Ξένια Καλογεροπούλου: Τώρα πια δεν βλέπω…
«Έχασα το μεγαλύτερο μέρος της όρασής μου σχεδόν ταυτόχρονα με την εξάπλωση του κορωνοϊού. Κι αυτό δεν ήταν πολύ καλό timing. Δυο-τρεις μέρες αφότου άρχισα να μη βλέπω, δεν μπορούσα ούτε να βγω έξω. Όποτε ακούω τους ανθρώπους που λένε ότι είναι κλεισμένοι μέσα, σκέφτομαι “ναι, αλλά εσύ έχεις ταινίες να δεις, βιβλία να διαβάσεις, μπορείς να γράψεις στο κομπιούτερ σου. Εγώ δεν έχω τίποτε από όλα αυτά”.
Και με πιάνει το παράπονο. Αλλά προσαρμόζομαι σιγά σιγά. Είμαι με τις ώρες μου: κάποιες φορές παθαίνω απελπισία κι άλλες περνάω καλά. Έχω επίσης μια βλακώδη αίσθηση –μάλλον κοροϊδεύω τον εαυτό μου– ότι, όταν βγούμε πάλι έξω, ξαφνικά θα βλέπω. Αυτό είναι πολύ γελοίο, αλλά και μελαγχολικό. Μια ψευδαίσθηση.
Το σοβαρό πρόβλημα της όρασης είχε αρχίσει λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα, αλλά εμείς οι θεατές δεν αντιληφθήκαμε τίποτε. Ήμουν απολύτως μέσα στην παράσταση, την απολάμβανα. Μπορεί να έκλαιγα στις κουίντες επειδή έχανα το φως μου, αλλά επάνω στη σκηνή ήμουν ευτυχής. Άλλωστε, έτσι όπως βρισκόμασταν ανάμεσα σε σκιές, έβλεπα μια χαρά. Απλώς με πρόσεχαν λίγο στις μετακινήσεις».
Πριν αρχίσουν όλα αυτά, είχε ξεκινήσει να γράφει ένα καινούργιο βιβλίο. Ή όχι ακριβώς βιβλίο, όπως εξηγεί: «Είχα αρχίσει να γράφω ένα είδος συνέντευξης του εαυτού μου. Σαν τη Χαλιμά στις “Χίλιες και μία νύχτες” που, προκειμένου να μείνει ζωντανή, έφτιαχνε μία ιστορία κάθε βράδυ. Μήπως κι εγώ έτσι καταφέρω να τελειώσω το βιβλίο· γιατί ο χρόνος μικραίνει. Αλλά πια μου κόπηκε η διάθεση. Τον Κωστή τον εκνεύριζα με τις αιφνίδιες αλλαγές της διάθεσής μου. Μου έλεγε ότι είμαι πολύ κυκλοθυμική και δεν μπορούσε να με βλέπει τη μια στον πάτο του γκρεμού και την άλλη να πετώ στα ουράνια. Αλήθεια είναι αυτό: μπορεί κάποιες φορές να νιώθω απελπισία, αλλά συγχρόνως υπάρχουν κι οι χαρές της ζωής, μεγάλες και μικρές. Όπως όταν κοιμόμαστε αγκαλιά με τη Μαρού (τη γατούλα της) και μου χαϊδεύει το πρόσωπο με το ποδαράκι της. Ή όταν επιστρέφεις σπίτι κουβαλώντας δύο μεγάλες σακούλες από το σούπερ μάρκετ και βλέπεις ότι το ασανσέρ βρίσκεται στο ισόγειο».
«Το κύριο επάγγελμά μου είναι να γράφω και να λέω τα παραμύθια. Γιατί βρήκα τον τρόπο να τα λέω έτσι ώστε να το χαίρομαι. Καθόλου εύκολα και ας φαίνεται απλό. Για μένα ήταν πάντα μια μικρή πρεμιέρα να αφηγηθώ ένα παραμύθι. Έγινε κάτι πολύ δικό μου να βλέπω τα μάτια των παιδιών και να τους αφηγούμαι. Τώρα που δεν βλέπω, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το κάνω πια».
Υπογραφή: Ξένια Καλογεροπούλου, ηθοποιός, ετών 83…