«Δεν είναι και μικρό πράγμα να έχεις τους αιώνες με το μέρος σου» (Οδυσσέας Ελύτης)
— Στα 11 βήματα —
Αν μάλιστα, τύχη αγαθή, είσαι από εκείνες ή εκείνους που «νομιμοποιούνται» να σεμνύνονται –ως Ελληνίδα ή ως Έλληνας– ότι η χώρα τους έχει τους αιώνες με το μέρος της, ελάχιστο χρέος σου είναι να αίρεσαι, οψέποτε αυτό απαιτείται, στο ύψος των περιστάσεων.
Πολύ περισσότερο όταν δεν βρίσκεσαι, απλώς και μόνο, μπροστά σε… περίσταση, αλλά μπροστά σε έναν κίνδυνο που παραμονεύει σε κάθε σου βήμα, που βρίσκεται έξω από την πόρτα σου, ενδεχομένως και μέσα στο ίδιο το σπίτι σου.
Όταν, μάλιστα, αμύνεσαι απέναντι σε έναν ύπουλο εχθρό –όχι μόνο εσύ, αλλά σύσσωμη η παγκόσμια κοινότητα–, οποιαδήποτε μικρόψυχη συμπεριφορά επιστρέφει στον εμπνευστή της.
Και, βέβαια, δεν προσβάλλεις μόνο τον (κάθε) άλλο συνάνθρωπο ή –πολύ περισσότερο– μόνο εκείνον που μάχεται στην πρώτη γραμμή.
Προσβάλλεις, υπό μία ευρύτερη έννοια, και την ίδια τη χώρα σου.
Όμως, ψιλά γράμματα για εσένα
Αλλά πού να το καταλάβεις, ανόητε…
♦♦♦
Μέσα στην εβδομάδα που πέρασε εκδηλώθηκαν παραδειγματικές συμπεριφορές (ίσως και επιβαλλόμενες).
Αλλά και άλλες αδιανόητες, διόλου επιβαλλόμενες, υπό την αντικειμενική έννοια.
Και δη εν καιρώ… πολέμου, ούτε καν υπό το πρόσχημα της, όντως «επιβαλλόμενης», εκεχειρίας.
Τις γνωρίζουμε όλες και όλοι, άρα οι λεπτομέρειες –η υπόμνησή τους, ακριβέστερα– παρέλκουν.
Με τη βοήθεια του Κυρίου, θα έλθει και η επόμενη ημέρα.
Οι εξ αυτών… παραδειγματικοί θα δικαιούνται και θα νομιμοποιούνται να σεμνύνονται.
Οι εξ αυτών… αδιανόητοι εις τι ακριβώς θα δικαιούνται;
Και γιατί ακριβώς θα πρέπει να σεμνύνονται;
♦♦♦
Μόλις πρόσφατα, ένας μεγάλος Έλληνας, ο αείμνηστος Μανώλης Γλέζος, «έφυγε», λίγο πριν συμπληρώσει έναν αιώνα ζωής.
Ζωής με περιεχόμενο τόσο και τέτοιο, έτσι ώστε αιτιολογημένα καταλαμβάνει θέση στις χρυσές δέλτους της νεότερης ιστορίας μας.
Ως «σημαία» για τους σύγχρονούς του αλλά και για τους επιγενόμενους.
Με τη θλιβερή εξαίρεση των απειροελάχιστων εκείνων, που «καίνε» –ποτισμένες με αίμα– Σημαίες.
Ασφαλώς ο Μανώλης Γλέζος κατανοούσε, πολύ περισσότερο και πολύ καλύτερα από τον γράφοντα –πολύ βαθύτερα από πολλούς μας–, τους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη για την Πατρίδα.
Του και ως Ποιητή του Αιγαίου χαρακτηρισθέντος («Στην Αιγαίο και τα κύματα ακόμη μιλούν Ελληνικά»).
♦♦♦
Έγραφε ο Ποιητής για την Πατρίδα μας:
«Είναι μια συγκεκριμένη αίσθηση και θα άξιζε να βρεθεί γι’ αυτήν ένα γραμμικό σύμβολο, γιατί είναι αίσθηση μοναδική που η ανάλυσή της αναπαράγει αυτόματα, σε κάθε στιγμή, την ιστορία της».
«Σε κάθε στιγμή», πόσο μάλιστα στη στιγμή εκείνη που δεν αντέχεις να βλέπεις το σύμβολο του ναζισμού στο πανανθρώπινο Λίκνο της Δημοκρατίας και του Πολιτισμού.
Να είναι αιώνια η μνήμη του Μανώλη Γλέζου, ο οποίος –ακόμη και την ώρα του θανάτου του– κατάφερε να ενισχύσει την εθνική μας ομοψυχία.
Να είναι αιώνια η μνήμη του –από εκεί όπου οι δίκαιοι αναπαύονται–, τώρα που ξανασμίγει με τον συναγωνιστή και σύντροφό του Λάκη Σάντα.
♦♦♦
Αυτονόητα (αλίμονο άλλωστε) ούτε και η σημερινή στήλη, παρά τον τίτλο της, έχει –αλλά και δεν θα μπορούσε να έχει– ποδοσφαιρικές αναφορές.
Καθόλου, έστω και… ξώφαλτσα (παραπάνω, άλλωστε, αναφερθήκαμε και σε εξωποδοσφαιρικά «φάλτσα»).
Αλλά ούτε και ευρύτερα αθλητικές αναφορές έχει.
Σε κάθε, όμως, περίπτωση –όπως είπε και ο κ. Σ. Τσιόδρας–, μπορεί να «Μένουμε Σπίτι», αλλά… τρέχουμε μαραθώνιο!
Σε ένα μαραθώνιο όπου, όμως, σημασία δεν έχει η (ατομική) νίκη.
Σημασία και μόνο έχει η συμμετοχή.
Σημασία, προεχόντως, έχει να μην εγκαταλείψουμε στα μέσα της διαδρομής.
Σημασία έχει να καταφέρουμε να φθάσουμε στο τέρμα της…
♦♦♦
Ίσως, μάλιστα, να πρόκειται για την πρώτη φορά που σε ένα ατομικό αγώνισμα η πολυπόθητη νίκη θα είναι… ομαδική!
Σ.