Η Τουρκική απειλή μεγεθύνεται και η Ελλάδα αδρανεί ή ολιγωρεί στην οργάνωση της άμυνάς της
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
Η οικονομική κρίση που διέρχεται η Τουρκία, με τη θεαματική πτώση της Τουρκικής λίρας, ή ακόμη και η άνοδος στο προσκήνιο νέων πολιτικών, ορισμένοι από αυτούς παλαιοί φίλοι και συνοδοιπόροι του Ερντογάν, που τώρα τον αντιπολιτεύονται, δεν πρέπει να μας εξαπατούν και να θολώνουν την κρίση μας σχετικά με την Τουρκική απειλή και την αμεσότητά της.
Η οικονομική κρίση είναι ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα για τον Ερντογάν, γιατί η οικονομική του επιτυχία κατά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια είναι εκείνη που άνοιξε τον δρόμο και στα Ισλαμικά και Νεοθωμανικά ιδεολογήματά του. Προέβλεπε την ιδέα ενός νέου Ισλάμ, που δεν είναι τροχοπέδη στην πρόοδο, αλλά που φέρνει ανάπτυξη και δίνει δύναμη στην Τουρκία, ώστε να διεκδικήσει μια νέα διεθνή θέση, κατά το παράδειγμα του οθωμανικού παρελθόντος της.
Η ισχυρή οικονομία είναι εκείνη επίσης που επέτρεψε στον Ερντογάν να στηρίξει την αμυντική βιομηχανία και τους μεγάλους εξοπλισμούς, όπως επίσης να αγνοήσει τις Αμερικανικές πιέσεις για τα ανοίγματα στη Ρωσία και την αγορά ιδιαίτερα του συστήματος S-400. Το τελευταίο ήρθε πάλι στο επίκεντρο με την οικονομική κρίση. Το δίλημμα που αντιμετωπίζει τώρα ο Ερντογάν είναι η προσφυγή είτε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είτε στην Αμερικανική βοήθεια, με τη μορφή συμφωνιών swaps, ανταλλαγή δηλαδή Τουρκικών λιρών με δολάρια, ώστε να ενισχυθεί η σταθερότητα της Τουρκικής λίρας και η συναλλαγματική θέση της χώρας.
Το πρώτο είναι ανάθεμα για τον Ερντογάν, γιατί θα έπληττε καίρια την εικόνα του αλλά και το κύρος της χώρας του. Ο Ερντογάν προβάλλει ως μία από τις μεγάλες οικονομικές και πολιτικές επιτυχίες του την αποδέσμευση της Τουρκίας από το ΔΝΤ, που συνδέει την οποιαδήποτε βοήθειά του με σκληρούς όρους νεοφιλελεύθερης πολιτικής λιτότητας και «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων». Το δεύτερο επανέφερε το ακανθώδες θέμα των S-400 στις Τουρκο-Αμερικανικές σχέσεις.
Οι Αμερικανοί, ιδιαίτερα ο Πρόεδρος Τραμπ, επιθυμούν να επαναρυμουλκήσουν την Τουρκία στο Δυτικό στρατόπεδο και να την απομακρύνουν από τον Πρόεδρο Πούτιν. Εκμεταλλεύονται γι’ αυτό τη μεγάλη οικονομική ανάγκη της Τουρκίας, την οποία μόνο οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να καλύψουν, και τις αντιφάσεις και τα προβλήματα που υπάρχουν μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας στη Συρία.
Ο Ερντογάν ελίσσεται συνεχώς, προσπαθώντας να αποφύγει το σκληρό δίλημμα της επιλογής, ελπίζοντας ότι θα μπορούσαν να ικανοποιηθούν οι Αμερικανοί με υποσχέσεις. Ζητά ταυτοχρόνως από αυτούς «ανταλλάγματα» για να αντισταθμίσει το πολιτικό κόστος ενός ενδεχόμενου παγώματος, π.χ., της ενεργοποιήσεως των S-400, για μια απροσδιόριστη περίοδο. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι το νέο Τουρκικό παζάρι για τους S-400 θα μπορούσε να έχει οδυνηρό κόστος για την Ελληνική πλευρά, γιατί είναι γνωστό ότι ορισμένα τουλάχιστον από τα «ανταλλάγματα» που ζητά ο Ερντογάν είναι σε βάρος της Ελλάδος και της Κύρου.
