Για πρώτη φορά δεν θα είναι τα παιδιά μας στο γιορτινό τραπέζι
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Τις μέρες αυτές τις Άγιες, αναγκαστικά ο νους γυρνά πίσω, τότε που οι άνθρωποι ζούσαν κάτω από άλλες συνθήκες και η Μεγάλη Εβδομάδα ήταν η απαντοχή της μεγάλης γιορτής της Ανάστασης. Σήμερα η Ανάσταση φαντάζει σαν ένα μακρινό ταξίδι, δύσκολο, που δυστυχώς η καθημερινή θλίψη του χαμού τόσων ανθρώπων το κάνει ανάγκη επιτακτική να τελειώσει, με την ελπίδα να γύριζε πίσω η ζωή που ξέφυγε μέσα από τα χέρια μας, όποια και αν ήταν αυτή.
Στις άδειες εκκλησίες οι ψαλμοί ακούγονται σαν ολόκληρη χορωδία από τον αντίλαλο της ερημιάς τους κι αυτό σου φέρνει ρίγη συγκίνησης. Η έλλειψη του Αγίου Φωτός, που δεν θα έρθει στα σπίτια μας, και ακόμα τα παιδιά μας, που δεν θα αγκαλιασθούμε, είναι ένα αγκάθι από το ακάνθινο στεφάνι του Ιησού. Και τότε σκέφτεσαι ότι αυτή η θυσία του Θεανθρώπου δεν μπορεί να πάει χαμένη. Κάπου εκεί, στο βάθος του μυαλού φωλιάζει η ελπίδα του αιώνιου φωτός και περιμένεις την πραγματική Ανάσταση.
Μπορεί τώρα να εκτιμήσουμε περισσότερο ό,τι έχουμε. Να πάψουμε να είμαστε εγωιστές, να γίνουμε άνθρωποι με ευαισθησία και σεβασμό πρώτα στον ίδιο τον εαυτό μας και έπειτα σε όλους. Να εκτιμήσουμε το χάδι των εγγονών μας –όσοι έχουμε–, που έρχονται σαν σπουργίτια και χτυπάνε το τζάμι του παραθύρου για ένα φιλί αγάπης και λαχτάρας. Τα παιδιά, τα παιδιά μας, η συνέχεια όλων μας για πρώτη φορά δεν θα είναι στο γιορτινό τραπέζι. Εμείς όμως θα τους ευχόμαστε υγεία πάνω από όλα και θα περιμένουμε. Θα περιμένουμε να δούμε έναν κόσμο αλλιώτικο, που αναγνωρίζει τα λάθη του.