Η νόσος του μικρού θεού
Από τις εκδόσεις Ίκαρος κυκλοφορεί το αστυνομικό μυθιστόρημα
της Ευτυχίας Γιαννάκη
Η νόσος του μικρού θεού
Το νέο αστυνομικό μυθιστόρημα της Ευτυχίας Γιαννάκη σηματοδοτεί την επιστροφή της
στο σκοτεινό και εύπλαστο σύμπαν του Αστυνόμου Χάρη Κόκκινου.
Η οξεία κοινωνική ματιά, η καταβύθιση στον ανθρώπινο ψυχισμό, το σκοτεινό παρελθόν μιας μικρής κοινωνίας,
τα ίδια τα όρια της αστυνομικής λογοτεχνίας, βρίσκονται στο επίκεντρο μιας ιστορίας που απλώνει τα δίχτυα της
από την καρδιά των Κυκλάδων σε όλη την Ευρώπη.
Συγγραφέας
Ευτυχία Γιαννάκη
Πάρος. Κυκλάδες. Αθήνα. Ζυρίχη. Καλοκαίρι 2018.
Μια γυναίκα εντοπίζεται νεκρή στο σκάφος της στο νότιο άκρο της Πάρου. Ο Αστυνόμος Χάρης Κόκκινος θα εμπλακεί σε μια υπόθεση που θα τον αναγκάσει να βουτήξει στη μικρή κοινωνία του νησιού, στο σκοτεινό παρελθόν της, σε παράξενα σουβενίρ και σε κυκλώματα αρχαιοκαπηλίας, σε οικογένειες που αποτελούν το τέλειο εγκληματολογικό εργαστήριο και τελικά στον δικό του βυθό, εκεί που το φως μπλέκεται με το σκοτάδι.
♦ Η ιστορία αποτελεί το πρώτο μέρος μιας νέας σειράς αστυνομικών μυθιστορημάτων με τον γενικό τίτλο «Η Τριλογία του βυθού».
«Είναι ένας μικρός θεός. Ξέρεις ποιον λένε μικρό θεό;»
«Δεν έχω ιδέα».
«Δεν χρειάζεται πολλή φαντασία».
«Δεν σκαμπάζω απ’ αυτά. Το μυαλό μου είναι φτιαγμένο μόνο για νούμερα».
«Είναι το κεφάλι ενός Έρωτα. Μικρός θεός λέγεται ο Έρωτας».
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: The Brood
> Διαθέσιμο και σε ebook
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΤΙΣ 15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2020
Απόσπασμα βιβλίου
Το σουβενίρ
Ο βυθός ήταν ανακατεμένος. Οι βορειοδυτικοί άνεμοι σφυροκοπούσαν το νησί εδώ και δυο μέρες. Όσο περνούσε η ώρα η ανάσα του δυσκόλευε, το ίδιο και οι κινήσεις του. Μίκραινε, χανόταν. Ο ήλιος ένα αστέρι που έσβηνε για όποιον βουτούσε στα σαράντα μέτρα και ο φακός του ίσα που κατάφερνε να ανοίξει μια τρύπα ελάχιστα μέτρα μπροστά του. Μια σπείρα χωρίς άκρη. Υποθαλάσσιες δυνάμεις αναστάτωναν την άμμο δίπλα του. Κάτι φοβερό θα συνέβαινε, το ένιωθε. Οι πνεύμονές του δυο σφουγγάρια που διαλύονταν. Βούλιαζε μόνος, παλαντζάροντας στην υγρή κοιλιά που τον κατάπινε αργά, αλλά σταθερά. Ούτε ίσκιος ούτε μυρωδιά. Ψύχος. Ένα χάος με παράξενη βαρύτητα, απάνθρωπο, τίγκα στις φυσαλίδες αζώτου με τη νόσο των δυτών να παραμονεύει. Ένα ευρύχωρο αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται κανείς μόνος.
