Γ. Μαυρωτάς: «Ομαδικό παιχνίδι η αντιμετώπιση του κορονοϊού»
Ίσως από τις προσφυέστερες επισημάνσεις και παραινέσεις, από τις τόσες που έχουν ειπωθεί το τελευταίο διάστημα, για την πληγή που πλήττει την ανθρωπότητα.
Άκουσα να λέγεται από τον γενικό γραμματέα Αθλητισμού κ. Γιώργο Μαυρωτά, ο οποίος και προσέθεσε, ομοίως προσφυέστατα, αν όχι και αυτολεξεί: Ένας παίκτης να μη συμμορφωθεί, να πάει κόντρα στις οδηγίες και στις εντολές του προπονητή, χαλάει το παιχνίδι όλης της ομάδας.
***
Υπάρχουν, φευ, πολλοί «παίκτες» που δεν συμμορφώνονται στον αγώνα που δίνει (και) η χώρα μας.
Δύσκολο, βέβαια, να συμμορφωθεί ένας ολόκληρος λαός, που –όχι μόνο αυτός– τα θεωρούσε όλα (σχήμα λόγου) δεδομένα.
Από τα πιο απλά έως και τα περισσότερο σύνθετα.
Από τη χειραψία και το φιλί, από τη βόλτα στην παιδική χαρά και το πέρασμα από το σούπερ μάρκετ, από πράγματα ασήμαντα και καθημερινά, που μόνο τέτοια δεν είναι…
Και που τώρα αυτό το καταλαβαίνουμε, όπως ίσως και πολλά άλλα, που ουδέποτε είχαμε σκεφθεί.
***
Μέσα από την πρωτοφανή κρίση που βιώνουμε αναδεικνύονται βεβαίως και πρότυπα, ταγμένα στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου, στα οποία και υποκλινόμαστε με τιμή και ευχαριστίες.
Από τον κ. Σ. Τσιόδρα έως και τους αφανείς ήρωες –γιατρούς, νοσηλευτές, λοιπό προσωπικό και ΕΚΑΒ– που μάχονται στα νοσηλευτικά μας ιδρύματα.
Όμως, όχι, δεν θα αναμασήσουμε τα ήδη γνωστά, τόσο για τις πολλές και για τους πολλούς, όσο και για τον κ. Σ. Τσιόδρα (κατά πάντα χαρισματικό κατ’ ελάχιστον).
***
Ξεχνάμε εύκολα, ατυχώς…
Αλλά πιστεύουμε πως κάποια στιγμή –και πάντα με τη βοήθεια του Κυρίου– θα απαλλαγούμε από αυτόν τον καθημερινό εφιάλτη.
Και τότε δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε, όπως είχαμε ξεχάσει πως δεν ήσαν δεδομένα όλα εκείνα τα οποία σήμερα στερούμαστε.
***
Αλλά, μια κι ο λόγος περί στερήσεων, δεν θα πάθουμε, δα, και στερητικό… ποδοσφαιρικό σύνδρομο!
Και όχι μόνο, αφού τα ίδια ισχύουν για κάθε μορφή οργανωμένης άθλησης, με αβέβαιη ακόμη και αυτή τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων.
Τότε που επικρατούσαν εκεχειρία, ομόνοια και σύμπλευση.
Και είναι ιστορικά δεδομένο και αποδεκτό ότι… Τζόνσον δεν πρέπει να υπήρχε τότε!
Για τους νικητές επεφύλασσαν τον κότινο, ενώ άλλωστε τους λοιπούς αγωνιζόμενους δεν τους εξελάμβαναν ως… αγέλη!
Ξεχώριζαν, βλέπετε, την ανοσία από την… ανοησία!
Πάμπολλα τα πρότυπα που κληρονόμησε η ανθρωπότητα.
Σε αντίθεση με τον (πρότυπο προς αποφυγήν)… άγγλο «ασθενή», που –κατά Τζόνσον– πρέπει να αφεθεί στην τύχη του, υπέρ των… επόμενων γενεών!
Αν όχι και υπέρ της μείωσης του αριθμού των καταβαλλόμενων… συντάξεων, όπως μου έλεγε τις προάλλες κορυφαίος λειτουργός του Τύπου.
Βλέπετε, έχει αυξηθεί και αυτό το άτιμο, το και ως προσδόκιμο της ζωής προσδιοριζόμενο.
Ούτε, βέβαια, και… Τραμπ υπήρχε, που να θέλει την παρτίδα του εμβολίου για την πάρτη του και μόνο (οι λοιπές χώρες, κατ’ αυτόν, είναι υπό τις ΗΠΑ (κοινώς… ΗΠΑ-νάπτυκτες).
***
Καταπιαστήκαμε, λοιπόν, και σήμερα με αλλότρια, εκόντες άκοντες.
Στις μέρες μας δεν ισχύει το «έκαστος εφ’ ω ετάχθη»…
Λάθος!
Ακριβέστερα ισχύει (και μάλιστα στον μέγιστο βαθμό) για όλες και για όλους εκείνες και εκείνους που αγωνίζονται νυχθημερόν για όλους τους άλλους, που έχουν και την πολυτέλεια να χτυπούν τα πλήκτρα του υπολογιστή τους.
***
Οφείλουμε, ωστόσο, να πιστεύουμε και να αισιοδοξούμε.
Και, αλήθεια, μπράβο σε όσους καταφέρνουν να χαμογελούν.
Γιατί, όπως λέγεται, το χαμόγελο είναι μεταδοτικό…
Ναι, είμαστε υπέρ αυτής της… μετάδοσης!
Αλλά και υπέρ της… μετάβασης!
Και, σε τελευταία ανάλυση, ο άνθρωπος πήγε μέχρι και στο φεγγάρι.
Τι στο καλό;
Δεν θα καταφέρει να (ξανα)πάει στο… σούπερ μάρκετ;
Σ.