Χρυσηίδα Δημουλίδου: Ξαφνικά δεν είμαστε οι βασιλιάδες που πιστεύαμε

Ξαφνικά οι δρόμοι νέκρωσαν, οι πόλεις σιώπησαν, τα σπίτια έγιναν φυλακές.

Ξαφνικά όλα αυτά που θεωρούσαμε πως είναι σπουδαία, πως μας δίνουν αξία, κύρος, λόγο ύπαρξης, έγιναν μικρά, έγιναν ασήμαντα.

Ξαφνικά η υγεία μας, που θεωρούσαμε δεδομένη, εφόσον δεν είχαμε κανένα πρόβλημα, μας ανησυχεί, έγινε το πολυτιμότερο κομμάτι της ύπαρξής μας.
Ξαφνικά οι άνθρωποι που αγαπάμε –οικογένεια, συγγενείς, φίλοι, εραστές– μας τρόμαξαν, πολύ περισσότερο ο έρωτας.

Ξαφνικά η ελευθερία χάθηκε και μαζί της πολύτιμος χρόνος· βιαζόμαστε.
Ξαφνικά οι μάσκες που φορούσαμε στην προσπάθειά μας να είμαστε κάποιοι άλλοι, αντικαταστάθηκαν με άλλες, τόσο ταπεινές μα τόσο σημαντικές.

Κοιτάζω τα ντουλάπια μου γεμάτα από πράγματα που θεωρώ πολύτιμα. Κοιτάζω τα αμέτρητα παπούτσια, τις τσάντες, τα αξεσουάρ, τα καλλυντικά, τα αρώματα, τα είδη περιποίησης, είναι τόσο πολλά. Όμως το βλέμμα μου σταματά σε ένα μπουκάλι με φθηνό οινόπνευμα και σε ένα αντισηπτικό χεριών· είναι τα πιο πολύτιμα.

Τι θα φορέσω σήμερα; σκέφτομαι καθώς εξετάζω αναποφάσιστη την παραφουσκωμένη ντουλάπα μου που αναστενάζει. Τι σημασία έχει τι θα φορέσω, αφού κανείς δε βρίσκεται στους δρόμους να με θαυμάσει;

Τι κραγιόν να επιλέξω; Τα κοιτάζω στη σειρά, είναι τόσο πολλά, διαφορετικά, με όμορφα χρώματα. Όμως το βλέμμα μου καρφώνεται σε μια χειρουργική μάσκα των 0,50 λεπτών και αντιλαμβάνομαι πως καμία σημασία δεν έχει τι κραγιόν θα φορέσω, η μάσκα θα κρύψει τα πάντα, είναι πιο πολύτιμη.

Αλήθεια, τι φωτογραφία θα αναρτήσω σήμερα στα social media; Να παριστάνω τη χαρούμενη, την επιτυχημένη, τη σπουδαία, την όμορφη, την ευτυχισμένη, την πολυταξιδεμένη, την πλούσια, τη διάσημη; Ή να επιδείξω το ωραίο σπίτι μου, τους πολλούς φίλους μου, το ότι διασκεδάζω στα πιο ωραία μέρη, ή ότι είμαι η εκλεκτή; Ποια από όλες να αναρτήσω;

Η μάσκα είναι πολυτιμότερη.
Η μάσκα τα υποβαθμίζει όλα.

Είμαι φυλακισμένη, δεν μπορώ να βγω, να με δουν, να με θαυμάσουν, ίσως και να ζηλέψουν. Αυτός δεν είναι ο σκοπός; Τώρα όμως είναι άχρηστα, δεν έχουν καμία αξία, δε μου χρειάζονται. Βολεύομαι με μια απλή φόρμα, αρκεί να είναι καθαρή, ή με την πιτζάμα μου. Βολεύομαι με το αντισηπτικό μου, βολεύομαι με το θερμόμετρό μου. Είμαι ευτυχισμένη που δείχνει μόνιμα 36,5, που δε βήχω, που δεν αισθάνομαι κατάπτωση, που είμαι καλά.

Δεν υπάρχει πια κανένας λόγος να τραβήξω φωτογραφίες και να τις αναρτήσω, κανένας δεν ενδιαφέρεται πώς δείχνω, τι φοράω, πόσο καλά περνάω. Το πολύ να αναρτήσω μια φωτογραφία με μάσκα που θα κρύβει το μισό μου πρόσωπο περνώντας το μήνυμα: «Να, εγώ προσέχω, το ίδιο να κάνετε κι εσείς» κι όχι «Να, δείτε πόσο λαμπερή, όμορφη και ευτυχισμένη είμαι».