Ένας απότομος βόμβος διαπέρασε τα τύμπανά του. Αν κάρφωνε το κεφάλι του σε τοίχο θα πονούσε λιγότερο. Ήταν πιωμένος. Ποια νόσος των δυτών, η νόσος των ηλιθίων, σκέφτηκε. Ποιος ξανοίγεται με τέτοιον αέρα και ποιος βουτάει μεθυσμένος; Εμβοή, ακανόνιστοι χτύποι καρδιάς, λάμψη και μετά, ένα πέπλο.
Αναρωτήθηκε αν θα την ξανάβλεπε. Οι δυνάμεις του συνθλίβονταν στην πίεση του υδάτινου όγκου. Την φαντάστηκε να τον περιμένει για ώρες κολλημένη στο παράθυρο της κουζίνας με πρόσωπο αλλοιωμένο από την αγωνία. Στο μυαλό του στριφογύρισε το γιασεμί που τύλιγε την πέργκολα στην αυλή του σπιτιού τους, με τα λευκά του πέταλα και τη μυρωδιά τους, την ατέρμονη κίνηση και τις σκιές τους, όπως έτρεμαν και σκορπίζονταν τις τελευταίες μέρες στις αιφνίδιες ριπές του ανέμου, αφήνοντας στη θέση τους μικρές τρύπες να χάσκουν στο κενό. Το ήξερε πως ο θάνατός του θα σήμαινε και τον δικό της θάνατο. Ήταν η άγκυρά της, άλλωστε κάθε παιδί είναι μια άγκυρα στο χάος. Αν χανόταν, θα χανόταν και η ίδια.
Εξακολούθησε να κολυμπάει αποπροσανατολισμένος. Ο χρόνος του ψαλιδιζόταν. Του φάνηκε ότι δυο ασημένιες μουρμούρες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους προτού τον προσπεράσουν. Τι παράδοξο, ο κόσμος του διαλυόταν μέσα σε στρόβιλο κι αυτός κολλούσε σε σκέψεις για ψάρια που συνεννοούνται με το βλέμμα. Το βάρος μπερδευόταν με την ελαφρότητα και ο τρόμος επιστράτευε το αστείο. Ασάφεια. Ρεύματα που συγκρούονταν δίπλα του, παράξενα σχήματα στην άμμο, φύκια που έτρεμαν, ψάρια φουσκωμένα σαν μπαλόνια. Ψευδαίσθηση, ένας ρευστός γρίφος με ανύπαρκτα πλάσματα του βυθού να αιωρούνται μπροστά του ασπόνδυλα, με τα μάτια τους εξογκωμένα στο σκοτάδι. Πηχτός φόβος ως αποτέλεσμα πηχτής βλακείας.
Η τελευταία σταθερή εικόνα που συγκράτησε πριν να βουτήξει ήταν το σκάφος του, ένα Gallart 13.5 MS, μοντέλο του 1980, σαν καινούριο, αγορασμένο από δεύτερο χέρι με αιματηρές οικονομίες λίγους μόλις μήνες μετά την κατασκευή του. Πόσες δουλειές σχεδίαζε να κάνει με το καινούριο σκάφος του και πόσες είχε κάνει ήδη με μέσα μηδενικά πριν από την Μπαμπαλού, παίζοντας το κεφάλι του κορόνα γράμματα; Χανόταν στον βυθό και το μόνο που σκεφτόταν ήταν ότι αγαπούσε εκείνο το σκαρί με το αστείο όνομα που χόρευε στα κύματα. Τίποτα δεν θα γινόταν χωρίς την Μπαμπαλού, τίποτα δεν θα γινόταν αν δεν δενόταν με τα αντικείμενα πολύ περισσότερο απ’ ό,τι με τους ανθρώπους. Τα αντικείμενα ήταν οι δικές του άγκυρες στο τρικυμισμένο χάος, η θεραπεία της ύλης, όπως έλεγε. Το ήξερε πως αν κατάφερνε να βγει ζωντανός η μνήμη θα πριόνιζε τα συμβάντα κι όλα θα συρρικνώνονταν σε μια ιστορία ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλες. Πολύ μπλα μπλα προορισμένο να εξανεμιστεί. Ακόμη και ο ίδιος θα σκέβρωνε για να χωρέσει στην αφήγησή του κι ας ήταν ο πρωταγωνιστής της. Οι πάντες μικραίνουν για να χωρέσουν σε μια ιστορία που παραμένει αιωνίως μεγαλύτερη από τους ίδιους.
