Οι επικίνδυνες αυταπάτες της Αθήνας
-Η ώρα της κρίσης με την Τουρκία πλησιάζει
Του
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΛΑΥΡΕΝΤΖΟΥ
Συμβούλου επιχειρήσεων – Συγγραφέα
Όλα δείχνουν ότι στα ελληνοτουρκικά μπαίνουμε σε μια φάση που «ο κόμπος φτάνει στο χτένι», καθώς η Τουρκία εμφανίζεται έτοιμη να κορυφώσει τις προκλήσεις της στην ελληνική ΑΟΖ. Πράγματι, πριν από λίγες ημέρες δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Τουρκίας η αίτηση της κρατικής εταιρείας πετρελαίων ΤΡΑΟ για πραγματοποίηση σεισμικών ερευνών εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
Η ενέργεια αυτή αποτελεί απλώς το επόμενο στάδιο των τουρκικών προκλήσεων, που ξεκίνησαν τον προηγούμενο Νοέμβριο. Η αρχή έγινε τότε με το παράνομο τουρκολιβυκό σύμφωνο, το οποίο διαμοίρασε μεταξύ Λιβύης και Τουρκίας την ελληνική ΑΟΖ από τη Ρόδο έως το Καστελλόριζο. Ακολούθησε η κατάθεση της συμφωνίας στον ΟΗΕ και πλέον σε αυτήν τη φάση η Τουρκία φαίνεται έτοιμη να προχωρήσει σε γεώτρηση στην εν λόγω περιοχή.
Έως τώρα, η αντίδραση της ελληνικής πλευράς σε αυτές τις ενέργειες υπήρξε χλιαρή. Περιορίστηκε στην αναζήτηση φραστικής κυρίως υποστήριξης από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ΗΠΑ και κατέφυγε στις γνωστές επικλήσεις του διεθνούς δικαίου. Όσον αφορά δε το εσωτερικό, από διάφορους κύκλους προβλήθηκε ως «λύση» η προσφυγή στη Χάγη. Ακόμη και ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι «αν δεν μπορούμε να τα βρούμε με την Τουρκία, ας πάμε τελικά στη Χάγη και ας είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε την όποια απόφαση».
Πρόκειται για μια ιδιότυπη πολιτική κατευνασμού, ο οποία προσπαθεί να εξωραΐσει τα φοβικά σύνδρομα του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Μπροστά στον διακηρυγμένο στόχο να αποφευχθεί πάση θυσία μια σύρραξη, η Αθήνα φαίνεται να προβάλει ως μόνη πολιτική την παραχώρηση, μέσω Χάγης, ορισμένων κυριαρχικών της δικαιωμάτων, με αντάλλαγμα την αναγνώριση των υπολοίπων από την Τουρκία.
Με άλλα λόγια, η Αθήνα ήδη εμφανίζεται να έχει αποδεχτεί την Τουρκία ως κριτή των κυριαρχικών της δικαιωμάτων και απλώς επιζητά μια συμφωνία που θα κατοχυρώσει τα δικαιώματα που η Τουρκία της επιτρέπει να έχει σε αυτήν τη φάση.
H ψευδαίσθηση του διεθνούς δικαίου
Στην πραγματικότητα, η πολιτική αυτή είναι ένας συνδυασμός της ακατάσχετης τάσης των ελληνικών ελίτ να υποχωρήσουν μπροστά στην Τουρκία και του αυτοεγκλωβισμού τους στην ψευδαίσθηση του διεθνούς δικαίου. Η προσέγγιση αυτή είναι όμως λανθασμένη, γιατί στην πραγματικότητα αυτό που επιδιώκει η Αθήνα είναι να ανταλλάξει μερικά από τα δικαιώματά της με μια τουρκική υπογραφή. Έτσι, όμως, η Αθήνα απλώς υπερτιμά την υπογραφή της Τουρκίας, σε μια προσπάθεια να εξαπατήσει τον εαυτό της. Πράγματι, ακόμη και αν κάποιος έμπαινε σε μια τέτοια λογική, θα παρέβλεπε ηθελημένα ότι η Τουρκία είναι ένα κράτος που ουδέποτε τήρησε τις συμφωνίες του.
Όμως και η επιμονή στην υποτιθέμενη παντοδυναμία του διεθνούς δικαίου είναι μια επικίνδυνη αυταπάτη, και μάλιστα για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι διαχρονικά το διεθνές δίκαιο δεν στάθηκε ποτέ ικανό να αποτρέψει τις ενέργειες των ισχυρών. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ενώ η ελληνική πλευρά επικαλείται μονίμως το διεθνές δίκαιο, η ίδια δεν το εφαρμόζει για τον εαυτό της. Έτσι, είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη χώρα στον κόσμο η οποία δεν έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ. Ακόμη είναι από τις ελάχιστες χώρες που δεν έχει ορίσει ΑΟΖ.
Πώς λοιπόν η Ελλάδα ομνύει στην παντοδυναμία του διεθνούς δικαίου, όταν η ίδια αδυνατεί ή αποφεύγει να το εφαρμόσει; Δεν είναι αυτό, άραγε, μια ομολογία ότι οι διεθνείς εξελίξεις καθορίζονται από τους συσχετισμούς ισχύος; Εμείς οι Έλληνες θα έπρεπε να το έχουμε εμπεδώσει αυτό, αφού ο Θουκυδίδης μας το είπε ξεκάθαρα αιώνες πριν: «Οι ισχυροί προχωρούν μέχρι εκεί που τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι ανίσχυροι υποχωρούν μέχρι εκεί που τους επιβάλλει η αδυναμία τους».
Θα έπρεπε όμως να γνωρίζουμε και αυτό που είπε ο Περικλής στο Μεγαρικό Ψήφισμα, αναφερόμενος στους Σπαρτιάτες: «Αν υποχωρήσουμε τώρα σε αυτές τις απαιτήσεις τους, την αμέσως επόμενη μέρα θα μας ζητήσουν κάτι ακόμη μεγαλύτερο». Και πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά; Αφού το δίλημμα «πόλεμος ή υποταγή» θα ισχύει και την επομένη ενός «λελογισμένου» συμβιβασμού τον οποίο ονειρεύεται η Αθήνα με την Τουρκία.
Τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι ο μόνος δρόμος που υπάρχει για την Ελλάδα είναι ο δρόμος της αντίστασης. Και αυτό όχι μόνο γιατί το υπαγορεύει η Ιστορία αυτού του τόπου αλλά και γιατί κανένας συμβιβασμός δεν θα λύσει το πρόβλημα. Ας αφήσουν λοιπόν οι αθηναϊκές ελίτ τα σχέδια για «έντιμους συμβιβασμούς» με την Τουρκία και ας αρχίσουν να οργανώνουν την ελληνική αντεπίθεση. Μόνο η ελληνική αποφασιστικότητα μπορεί να συνετίσει την Τουρκία.