CoVid-19, φάση 2: Συμπληγάδες Πέτρες Υγείας – Οικονομίας
Του
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΠΕΧΡΑΚΗ*
Η κατακτητική συμβίωση του νέου κορονοϊού με τον άνθρωπο συνεχίζεται με οδυνηρές απώλειες, που καταγράφονται και παρουσιάζονται καθημερινά, υπό μορφή κανονικών πολεμικών ανακοινωθέντων.
Η Ιατρική, για άλλη μία φορά, τρέχει πίσω από τα γεγονότα με όλες τις δυνάμεις της, που εκ των πραγμάτων αποδείχθηκαν ανεπαρκείς στον τομέα της πρόληψης. Ακόμη και στους τομείς της διάγνωσης και θεραπείας είδαμε τα υγειονομικά μας συστήματα να καταρρέουν, εντυπωσιακά μάλιστα σε χώρες-πρότυπα του σύγχρονου ιατρικού πολιτισμού.
Οι αρμόδιοι, άπειροι και αυτοί διαχειριστές μιας πρωτοφανούς παγκόσμιας κρίσης, μας ενημερώνουν ότι μετά την καθολική μας κατάληψη από τον ιό και τον απόλυτο εγκλεισμό που ακολούθησε περάσαμε πλέον σε μια λεγόμενη «δεύτερη φάση». Μια φάση που σηματοδοτήθηκε από λιγότερες απώλειες, οι οποίες φαίνεται ότι επιτρέπουν λιγότερες θυσίες των ατομικών, οικογενειακών, κοινωνικών και οικονομικών μας δραστηριοτήτων, αυτό, δε, υπό την αίρεση της άμεσης ανάκλησης σε περίπτωση αποτυχίας.
Πρόκειται, δηλαδή, για μια πειραματικά ελεγχόμενη μείωση της προστασίας της δημόσιας υγείας, σε μια προσπάθεια αντιστάθμισης άλλων απωλειών, κυρίως οικονομικών, που αν αγνοηθούν εκτιμάται ότι θα στραφούν ως μπούμερανγκ και κατά της ίδιας της υγείας.
Το πέρασμα, δηλαδή, στη δεύτερη φάση δεν σημαίνει καθόλου ότι νικήσαμε τον ιό.
Σημαίνει ότι εξακολουθούμε να βιώνουμε μια επώδυνη ήττα, στη διαχείριση της οποίας η πρωτόγονη λύση του αυστηρού εγκλεισμού έπαιξε μεν τον ρόλο της, δεν αντέχεται όμως άλλο.
Σημαίνει ότι τώρα, ως σύγχρονοι αργοναύτες, καλούμαστε να περάσουμε υπεύθυνα ανάμεσα από τις Συμπληγάδες Πέτρες της Υγείας και της Οικονομίας.
Και αυτό μάλιστα χωρίς δοκιμαστικό περιστέρι.
Εμείς οι ίδιοι είμαστε και οι πειραματιστές και τα πειραματόζωα!
Είναι η δυσκολότερη φάση της αντιμετώπισης του ιού από τον άνθρωπο.
Δεν υπάρχουν περιθώρια ολιγωρίας, ανευθυνότητας ή εφησυχασμού, διότι το παραμικρό λάθος μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλη καταστροφή.
Η καθημερινότητα του καθενός μας είναι ένα παιχνίδι ζωής όλων μας.
Αυτό κάποιος θα έπρεπε να το εξηγήσει στα «παιδιά της πλατείας».
Και κάτι ακόμη: Η διάρκεια της δεύτερης φάσης είναι χρονικά απροσδιόριστη.
Ας είμαστε προετοιμασμένοι ότι τέλος της φάσης αυτής δεν υφίσταται, χωρίς την ανακάλυψη και την παγκόσμια εφαρμογή ενός εμβολίου, που εξ ορισμού είναι πλέον κοινωνικό αγαθό. Μέχρι τότε, η υπαναχώρηση στον εγκλεισμό θα παραμένει όχι απλά ως μοιραία συνεχιζόμενη απειλή, αλλά ως πολύ αυστηρή ποινή κάποιων θεωρούμενων μικρών σφαλμάτων.
———
* Πνευμονολόγου – Εντατικολόγου Ιατρικού Αθηνών, Διευθυντή Ινστιτούτου Δημόσιας Υγείας Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος, πρ. Αναπληρωτή Καθηγητή ΕΚΠΑ και Harvard