμή αλήθειας για την Ελλάδα, η οποία πρέπει να οργανώσει την άμυνά της, χωρίς ψευδαισθήσεις, δίνοντας προτεραιότητα στην άμεση ενίσχυση της αμυντικής της ισχύος και των συμμαχιών της. Η ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα. Στο πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα δεν πρέπει, με κανέναν τρόπο, να εξαρτηθεί μονομερώς από τις ΗΠΑ, γιατί είναι γνωστό ότι οι τελευταίες χρησιμοποιούν την εξοπλιστική εξάρτηση για να επηρεάσουν την Ελληνική πολιτική, προς κατευναστική κατεύθυνση, για λόγους δικών τους στρατηγικών συμφερόντων και υπέρ της συνοχής του ΝΑΤΟ. Το ίδιο ισχύει για την Πολεμική Αεροπορία.
Οι μακρόσυρτες διαπραγματεύσεις για τις νέες ψηφιακές Γαλλικές φρεγάτες Belharra είναι καιρός να καταλήξουν, ώστε να μην απομακρύνεται συνεχώς και ο χρόνος παραδόσεώς τους. Με την ίδια ευκαιρία και σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στη Λιβύη και γενικότερα στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι επίσης σκόπιμη η εμβάθυνση και η περαιτέρω ενίσχυση της στρατηγικής και συμμαχικής σχέσεως μεταξύ Ελλάδος και Γαλλίας.
Οι δύο υπερσύγχρονες Γαλλικές φρεγάτες, με προσαρμοσμένο εξοπλισμό, σύμφωνα με τις επιθυμίες του Πολεμικού Ναυτικού, δεν αρκούν για να στηρίξουν την ισχύ του Πολεμικού Ναυτικού στην προοπτική των επόμενων χρόνων. Η Τουρκία θα παραλάβει κατά τα επόμενα χρόνια έξι νέες, υπερσύγχρονες φρεγάτες και έξι νέα υποβρύχια 214, της κλάσεως και της τεχνολογίας των δικών μας υποβρυχίων, πέρα από τα άλλα σκάφη και τα δύο μικρά αεροπλανοφόρα που ναυπηγεί.
Χρειάζεται η Ελλάδα να αναστήσει τα ναυπηγεία της και να προγραμματίσει άμεσα την κατασκευή δύο άλλων Γαλλικών φρεγατών στην Ελλάδα, τη ναυπήγηση δύο νέων υποβρυχίων 214 και τον εκσυγχρονισμό των υπαρχουσών φρεγατών του Στόλου. Χρειάζεται επίσης να εξετάσει σοβαρά τις υπάρχουσες προτάσεις για νέες φρεγάτες και κορβέτες. Διακυβεύεται σήμερα ο έλεγχος του Αιγαίου και η παρουσία της Ελλάδος στην Ανατολική Μεσόγειο και οποιαδήποτε ολιγωρία και αδράνεια είναι ανεπίτρεπτη.
Πολλά θα εξαρτηθούν από την εξέλιξη των πραγμάτων στη Λιβύη. Η τολμηρή κίνηση της Άγκυρας να παρέμβει στη Λιβύη αντιπροσωπεύει την πιο τυχοδιωκτική μέχρι τώρα κίνηση του Ερντογάν. Εάν κατορθώσει να τη στηρίξει μέχρι τέλους με επιτυχία και να εγκαταστήσει την Τουρκία ως κυρίαρχη δύναμη στη Λιβύη, θα έχει επιτύχει μέγα έργο και θα έχει προσδώσει στην Τουρκία περιφερειακή ισχύ στην Κεντρική Μεσόγειο και στη Βόρεια Αφρική. Η Ελλάδα πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί, σε συνεργασία με τους συμμάχους της, ώστε το σχέδιο του Ερντογάν να ναυαγήσει και να γίνει μπούμερανγκ για τον ίδιο.
Στο πλαίσιο αυτό, ήταν σωστή η κίνηση Δένδια προς τον Πρόεδρο του Λιβυκού Κοινοβουλίου. Η υπογραφή συμφωνίας οριοθετήσεως ΑΟΖ με το εκλεγμένο και νόμιμο Λιβυκό Κοινοβούλιο, που είναι το μόνο αρμόδιο να επικυρώσει διεθνείς συμφωνίες, θα ήταν μια απάντηση προς το παράνομο μνημόνιο Αλ Σάρατζ και εντός του πλαισίου του διεθνούς θαλασσίου δικαίου. Είναι προφανές όμως ότι τα πράγματα εξαρτώνται τελικά από την έκβαση των πολεμικών επιχειρήσεων.
Η Άγκυρα και ο εγκάθετός της Αλ Σάρατζ θέτουν ως προϋπόθεση την κατάληψη της Σύρτεως και της βάσεως Αλ Γκούφρα, πριν δεχθούν εκεχειρία, που θα οδηγούσε σε πολιτική λύση. Η Άγκυρα υπολογίζει σε Αμερικανική στήριξη, προβαλλόμενη ως ανάχωμα σε Ρωσική επιρροή στη Λιβύη. Γαλλία, Αίγυπτος, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Σαουδική Αραβία, αλλά και Ρωσία, η οποία ενεργεί άτυπα, με τη μορφή ιδιωτών μισθοφόρων, αντιτίθενται με σφοδρότητα στα Τουρκικά σχέδια στη Λιβύη. Είναι φανερό ότι η Ελλάδα πρέπει να συμβάλει, όσο μπορεί, με την πολιτική της, στην ήττα της Τουρκικής εκστρατείας στη Λιβύη.
Η Κύπρος δεν μπορεί να λείπει από την εξίσωση. Η παρουσία της Γαλλικής φρεγάτας στα ανοικτά της Πάφου είναι μια απάντηση στις θλιβερές δηλώσεις Αναστασιάδη, που αποτελούν πραγματικό όνειδος. Δεν υπάρχει αλληλεγγύη μ’ έναν λαό που δεν αγωνίζεται. Όταν ο ίδιος ο Πρόεδρος της χώρας μιλά απαξιωτικά για την άμυνα και την αντίσταση στους επιδρομείς, δεν υποσκάπτει μόνο το φρόνημα του λαού στο εσωτερικό. Διεμβολίζει επίσης τις συμμαχίες που επιχειρεί να κτίσει με άλλες χώρες, που έχουν τους δικούς τους λόγους για να αντιτίθενται στον Τουρκικό επεκτατισμό.
Η σύγχρονη τεχνολογία παρέχει τεράστιες δυνατότητες αποτροπής ακόμη και σε μικρές χώρες. Η Κύπρος είχε τους οικονομικούς πόρους για να οργανώσει μια αποτελεσματική άμυνα, η οποία θα ήταν σε ανταπόκριση και συνεργασία με την Ελλάδα και άλλες χώρες, στο πλαίσιο του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος – Κύπρου και περιφερειακών συμμαχιών.
Οι δηλώσεις Αναστασιάδη, πέρα από τις δικές του προσωπικές ευθύνες, αποκαλύπτουν ένα βαθύτερο πρόβλημα, που βρίσκεται στην πολιτική των ηγεσιών των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ. Με αναφορά μια ανερμάτιστη πολιτική για δήθεν «προσέγγιση» με τους Τουρκοκυπρίους, οι ηγεσίες αυτές διολισθαίνουν σταδιακά, αλλά σταθερά στην προσέγγιση με τον «Αττίλα» και στην αποδοχή σχεδίων «λύσεως» του Κυπριακού που θέτουν σε κίνδυνο ολόκληρη την Κύπρο και τον Κυπριακό Ελληνισμό.