Μήπως η πανδημία ήρθε για να υπενθυμίσει τις αξίες της ζωής, να δώσει μαθήματα;
Μήπως ήρθε να μας δείξει πόσο λάθος κάνουμε να πιστεύουμε πως η υπερκατανάλωση είναι ευτυχία, πως η κοινωνική μας θέση στα πιο ψηλά σκαλοπάτια είναι το ζητούμενο, πως η διασημότητα είναι δείγμα επιτυχίας, πως ο πλούτος είναι αυτοσκοπός, πως επειδή έχουμε πολλούς followers στο Instagram είμαστε πολύ σημαντικοί;

Ξαφνικά δισεκατομμυριούχοι και φτωχοί έχουν κάτι κοινό· μοιράζονται τον ίδιο φόβο, την ίδια έλλειψη ελευθερίας, την ίδια ανασφάλεια.
Ξαφνικά δεν έχει σημασία πού μένεις – σε έπαυλη, θαλαμηγό, διαμέρισμα ή παράγκα. Κινδυνεύεις το ίδιο, είσαι φυλακισμένος.

Ξαφνικά δεν έχει σημασία αν είσαι βασιλιάς ή υπήκοος, αν είσαι πρωθυπουργός ή απλός πολίτης, πολιτικός, διάσημος ηθοποιός, μοντέλο, επιχειρηματίας, υπάλληλος, ζητιάνος, μορφωμένος, αμόρφωτος. Κινδυνεύεις το ίδιο. Είσαι φυλακισμένος.

Ξαφνικά αναθεωρείς. Όλα όσα πίστευες πως είναι σημαντικά τελικά δεν είναι. Σημαντικό είναι ένα μπουκαλάκι οινόπνευμα, μια χειρουργική μάσκα. Σημαντικό είναι να έχεις ανθρώπους να σε νοιάζονται. Σημαντικό είναι να μπορείς να βγαίνεις από το σπίτι σου, να μπορείς να χαιρετάς ανθρώπους, πολύ περισσότερο να αγκαλιάζεις. Σημαντικό είναι να απολαμβάνεις τον έρωτα, την αγάπη. Σημαντικό δεν είναι τι φοράς, πού και τι τρως, ποιος είσαι. Σημαντικό είναι ότι υπάρχεις, είσαι υγιής, είσαι ελεύθερος.

Μήπως ο ιός ήρθε να διδάξει; Μήπως ήρθε να μας θυμίσει τι πραγματικά είναι πολυτιμότερο; Μήπως ήρθε να μας πει πως είμαστε περαστικοί, πως δε θα ζήσουμε αιώνια, πως δεν είμαστε εμείς το σύμπαν;

Μήπως ήρθε να μας πει πως προσκυνούμε ανθρώπους που πέρα από την επίδειξη –τύπου Καρντάσιαν– δεν προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό όπως όλοι αυτοί οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό που είναι οι πραγματικοί ήρωες και που αξίζει να υποκλινόμαστε;

Μήπως είναι καιρός να εστιάσουμε στις πραγματικές αξίες ζωής, στους αξιόλογους ανθρώπους, τους σοφούς, τους στοχαστές, τους πνευματικούς και όχι σε εκείνους που παριστάνουν τους σπουδαίους επειδή έχουν πολλούς followers ή επειδή βγαίνουν στην τηλεόραση;

Μήπως η υπερβολική αίσθηση σπουδαιότητας για τον εαυτό μας καλλιεργεί φαντασιώσεις απεριόριστης επιτυχίας, δύναμης, εξυπνάδας, ομορφιάς ή ιδανικής αγάπης, που απαιτούν υπερβολικό θαυμασμό και ιδιαίτερη μεταχείριση;
Μήπως ο υπερκαταναλωτισμός και ο υπεραυτοθαυμασμός προκαλούν ναρκισσιστική διαταραχή που είναι μορφή ψυχοπάθειας;
Μήπως είμαστε εν δυνάμει ψυχοπαθείς;
Μήπως ο ιός, εκτός από «δολοφόνος», είναι τελικά και «διδάσκαλος;»
Μήπως ήρθε για να μας κάνει να αναθεωρήσουμε;
Μήπως τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά;
Ξαφνικά δεν είμαστε οι βασιλιάδες που πιστεύαμε.

Yπογραφή: Χρυσηίδα Δημουλίδου, συγγραφέας