Χρειάζεται η πατρίδα Γλέζους…
Θα μας λείψεις, Μανώλη…
Μα περισσότερο θα λείψεις στην Ελλάδα μας…
Σε έχει ανάγκη η Ακρόπολη…
Να είσαι φύλακας άγγελος της σημαίας μας… Για να κυματίζει στον γαλανό ουρανό μας, σε πείσμα γειτόνων που δεν κρύβουν τις… ορέξεις τους αλλά και «συμμάχων» μας.
Θα λείψεις στην πατρίδα, Μανώλη Γλέζο, γιατί ξέρει, γνωρίζει από πρώτο χέρι, ότι ποτέ δεν παζάρεψες, δεν έκανες Θεό την καρέκλα, δεν έβαλες στη ζυγαριά οφίτσια και θέσεις ζηλευτές, με αντάλλαγμα τη σιωπή, το «Σοι, Κύριε»…
Ήσουν πάντα, αγαπητέ Μανώλη, δίπλα στον ανώνυμο άνθρωπο. Και τον στήριζες, για να μπορεί να ζήσει χωρίς να είναι κυνηγημένος…
Και πάντα κοντά στα νέα παιδιά, στο αύριο της γης που σε γέννησε.
Ακόμη και την ώρα του φευγιού σου έστειλες ένα μεγάλο μήνυμα, που σίγουρα στενοχώρησε παλιούς συντρόφους σου της Αριστεράς. Όπως είπε ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος στην τελετή της κηδείας σου, σε μια από τις συναντήσεις που είχες πριν από τρία χρόνια μαζί του: «Μου ζήτησε όταν έρθει η ώρα εκείνη που σφραγίζει τη γήινη ζωή να προστώ της νεκρώσιμης ακολουθίας και να διαβάσω ‘‘τα γράμματα της Εκκλησίας’’».
Βαριά η κληρονομιά που αφήνεις σε όλους τους Έλληνες, αγαπητέ Μανώλη Γλέζο. Σε μια επίσκεψή σου σε Λύκειο στα βόρεια προάστια ρώτησες τους μαθητές: «Πόσοι από εσάς είστε τώρα ερωτευμένοι;». Κάποια χέρια, των πιο τολμηρών, σηκώθηκαν. Την απάντηση την έδωσες εσύ, Μανώλη: «Εγώ στην ηλικία σας αγάπησα τη λευτεριά. Αυτή η αγάπη με έφερε σήμερα εδώ»…
Βαριά και η αποστολή σου εκεί που πας, Μανώλη Γλέζο: Να σηκώνεις πάντα ψηλά τη σημαία…
Μ.Κ.