Αρχίζουμε να σκεφτόμαστε πιο ανθρώπινα
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Κι ενώ σε όλη τη χώρα υπάρχει μια σχετική ηρεμία, που οφείλεται στη σοκαριστική πανδημία του θανατηφόρου ιού και στην ατομική ευθύνη όλων μας, που καταλάβαμε ότι πρέπει να προστατεύσουμε τα παιδιά μας και τους εαυτούς μας, το φαινόμενο της αυτοδικίας ξεπήδησε –για γελοίους λόγους– απειλητικό στο ωραιότερο νησί της πατρίδας μας στην Κρήτη.
Κι είναι σαν να γυρίσαμε στην αρχή, τότε που όλα λύνονταν με τα πιστόλια και οι απανωτοί θάνατοι, η λεγόμενη «βεντέτα», αποτελούσε γενναιότητα, ανδρισμό και τρόπο ζωής ενός κόσμου μεγαλωμένου στις άγριες πλαγιές, άγριου, σαν τους αγκαθωτούς θάμνους των βουνοπλαγιών, ενώ η απέραντη θάλασσα του πελάγους δεν είχε εξημερώσει τα αισθήματά τους. Μορφώθηκαν, διακρίθηκαν, αλλά η αμορφωσιά στα ψηλά βουνά, στα παραδοσιακά λημέρια των πολεμιστών των εθνικών αγώνων, έμεινε ακόμα μικρή, αλλά ικανή να μας απογοητεύσει, να μας δώσει πίκρα που ακούμπησε τις ψυχές μας.
Υπάρχει ακόμα η «βεντέτα»; Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι τίποτε δεν μπορεί να αντικαταστήσει τις ζωές μας και τίποτε δεν μπορεί να μας αποδώσει τον χαρακτηρισμό του «άντρα». Ένας μονοκύτταρος οργανισμός έστειλε στον άλλο κόσμο χιλιάδες ανθρώπους. Θα μπορούσε, άραγε, αυτή η λεγόμενη «λεβεντιά» να τα βγάλει πέρα μαζί του. Όχι βέβαια, γιατί είναι σαν να πολεμάς αόρατους εχθρούς, δαίμονες, φαντάσματα. Ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε λίγο πιο ήρεμα, λίγο πιο ανθρώπινα, να σεβόμαστε την ίδια την ύπαρξή μας, γιατί το μόνο που κατάφεραν αυτοί οι δύο φόνοι ήταν να πληγώσουν μανάδες, να ντύσουν στα μαύρα μια γειτονιά που θα φοβάται να μιλήσει ή να πάρει το μέρος της μιας ή της άλλης πλευράς.
Μου θυμίζει λίγο το συναίσθημα που ένιωσα, με άλλη βέβαια οξύτητα, όταν είδα και άκουσα έναν καλλιτέχνη, χρησιμοποιώντας την καρότσα ενός φορτηγού και την ορχήστρα της, να διασχίζει τις γειτονιές της Αθήνας τραγουδώντας και ο κόσμος να τη χειροκροτεί με συγκίνηση από τα μπαλκόνια του και τα δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια από αγάπη, από το «είμαστε όλοι μαζί», που είχε αρχίσει να ριζώνει στις καρδιές μας. Αν ορισμένοι συνάδελφοί αυτής της καλλιτέχνιδας επιθυμούν να το πολιτικοποιήσουν όλο αυτό, κάνουν ένα σοβαρό λάθος. Έχουν προσφέρει όλοι σε κάθε συγκέντρωση, σε κάθε είδους διαμαρτυρία και κανείς δεν τους χαρακτήρισε.
Έλεος, επιτέλους, όλα πρέπει να έχουν σχέση με την πολιτική; Οι ποιούντες ήθη καλό θα ήταν να καλλιεργήσουν το «όλοι μαζί», παρά τις μπαρούφες που αμολάνε και δημιουργούν πάθη, μίση, καχυποψία, ξεχνώντας ότι όλοι πιεζόμαστε και όχι ο καθένας ξεχωριστά. Ας λάβουν υπ’ όψιν ότι ο καθένας παίρνει τη θέση που του αξίζει, γιατί ο κόσμος ξέρει να βάζει τον καθέναν στη θέση του.