Εν τω μεταξύ, ενώ αναμένεται η έκβαση των Αμερικανο-Τουρκικών διαβουλεύσεων, η Άγκυρα κλιμακώνει την εκστρατεία της για τη λεγόμενη «Γαλάζια Πατρίδα», που εν πολλοίς συναρτάται και με τη θέση που θα τηρήσει τελικά η Αμερικανική πλευρά. Η κλιμάκωση της Τουρκικής επιθετικής και επεκτατικής πολιτικής εκδηλώνεται:
α. Με ένταση των υπερπτήσεων πάνω από Ελληνικά νησιά, αλλά προσφάτως και στον Έβρο, που έχουν το νόημα της αμφισβητήσεως της Ελληνικής κυριαρχίας σ’ ολόκληρο το Ανατολικό Αιγαίο.
β. Με ένταση της απροκάλυπτης προπαγάνδας για κατεχόμενα δήθεν από την Ελλάδα «Τουρκικά» νησιά στο Αιγαίο και αιτήματα για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, τη στιγμή που εντείνεται η Τουρκική απειλή εναντίον τους.
γ. Με προκλητικές διαμαρτυρίες κατά της Ελλάδος για ναυτικές ασκήσεις στο Κεντρικό Αιγαίο και στις Κυκλάδες.
δ. Με διεκδικήσεις ΑΟΖ, που αγνοούν τα Ελληνικά νησιά και φτάνουν μέχρι νότια της Κρήτης. Αποκορύφωμα της πολιτικής αυτής, που αποτελεί τον άξονα της λεγόμενης «Γαλάζιας Πατρίδας», είναι το Τουρκο-Λιβυκό μνημόνιο. Συναφείς προς το μνημόνιο αυτό αλλά και με την Τουρκική στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη υπέρ του Αλ Σάρατζ στην Τρίπολη ήταν και οι πρόσφατες Τουρκικές αεροπορικές ασκήσεις εναέριου ανεφοδιασμού και βομβαρδισμού νοτίως της Κρήτης. Συναφείς είναι και οι απειλές για Τουρκικές έρευνες και γεωτρήσεις νότια της Κρήτης αλλά και αλλού στην Ελληνική ΑΟΖ, με βάση τις Τουρκικές θεωρίες ότι τα νησιά δεν έχουν ΑΟΖ και τις διεκδικήσεις που περιλαμβάνονται στο Τουρκο-Λιβυκό μνημόνιο.
ε. Με την εισβολή του «Γιαβούζ» στην ΑΟΖ της Κύπρου και τις προγραμματιζόμενες Τουρκικές γεωτρήσεις σε οικόπεδα που έχουν παραχωρηθεί από την Κυπριακή κυβέρνηση σε ξένες εταιρείες. Η Άγκυρα άρπαξε την ευκαιρία που δημιούργησε στον ενεργειακό τομέα η κρίση του κορονοϊού για να σπεύσει να καλύψει το κενό που άφησε η αποχώρηση για έναν χρόνο, τουλάχιστον, της Αμερικανικής ExxonMobil και η αναστολή των εργασιών για μια ορισμένη περίοδο, των εταιρειών Eni και Total. Είναι τραγικό η πρόκληση αυτή, μέσα στη διεθνή αναταραχή και σύγχυση που δημιουργεί η επιδημία του κορονοϊού, να μένει αναπάντητη και να εξελίσσεται σε τετελεσμένο γεγονός.
