Τέχνη την εποχή του κορωνοϊού 2
Αγαπητοί φίλοι,
Με πολύ χαρά μοιραζόμαστε μαζί σας την δεύτερη παρουσίαση των σκέψεων των καλλιτεχνών της γκαλερί, απευθείας από το δημιουργικό τους καταφύγιο.
Θα χαρούμε να λάβουμε τις εντυπώσεις σας, από αυτό το ιδιαίτερο ημερολόγιο τέχνης στην εποχή του κορωνοϊού.
Μένουμε ασφαλείς. Μένουμε δημιουργικοί.
Κάτω από δύσκολες και αγχογόνες συνθήκες, ο καλλιτέχνης για μια φορά ακόμη συνειδητοποιεί πόσο προνομιούχος είναι. Έχει αποδειχθεί πως η δημιουργικότητα σώζει. Και αν ο εγκλεισμός ξορκίζεται μπροστά στο τελάρο, τη φαντασία και τα χρώματα, ο ίδιος εγκλεισμός γίνεται το κατάλληλο περιβάλλον για ενδοσκόπηση. Επιτέλους μόνοι με τον εαυτό μας χωρίς περισπασμούς. Υπαρξιακά και φιλοσοφικά ερωτήματα επανέρχονται με ιδιαίτερη τώρα βαρύτητα (ω, πόσο δίκιο είχαν οι σοφοί…) αλλά δυστυχώς μέσα από άγριες καταστάσεις αφυπνίζεται η συνείδηση. Δεν ξέρω αν θα αλλάξει συλλογικά κάτι μετά, σίγουρα όμως κάποιοι θα είμαστε διαφορετικοί.
Ποιος θα το φανταζόταν πριν ένα μήνα ότι σχεδόν όλος ο πλανήτης θα είναι κάτω από την σκιά του κορωνοϊού. Τι γίνεται; Πως άλλαξαν έτσι τα πράγματα; Αντέχεται η καραντίνα; Πιστεύω ότι μέσα από αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες δίνεται στον καθένα μας η ευκαιρία να ξαναδεί πολλά πράγματα στον εαυτό του και στις σχέσεις του. Ξαφνικά βλέπεις ότι έχεις πολύ χρόνο για όλα. Παρατηρώ μικροπράγματα που δεν τα έβλεπα πριν. Βλέπω ότι δεν χρειάζομαι τα μισά πράγματα που νόμιζα ότι χρειαζόμουν. Πιθανώς να βγουν και πολύ καλά πράγματα από αυτή την συγκυρία. Όπως ότι πίσω από τις μάσκες και τα γάντια υπάρχει η απόσταση μεν, αλλά εντοπίζεται και ένα “μαλάκωμα” στις σχέσεις των ανθρώπων. Η φύση, οι πόλεις, τα μνημεία, τα μουσεία, έστω και με αυτόν τον άσχημο τρόπο σαν να πήραν μια ανάσα και αυτά… Μπορεί και να είναι ένα σημάδι αυτό. Πάντως, όταν θα βγούμε από όλο αυτό το τούνελ δεν ξέρω αν θα έχουμε αλλάξει, αλλά σίγουρα θα έχουμε μετακινηθεί.
Η ησυχία που «ακούγεται» μου θυμίζει τις μέρες εκείνες που το χιόνι είχε παραλύσει την καθημερινότητα πάλι. Τα κοτσύφια από την άλλη είναι σαν να νιώθουν πιο χαρούμενα. Στροφή προς τα έσω μου. Εκεί που νιώθω να οξύνονται οι αισθήσεις μου. Το κινητό σκιρτάει. Μηνύματα από φίλους όλο και περισσότερα. Κι ένα σφίξιμο στο στομάχι από τα νέα. Ανάμεσα στον κόσμο μου και στην πραγματικότητα.
Για τους γνωστούς λόγους έμεινα σπίτι και δουλεύω εδώ. Φέρνοντας μερικά υλικά από το εργαστήριο, σ’ αυτό το πρώην μαθητικό δωμάτιο, λιτό εκ των πραγμάτων, παρέα με σκέψεις και άδεια χαρτιά. Ευκαιρία για περισυλλογή, ενδοσκόπηση και μια μικρή αναδρομή,(όχι αναδρομική), που ξημερώνοντας ξεχωρίζεις το στάρι από το κριθάρι.