Η ιστορία του ήταν ότι εκείνη την ώρα δυσκολευόταν να ορίσει τις κινήσεις του. Γνώριζε πως δεν γινόταν να τα παρατήσει, είχε ρίξει ένα σωρό λεφτά στο σκάφος, είχε πειράξει την καρίνα του γι’ αυτή η δουλειά, οι άλλοι στο εξωτερικό τον περίμεναν, έκανε όνειρα, θ’ αγόραζε επιτέλους τα συλλεκτικά γυαλιά ηλίου Cartier με σκελετό χρυσό 18 καρατίων που τα λιγουρευόταν μήνες, θα κατάφερνε να φύγει από τη χώρα. Η αστραφτερή Μπαμπαλού ήταν η μόνη σανίδα σωτηρίας κι αναμφισβήτητα η μεγαλύτερη αγάπη του. Είχε το παρατσούκλι της μάνας του. Οι περισσότεροι νόμιζαν ότι το σκάφος πήρε το όνομα της μάνας, στην πραγματικότητα όμως, η μάνα του άλλαξε όνομα αφότου αγοράστηκε το σκάφος…
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Ευτυχία Γιαννάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε πληροφορική, μουσική τεχνολογία και επικοινωνία και εργάστηκε για αρκετά χρόνια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Έχει εκδώσει, με ψευδώνυμο, το μυθιστόρημα Χάρντκορ (Ωκεανίδα, 2000) που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο.
Από τις εκδόσεις Ίκαρος κυκλοφορεί η σειρά αστυνομικών μυθιστορημάτων «Η Τριλογία της Αθήνας»: Στο πίσω κάθισμα (2016), Αλκυονίδες μέρες (2017), Πόλη στο φως (2018) και η σειρά παιδικού μυστηρίου Πιτσιμπουίνοι: Τα πρώτα μου μυστήρια.
Περισσότερα για την ίδια μπορείτε να δείτε στο www.giannaki.com
ο ΤΥΠΟΣ έγραψε…
«…Η Ευτυχία Γιαννάκη έχει κατακτήσει μια θέση στην Ιστορία της σύγχρονης αστυνομικής λογοτεχνίας με το σπαθί της… ή μάλλον με το μαχαίρι των θυτών της».
-Γιώργος Περαντωνάκης- Book Press
«Η Γιαννάκη και η γραφή της ωριμάζουν μαζί με τους ήρωές της και τα πάθη τους».
-Don’t Ever Read Me-
«…Αναμφισβήτητα, η Ευτυχία Γιαννάκη έχει στυλ και με το δικό της έργο μάς υπενθυμίζει ότι η ελληνική σκηνή των αστυνομικών μυθιστορημάτων αποκτά βάθος και πολυμορφία».
-Νίκος Βατόπουλος- Καθημερινή
«…Η Ευτυχία Γιαννάκη που αρέσκεται στους ειρωνικά σκοτεινούς τίτλους αποδεικνύει ότι επαξίως επαινέθηκε για την ψυχαναλυτική δύναμη των ηρώων. Για την οξυδερκή περιγραφή της πόλης και των ανθρώπων της… Αλλά πάνω απ’ όλα μας δίνει έναν καθ’ όλα ευάλωτο και ευαίσθητο αστυνόμο Κόκκινο να αποδεικνύει διαρκώς πως η ανέκφραστη αγάπη είναι σχεδόν έγκλημα… Εξαιρετικό δείγμα αστυνομικής γραφής».
-Ελένη Γκίκα- Φιλελεύθερος
«Η συγγραφική δύναμη της Γιαννάκη φαίνεται στη διείσδυση στην ψυχολογία των ανθρώπων… Οι Αλκυονίδες μέρες είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία που γράφτηκαν για την κρίση».
-Βασίλης Βασιλικός- Εφημερίδα Νέα Σελίδα
Σειρά: Η Τριλογία του βυθού
Κατηγορία: Σύγχρονη Ελληνική Πεζογραφία/Μυθιστόρημα
ISBN: 978-960-572-335-4