Γ. Καρούζος: Μια κοινωνία δεν είναι ισχυρή παρά μόνο όταν βγάζει την αλήθεια της στο άπλετο φως του ήλιου»
Του
ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΡΟΥΖΟΥ
Εργατολόγου
«Μια κοινωνία δεν είναι ισχυρή παρά μόνο όταν βγάζει την αλήθεια της στο άπλετο φως του ήλιου»
-Εμίλ Ζολά- (1840 – 1902, γάλλος συγγραφέας)
Είναι αυταπάτη να πιστεύουμε ότι τούτη η έκτακτη κατάσταση κάποια στιγμή θα «κόψει την κορδέλα του τερματισμού», αφήνοντάς μας να επιστρέψουμε στην κανονικότητα που γνωρίζαμε. Οι πρωτόγνωρες καταστάσεις απαιτούν και καινοφανείς νομοθετικές λύσεις, προσαρμοσμένες στις ανάγκες μιας κοινωνίας η οποία δεν πρέπει να φοβάται την προσαρμογή σε μια νέα τάξη πραγμάτων.
Προς αυτήν την κατεύθυνση, ένα εργασιακό μοντέλο που ήδη στην Ιταλία σχεδιάζεται είναι η σταδιακή επάνοδος στον χώρο εργασίας, μετά το πέρας της έκτακτης κατάστασης αποφυγής μαζικής μετάδοσης του Covid-19, με βάση τις ηλικιακές ομάδες. Σ’ αυτήν την περίπτωση επανέρχεται πρώτο το ανθρώπινο δυναμικό ηλικίας 20 – 35 ετών και ύστερα –και βαθμιαία– οι εργαζόμενοι των λοιπών ηλικιακών κατηγοριών.
Η κρατική μηχανή δεν οφείλει να επιδοτήσει τις πληγείσες εργασιακές ομάδες μόνο στην παρούσα φάση της κρίσης. Συγκεκριμένα, οφείλει είτε να συνεχίσει βαθμιαία τα επιδοτούμενα προγράμματα, είτε να προβεί σε διαγραφή μέρους των φορολογικών οφειλών, είτε να αποφασίσει την παράταση της αναστολής των δόσεων φορολογικών ρυθμίσεων, συνδυαστικά με μειώσεις του ύψους αυτών.
Με άλλα λόγια, πρέπει να εμπεδωθεί ότι οι ημέρες της κρίσης, καθώς και η επούλωση της οικονομικής – επιχειρηματικής πληγής, δεν θα διαρκέσουν πρόσκαιρα, για έναν με δύο μήνες. Αντιθέτως, πρέπει να αποδεχθούμε ότι πρόκειται για βαθιά τραύματα, για τα οποία το κράτος πρέπει να είναι παρών όχι μόνον «κατά τη θεραπεία», αλλά κυρίως κατά την «αποκατάσταση», με τη διελκυστίνδα να κλείνει προς τον άνθρωπο.
Διότι μια κοινωνία –διαχρονικά και αξιωματικά– κρίνεται από τον τρόπο που μεταχειρίζεται τα πιο αδύναμα μέλη της. Κρίνεται αναγκαίο, λοιπόν, να υιοθετηθούν μέτρα αποκατάστασης της κανονικότητας σε δύο χρονικά στάδια: Αυτό της μετάβασης από την κρίση στην επαναλειτουργία των επιχειρήσεων και της αγοράς εργασίας και αυτό των πρώτων ημερών της έναρξης λειτουργίας τους. Καθεμία από τις φάσεις αυτές απαιτεί πλαίσιο δυναμικό μέτρων.