Η κλιμάκωση της Τουρκικής προκλητικότητας, με θεωρητική βάση τη λεγόμενη «Γαλάζια Πατρίδα», έδωσε το προβάδισμα από το υπουργείο Εξωτερικών στο υπουργείο Αμύνης, γεγονός που ανεφάνη και στις στήλες του Τουρκικού Τύπου, με πληροφορίες για τριβές μεταξύ του ΥΠΕΞ Τσαβούσογλου και του ΥΠΕΘΑ Στρατηγού Ακάρ. Τι κάνει η Ελλάδα απέναντι σε αυτές τις προκλήσεις, οι οποίες υποστηρίζονται από συνεχή ενίσχυση των Τουρκικών εξοπλισμών και από Τουρκικά σχέδια υβριδικού πολέμου με τους λαθρομετανάστες;
Η Ελλάδα παραμένει, δυστυχώς, αδρανής ή πράττει ελάχιστα από αυτά που είναι αναγκαία. Συνεχίζει την πολιτική του κατευνασμού, όσο ανεδαφική και αδιέξοδη και αν έχει αποδειχθεί. Ενώ διαπιστώνεται ότι η Άγκυρα χρησιμοποιεί, κυνικά και αδίστακτα, τη στρατιωτική ισχύ για να προωθήσει τους στόχους της, η σημερινή κυβέρνηση, όπως και η προηγούμενη, συνεχίζει την ίδια πολιτική της ουσιαστικής απραξίας στον τομέα της άμυνας. Επικαλείται τις οικονομικές δυσχέρειες. Για να δώσει στις τράπεζες, που βρίσκονται άλλωστε υπό ξένο έλεγχο, 12 δισ. ευρώ, με το εύφημο σχέδιο «Ηρακλής», βρήκε τρόπο να πιέσει τους δανειστές να το εγκρίνουν από το αποθεματικό (μαξιλάρι). Δεν βρήκε τρόπο να συνδέσει τουλάχιστον το θέμα αυτό με την παράλληλη έγκριση 2 – 3 δισ. ευρώ, που είναι εκ των ων ουκ άνευ, για την εθνική ασφάλεια και άμυνα.
Το επιχείρημα «δεν έχουμε χρήματα και δεν κάνουμε αυτό που πρέπει» είναι πολύ επικίνδυνο στην εθνική άμυνα, γιατί έχει πολύ μεγάλο και ανεπανόρθωτο κόστος. Στην Κύπρο, διαχρονικά, ο ξένος παράγων ασκούσε συνεχώς πίεση και συμβούλευε τις εκάστοτε ηγεσίες, με τη συνεπικουρία επιτοπίων ιδεολογικών απολογητών, να αποφύγει την αμυντική θωράκιση, γιατί αυτό θα ήταν επικίνδυνο και θα όρθωνε τείχη με τους Τουρκοκυπρίους! Στην πραγματικότητα οι σύμβουλοι της πολιτικής αυτής πίστευαν ότι εάν προχωρούσε η αμυντική θωράκιση η Ελληνοκυπριακή πλευρά θα γινόταν πολιτικά «αδιάλλακτη» και δεν θα συναινούσε σε πολιτική «λύση» τύπου Ανάν, που προωθούσαν.
Η Ελληνική πλευρά θα έπρεπε να μείνει ακάλυπτη από την Τουρκική απειλή, ώστε η τελευταία να λειτουργεί ως καταλύτης για υποχωρήσεις της Ελληνικής πλευράς και «ειρηνική λύση»! Αυτό ήταν επίσης το νόημα της υπονομεύσεως του ενιαίου αμυντικού δόγματος. Η Κύπρος έπρεπε να παραμείνει μόνη και στρατιωτικά αδύναμη.
Η λογική αυτή δεν ισχύει μόνο για την Κύπρο. Μπορεί να ισχύει και για την Ελλάδα και να είναι η σιωπηρή και ανομολόγητη εξήγηση για την παρουσιαζόμενη απραξία και ολιγωρία στην άμυνα, όταν ο κίνδυνος είναι ενώπιόν μας, κυριολεκτικά προ των θυρών.
Η ίδια πολιτική συνεχίζεται, δυστυχώς, και στο άλλο μεγάλο εθνικό θέμα, στο οποίο αφέθηκε να εξελιχθεί η λαθρομετανάστευση από τις διαδοχικές Ελληνικές ηγεσίες, με αφετηρία τον Κώστα Σημίτη και τον Γιώργο Παπανδρέου και αποκορύφωμα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η σημερινή κυβέρνηση αμιλλάται γενναία την προηγούμενη και συνεχίζει, σε αδρές γραμμές, την ίδια πολιτική. Η αλλαγή του Έβρου απεδείχθη εφήμερη.
Η κυβέρνηση παλινδρόμησε γρήγορα στην προηγούμενη πολιτική. Μόνο πλέον ο Ελληνικός λαός, με την αντίστασή του, μπορεί να προστατεύσει τη χώρα του και το εθνικό του μέλλον.
Φωτό: real.gr