Αυτός είναι ο δρόμος για την ειρήνη με την Τουρκία
Των
ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΗΠΟΥΡΟΥ
[email protected]
και
ΠΑΣΧΑΛΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ*
[email protected]
Απέναντι στις αναγνωρισθείσες από το Ελληνικό Κοινοβούλιο γενοκτονίες που διέπραξε και εκείνες που διαπράττει και σήμερα η Τουρκία, όπως και απέναντι στις καθείρξεις ιστορικών ηγετών και δεκάδων χιλιάδων στελεχών, δεν θα αναμένει κανείς την ανάληψη πρωτοβουλίας απέναντι στο διεθνές δικαστήριο από μια πολιτική Ελλάδα όπως η σημερινή. Όπως δεν έπραξαν κάτι η χθεσινή και η προχθεσινή.
Όμως η ανάθεση σε μια ομάδα πανεπιστημιακών της μελέτης του ζητήματος και της προετοιμασίας του φακέλου για την ανάληψη της αναγκαίας εθνικής πρωτοβουλίας για την προσφυγή είναι το ελάχιστο που οφείλει να πράξει η σημερινή κυβέρνηση.
Ας μην επαφίεται στις δάφνες του Έβρου και στην έγκαιρη και θετική στάση στα του κορονοϊού. Έχει πολύ δρόμο να διανύσει αυτή η χώρα ώστε να αρχίσει να αντιμετωπίζει τον τουρκικό φασισμό και ρατσισμό. Και αν δεν πράξει όσα οφείλει απέναντι στη σχεδιασμένη και κλιμακούμενη από πολλών ετών τουρκική επιθετικότητα, τότε στο πολιτικό πεδίο την αναμένει η κατάρρευση, αν όχι η ευθανασία.
Ας μην της διαφεύγει το ποσοστό που έλαβε στις εκλογές του 2012. Ένας επιτελής οφείλει να λέει κάθε ημέρα στον επικεφαλής της «μέμνησο των δεκαοκτώ επί τοις εκατό». Οπόταν και η μετάβαση στους λήγοντες, δηλαδή στο οκτώ, δεν θα είναι παρά ένα τσιγάρο –συγγνώμη ένα ΚΙΝΑΛ– δρόμος. Όπως οι δρόμοι των άλλων αντιπολιτεύσεων, αρχής γενομένης από την αξιωματική, για τον λόγο ύπαρξης της οποίας είναι να απορεί κανείς. Με άλλα λόγια, λίγο πριν η Ελλάδα γεμίσει με δύο, τρία, αν όχι περισσότερα ΚΙΝΑΛ. Μορφώματα με γενετικές παραμορφώσεις, που η συνεχιζόμενη παρουσία τους δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τους λόγους ίδρυσης.
Τι πρόκειται να καλύψει το τεράστιο αυτό κενό είναι κάτι που αφορά τις πολιτικές και ηθικές ανασκαφικές διαθέσεις των δημοκρατικών πολιτών. Αυτό που λένε, από τα κάτω. Μπορεί άλλοι να λένε ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, όμως δεν λένε κάτι για τα αδιέξοδα όταν δεν υπάρχει Δημοκρατία. Όπως τα νέα αδιέξοδα, όταν το κάθε καινούργιο νέο που εμφανίζεται στο προσκήνιο, είτε δεξιογενές είτε συριζογενές, εκτός από ληξιπρόθεσμο θα είναι και μίας χρήσης.
Μπορεί λοιπόν αυτή η Ελλάδα των ΚΙΝΑΛ να μην ψυχανεμίζεται ή και να μην εμπνέεται από τα σημεία των καιρών, όμως αν διέθετε ένα σώμα επεξεργασμένων ιδεών και με επικεφαλής που οι απόψεις τους θα είχαν δικαιωθεί από την Ιστορία, τότε θα προέβλεπε και κάποια πράγματα.
Ένα από αυτά λέει ότι ναι μεν είναι καλή η άμυνα του Έβρου, καλή και η παρουσία της ένστολης και της ναυτικής Ελλάδας στο Ανατολικό Αιγαίο, από τη Σαμοθράκη έως το Καστελλόριζο, όμως δεν αρκούν. Οι ιστορικές στιγμές απαιτούν νέες κινήσεις. Η άμυνα της Ελλάδας, και άρα η ειρήνη, δεν περνάει πλέον μόνον από όλα αυτά. Ούτε καν από τις Βρυξέλλες μόνο. Περνάει κυρίως μέσα από τα διεθνή δικαστήρια. Τα γνωστά, δε, συνυποσχετικά οφείλουν να πάρουν δρόμο. Αυτός είναι ο δρόμος για την ειρήνη με την Τουρκία.
Ιδιαίτερα σήμερα, με τις επί θύραις κορονοϊκές ροές, υπάρχει ανάγκη για μια επείγουσα δικαστική απόφαση. Ένα είδος λήψης προσωρινών μέτρων για την πρόληψη τέλεσης νέων αδικημάτων. Από τους πνιγμούς και τους καταποντισμούς μέχρι τις σχεδιασμένες μολυσματικές δράσεις.
Μια τελευταία επίσης ευκαιρία θα έχει η ΕΕ να κάνει κάτι σχετικά με τη λύση του Προσφυγικού. Η οποία, επαναλαμβάνουμε, περνάει μέσα από τα hotspots στην ίδια την Τουρκία, αρχής γενομένης από το αντίστοιχο του Παζάρ Κουλέ. Πριν δηλαδή επιστρέψουν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στα ελληνοτουρκικά σύνορα. Σε κάθε περίπτωση η υφιστάμενη διορία δεν είναι απεριόριστη. Είναι πολύ συγκεκριμένη και προδιαγεγραμμένη.
*Ο πρώτος διετέλεσε βουλευτής Έβρου, ο δεύτερος υπήρξε δήμαρχος Σουφλίου.