Όλοι μας συνηθίζουμε να αναφερόμαστε στο πριν και το μετά, πάντα ξεχνάμε το τώρα. Η δεδομένη χρονική στιγμή είναι μια ευκαιρία να απολαύσουμε το παρόν και να αναθεωρήσουμε.
Αυτό το διάστημα κάθομαι μέσα στο σπίτι. Έχω φέρει τα απαραίτητα για ζωγραφίζω. Πολύ σπάνια πηγαίνω βόλτα. Πρέπει να κάνουμε υπομονή να περάσει αυτή η υγειονομική κρίση.
Πανδημία, Covid 19, Τσιόδρας. Στην κρίση που ζούμε μαθαίνουμε καινούργιες λέξεις, γνωρίζουμε καινούργιους ανθρώπους. Μέχρι πρόσφατα βλέπαμε κυρίως αναλυτές και οικονομολόγους, οι αριθμοί είχαν την μορφή χρημάτων. Εδώ και λίγες εβδομάδες λοιμωξιολόγοι και πνευμονολόγοι έχουν κυριεύσει τους ψηφιακούς δέκτες μας κι οι αριθμοί έχουν πάρει ανθρώπινη μορφή, ορίζουν τα κρούσματα αλλά κυρίως τη δυσάρεστη λίστα με τον θάνατο. Φόβος, πόνος κι ύστερα ανακούφιση όταν μαθαίνεις ότι κάποιος βγήκε από την εντατική. Ζωγραφίζω στο σπίτι, αλλά περισσότερο σκέφτομαι πώς μπορώ όλο αυτό που ζούμε να το τοποθετήσω κάπως, κάπου μέσα στο μυαλό μου. Καταγράφω καθημερινά σκέψεις και ιδέες. Αυτή η ιστορία δύσκολα εικονογραφείται. Γράφεται η κάθε μέρα στο DNA μας. Η περίοδος δεν χωράει εγωισμούς, πρέπει να είσαι υποστηρικτικός στη σύντροφό σου, στους γονείς σου που είναι επίσης αποκλεισμένοι στο χωριό, στον αδερφό σου που εργάζεται κανονικά σε ούτως ή άλλως δύσκολες συνθήκες. Μαθαίνουμε τους νέους ρυθμούς και καταρρίπτουμε τις βεβαιότητές μας. Νιώθεις βαθιά ευγνωμοσύνη για όλους εκείνους που δουλεύουν και προσφέρουν όσο εσύ βρίσκεσαι στο σπίτι σου. Για πρώτη φορά κάτι μοιάζει να λειτουργεί σωστά. Την ίδια στιγμή σκέφτεσαι τον άστεγο κοντά στο εργαστήριο, μερικά προσφυγόπουλα που είχες γνωρίσει και πάλι πέφτεις. Ελπίζω να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι κι όταν βρεθούμε ξανά να αγκαλιαστούμε σφιχτά, να πούμε όλα εκείνα τα σ’ αγαπώ και τα μου έλειψες που αδυνατούμε να πούμε. Να ζήσουμε.
Πανδημία, επιβίωση. Περίοδος μεγάλης δυσκολίας για το ανθρώπινο είδος. Η υπόλοιπη φύση φαίνεται να ευνοείται και να το ευχαριστιέται. Κι αυτό ίσως πρέπει να προβληματίσει τον άνθρωπο για τα μελλοντικά του βήματα πάνω στη γη. Ο “εγκλεισμός” προσωπικά μου είναι αδιάφορος. Καταλαβαίνω τις οικονομικές δυσκολίες που θα επιφέρει αλλά εκεί σταματάει το πρόβλημα του. Σου χαρίζει χρόνο για συγκέντρωση, σκέψη, δημιουργία και πράξη. Τι το καλύτερο;
SKOUFA GALLERY | ΑΘΗΝΑ
Σκουφά 4, Κολωνάκι 106 73, Τ 210 3643025
ELECTRA ART SPACE by SKOUFA GALLERY | ΑΘΗΝΑ
Μητροπόλεως 15, Αθήνα 10557, Τ 211 1133007
SKOUFA GALLERY | MYKONOΣ
Δήλου 12, Χώρα Μυκόνου 84 600, Τ 2289 028560